Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Έρχεται κάποια στιγμή που λέει κανείς πως η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίσει ως έχει και πως το μόνο που χρειάζεται, είναι μια σαρωτική αλλαγή σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και όχι μόνο ζωής. Αυτή η στιγμή αναβάλλεται, όμως, συνήθως από τους ενδιαφερομένους, καθώς στην ουσία ο καθένας και η καθεμιά βολεύονται από μια ρουτίνα που δεν επιδέχεται αλλαγής παρά μόνον όταν φτάσει να κουράσει.

Στην σημερινή εποχή όλα σκανάρονται και σαρώνονται από την αντίληψη του καθενός, ενίοτε, όμως, σταματούν εκεί, καθώς στο τέλος επικρατεί το πεφωτισμένο μονοπάτι της εξασφαλισμένης σιγουριάς ενός ακριβοθώρητου έργου που έχει ανατεθεί στους ανθρώπους από άγνωστη πηγή.  Πόσο άγνωστη, όμως;

Μερίδιο στην επακόλουθη τελμάτωση έχει ο καθένας που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε ένα υπέρτατο Όν, σε μια άγνωστη και θεωρητικά ανώτερη δύναμη που επιβάλλει την παρουσία της όταν υπάρχει κίνδυνος, λειτουργώντας ως λυτρωτική ανακούφιση όταν κάποιος προσεύχεται στο Άγνωστο. Είναι, όμως, αυτό;

Ο κόσμος έχει ανάγκη να επικαλείται αυτό που δεν βλέπει, αυτό που δεν ακούει και δεν αντιλαμβάνεται με τις βασικές αισθήσεις. Έχει ορκιστεί από μικρός ο καθένας και η καθεμιά να εναποθέτει τα όνειρα σε άγνωστους αποδέκτες, να αποθηκεύει στο θυμικό το κάθε τι που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης στις δύσκολες στιγμές, να αίρει τον πανικό και να αποδεσμεύει τον φόβο κάθε φορά που το θάρρος που εξάγει η επικαλούμενη Θεϊκή Παρουσία προσφέρεται αφειδώς.

Με την επίκληση του Αγνώστου και μόνο αλλάζει η επόμενη στιγμή και δεν αντιλαμβάνεται αυτός που το κάνει ότι δεν γίνεται κάτι άλλο παρά η αναζήτηση του χαμένου εαυτού στο θυμικό και τις διαστάσεις του, αλλά πάνω απ' όλα στην ιστορική επίδραση που ασκεί στην ατομική μας εξέλιξη.

Ο κόσμος έχει ανάγκη να αναζητά και να αποκλείει, να αναλύει και να διαπομπεύει, να ψάχνει για ευκαιρίες ζωής και να παγώνει τις αντιστάσεις. Και αυτό συμβαίνει σε πολλαπλάσιο βαθμό όταν αντιλαμβάνεται κανείς πως οι δρόμοι δεν είναι πάντα ανοικτοί και πως τα περάσματα τις περισσότερες φορές είναι κλειστά. Ανασκουμπωνόμαστε δηλαδή και αρπάζουμε τη στιγμή που αν δεν μας τα παρέχει όλα, γινόμαστε αδύναμοι και έρμαια των δυσάρεστων συναισθημάτων μας.

Σειρά λοιπόν, τότε έχει η προσευχή στο Άγνωστο, αλλά κατ' ουσίαν η αγωνιώδης επίκληση στην αόρατη οντότητά μας. Αυτά που δεν μπορούμε να φτάσουμε στην καθημερινότητα, αυτά ακριβώς αναζητάμε τις μοναδικές στιγμές που μια απογοήτευση μας φέρνει προ τετελεσμένων καταστάσεων και γεγονότων.

Κάποτε, όμως, ανακύπτει και ο κορεσμός. Κάποτε θέλουμε να αλλάξουμε άρδην την επόμενη μέρα, να επανατοποθετηθούμε και να καταργήσουμε τις διαχωριστικές γραμμές. Είναι η στιγμή όπου η επιθυμία για μια άλλη ζωή μας κατακλύζει και μας κυριεύει. Λέμε τότε -και παραδεχόμαστε ταυτόχρονα- ότι θα έπρεπε είτε να είχαμε περισσότερες ατυχίες που θα μας οδηγούσαν σε μία μόνιμη περισυλλογή, είτε πως από μόνη της η ρουτίνα δεν σχετίζεται παρά με ένα διαχρονικό αδιέξοδο.

Είμαστε άραγε, στην αρχή ενός φωτεινού μονοπατιού; Μπορούμε να πούμε πως κάνουμε το θαυματουργό ξεκίνημα για μια ζωή απαλλαγμένη από στερεότυπα και τέλματα που ανακύπτουν με την κάθε στιγμή που έχουμε φυλακίσει τον εαυτό μας σε μια απόκοσμη ρουτίνα;

Η μεγάλη σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τουλάχιστον η τάση του να στοχάζεται κανείς κόσμους που μπορεί να κατακτήσει. Κάθε λέξη, κάθε σκέψη και κάθε πρόθεση που οδηγεί σε αλλαγή, προσθέτει έναν πόντο στην ήδη αποκαμωμένη καθημερινότητα. Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά να αλλάξουμε τι συνήθειές μας. Πρέπει να προσπαθήσουμε να αναστηλωθούμε και να βάλουμε πλάτη για το επόμενο σενάριο.

Η ζωή η ίδια είναι κίνηση και βήματα προς τα μπρος. Είναι υποσχέσεις που δίνονται και αναιρούνται, υποθέσεις που ξεχνιούνται, αλλά με κάθε τρόπο ανακτώνται με περισσή σιγουριά. Αυτή η ίδια η ζωή δεν αφήνει περιθώρια για χρονοτριβή και αναβλητικότητα. Η πολυπλοκότητά της ανάγεται στην σφαίρα του απρόσμενου, αυτού που αναμένεται, αλλά σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει, παραχωρώντας την θέση του πάντα σε κάτι άλλο.

Ο εαυτός μας, όμως, είναι παντού, στον αέρα, στη θάλασσα, στην πόλη και στα βουνά, στη φύση, τον ουρανό και το Άγνωστο. Εμείς είμαστε παντού, εμείς και η Ουσία μας, η προέλευση και η καταγωγή, η ίδια η Ύπαρξη.

Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει την μεγάλη Αλλαγή, κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει εκτός από τον ξεχασμένο μας εαυτό. Αυτός, όμως, είμαστε εμείς οι ίδιοι, η φευγαλέα μας ματιά, το βλέμμα, οι αδιόρατες σκέψεις και το αναμνησιακό μας τοπίο. Εμείς ορίζουμε τη μοίρα μας. Εμείς την πορεία και την στροφή, την ανάδυση και το τέλμα. Η προσευχή είναι η επίκληση του ξεχασμένου μας εαυτού, η επιστροφή σε χαμένες αξίες και η επιβολή του αύριο ως το νέο ξεκίνημα.

Εμείς είμαστε το ξεκίνημα αυτό. Εμείς το Άγνωστο και προσιτό συνάμα. Εμείς η ρουτίνα και η αναίρεσή της γιατί από ένα σημείο και μετά η αλήθεια και το ψέμα βγαίνουν πάντα από μέσα μας.