Οι στρατιώτες του Πάγου

Γη. Έτος 2052. Όλος ο κόσμος, όλη η γη έχει μαζευτεί στην Ανταρκτική. Όλη η υπόλοιπη γη έχει καταστραφεί από πυρκαγιές και σεισμούς λόγω των μεγάλων θερμοκρασιών.

Έτσι η Ανταρκτική γίνεται ο νέος υπερκόσμος. Η τελευταία εστία σωτηρίας. Κι εκεί βέβαια λιώνουν παγόβουνα, μα και οι γήινοι με κάποιες επιστημονικές μεθόδους ψύχουν, παγώνουν το περιβάλλον. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα παλαιό. Μήτε ήθη, έθιμα, παραδόσεις. Μόνο πάγος, χιόνι κι ένας κόσμος που με κάθε τρόπο, με νύχια και με δόντια επιχειρεί να διατηρηθεί.

Το μόνο που υπάρχει ακέραιο είναι το καθαρό νερό. Η Ανταρκτική είναι γεμάτη από νερό. Μα οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν στην επιφάνεια με θερμοκρασίες τόσο χαμηλές, τόσο κάτω απ' το μηδέν. Μένουν σε εγκαταστάσεις που έχουν φτιάξει από κάτω. Κι αν λίγος ήλιος πέφτει, δεν τον βλέπουν. Οι άνθρωποι είναι χλωμοί, ψυχροί, αγέλαστοι, σκληροί, ωστόσο δυνατοί, ευέλικτοι, ψύχραιμοι. Φορούν πάντα βαριά ρούχα κι έχουν ανοίξει μόνο λίγες τρύπες να μπαίνει λίγο φως.

Τα παγόβουνα είναι τεράστια σε μέγεθος. Κι αλίμονο άμα λιώσουν από πάνω τους. Θα τους πνίξουν μέσα από τις τρύπες.

Απ' την άλλη, υπάρχουν τα υπόγεια ρεύματα που αλίμονο αν ενεργοποιηθούν. Οι άνθρωποι του πάγου έχουν μάθει να ελέγχουν τα πάθη τους, τις ορμές τους, την οργή, το θυμό, το αίσθημα της βίας και εκδίκησης. Αλίμονο αν αρχίσουν να αλληλοεξοντώνονται. Οι ιδέες, οι αξίες, όμως, στα χρόνια του πάγου, όπως είπαμε, παγώνουν. Δεν επιπλέουν.

Πάντως το πρώτο που τους κρατά στη ζωή είναι το νερό. Το δεύτερο, τα χάπια. Οι άνθρωποι του πάγου δεν έχουν πρώτες ύλες. Έτσι ζουν, επιζούν με στέρεα, βιομηχανοποιημένη τροφή: Τα χάπια. Γι' αυτό και αρρωσταίνουν εύκολα, γι' αυτό και κανείς δεν ξεπερνά τα πενήντα χρόνια.

Σαν άνθρωποι ενώνονται, συνουσιάζονται, μα συχνά ο ένας παίρνει τη γυναίκα του άλλου, χωρίς μυστήρια, δίχως τελετές. Δεν υπάρχει θρησκεία, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο επιβίωση.

Ωστόσο, κάποιοι λίγοι την κρατούν. Αυτοί είναι οι διαφορετικοί, είναι οι στρατιώτες του Πάγου. Φύλακες, δωρητές, δοσμένοι στο σωστό, στο πρέπον, στο καθήκον. Αυτοί συνδυάζουν νέο και παλαιό. Παράδοση και καινοτομία. Έχουν μέσα τους τη φωτιά, τη ζεστή ψυχή, μια καρδιά που κινείται, τρέχει, φτάνει.

Οι στρατιώτες του Πάγου δεν φοβούνται, βγαίνουν και στην επιφάνεια, αντέχουν και στις πιο χαμηλές θερμοκρασίες και κατεβαίνουν πιο κάτω από το δώμα ζωής. Από κει που κατοικούν οι άνθρωποι, στο δρόμο προς τον πυρήνα. Στον πυρήνα η θερμοκρασία είναι 1700 βαθμοί πάνω από το μηδέν. Εκεί κείται το αδάμαστο υγρό πυρ, η αστραπιαία φωτιά! Η φλόγα της γης, τα υπόκωφα ηφαίστεια. Ο μέγιστος εχθρός των ανθρώπων. Οι άνθρωποι της φωτιάς. Μόνο που δεν είναι άνθρωποι, είναι δαίμονες, πλάσματα της αβύσσου. Δαίμονες πετρώματα, πυρωμένοι με μια λάβα να τους κινεί. Κινούμενοι από τον μαύρο θεό της φωτιάς σπέρνουν παντού τρόμο, θάνατο, πανικό. Ανεβαίνουν κατά καιρούς στο δώμα των ανθρώπων. Εκεί φυλούν ο στρατιώτες του Πάγου. Τους πιστούς, τους στρατιώτες του Πάγου, άλλοι τους χλευάζουν, άλλοι τους αντιπαθούν, μα όλοι τους έχουν ανάγκη κι όλοι τους αποδέχονται. Εκεί, στην Ανταρκτική θα γίνει και η τελευταία μάχη. Εκεί στο νοτιότερο ηφαίστειο της γης. Εκεί στο Ηφαίστειο Έρεβος, στο δακτύλιο της φωτιάς. Ένα ηφαίστειο που προκαλεί σεισμούς, επικίνδυνα φαινόμενα.

Κι αν υπάρχει λίγη εύφορη γη, οι στρατιώτες της φωτιάς θέλουν να την καταστρέψουν.

Από τότε που γίνηκε κείνη η Πανσέληνος, η απαίσια, φρικτή Πανσέληνος, όπου ένας άνθρωπος έγινε δικός τους και άνοιξε τη θύρα που χωρίζει τους δύο κόσμους, δεν είδαν άσπρη μέρα.

Έτσι, κάθε Πανσέληνο «ξυπνούσαν» οι δαίμονες κι έρχονταν στον κόσμο μας. Τότε ήταν που ήρθε κείνη η σπάνια αρρώστια να βγάζουν οι άνθρωποι τεράστια σπυριά. Και να πονούν, να μολύνονται. Και να μην υπάρχει ίαση. Να μην καταλαβαίνουν οι επιστήμονες από πού πηγάζει αυτή η ασθένεια. Μόνο οι στρατιώτες του Πάγου ήξεραν, καταλάβαιναν αλλά δεν τους άκουγαν, δεν τους πίστευαν.

Ώσπου κάποια στιγμή ζήτησαν τη βοήθειά τους κι οι στρατιώτες του Πάγου την γιάτρευαν μ' αγιασμένο νερό απ' τις ιερές πηγές.

Κι όταν οι δαίμονες κατά την Πανσέληνο επιτίθονταν, οι λεγόμενοι στρατιώτες της φωτιάς, οι άνθρωποι και κυρίως οι στρατιώτες του Πάγου, αμύνονταν με τα όπλα του Πάγου. Σκοπός τους να παγώσουν τη φωτιά και να παγώσουν τον δαίμονα. Μόνο που πολλοί άνθρωποι δεν έβλεπαν του δαίμονες σαν δαίμονες, αλλά σαν τέρατα, στοιχεία του Κάτω Κόσμου. Κι όταν θωρούσαν οι μικρόψυχοι άνθρωποι τη μορφή των στρατιωτών της φωτιάς, πάγωναν. Είχαν κεφάλι αετού, πρόσωπο φιδιού, σώμα λιονταριού και πόδια ψαριού τυλιγμένα με μεμβράνη. Ήταν δε πανύψηλοι, πάνω από δυο μέτρα και ρωμαλέοι. Ήταν επίσης τυλιγμένοι μέσα στη φωτιά κι έβλεπαν μες στο σκοτάδι.  Ήταν νύχτας πλάσματα, δεν ξέραν φόβο, ντροπή και διψούσαν για αίμα. Το μόνο που τους συγκρατούσε ήταν οι στρατιώτες του Πάγου.

Κι οι μάχες μεταξύ των ήταν επικές. Πάγος με φωτιά, μέρα με νύχτα και δεν είχαν τελειωμό κείνη την Πανσέληνο. Οι δαίμονες της φωτιάς πολεμούσαν με κάθε νόμιμο κι άνομο τρόπο. Ο πιο άνομος ήταν εκείνος που απευθυνόταν στην ψυχή. Έβλεπαν να τρομάξουν την ψυχή, μέσα στο νου και την καρδιά, να βρουν την Αχίλλειο πτέρνα. Να την ξεγυμνώσουν και να αφαιρέσουν κάθε δύναμη συνείδησης, αντίστασης, αρετής. Κατόπιν διακόρευαν την ψυχή και την έκαναν δική τους, όταν έπεφτε τελικά στα χέρια τους. Δεν μπορούσαν να πετύχουν αυτό εύκολα όμως, με τους στρατιώτες του Πάγου. Δεν ήταν λίγοι, όμως και οι στρατιώτες του Πάγου που έπεφταν στην σκοτείνια και πονηριά τους, στις τόσες τους μεταμορφώσεις. Πότε γίνονταν γυναίκες πλάνες, όμορφες που μοίραζαν άπλετα ηδονές, πότε αγαπημένα πρόσωπα.

Χαρακτηριστικό είναι πως οι στρατιώτες του Πάγου ήταν σαν ιερείς μαχητές. Έμεναν όλοι άγαμοι και στερούνταν τα ηδονικά της ζωής. Έπρεπε λοιπόν, να' χουν διαυγής, καθαρή σκέψη, να διακρίνουν τις μεταμορφώσεις και να μην ενδίδουν στα σκοτεινά θέλω των στρατιωτών της φωτιάς.

Μα κι αυτούς που αντιστεκόταν, τους πείραζαν παντού και ιδιαίτερα στα γεννητικά τους όργανα. Σαν σκιές τους γλεντούσαν, ώσπου να τους αδειάσουν την ψυχή. Μα κι οι στρατιώτες του Πάγου δεν έμεναν άπραγοι. Προσεύχονταν, έκαναν τον σταυρό τους να φύγουν οι δαίμονες της στάχτης, για να παλέψουν με τους δαίμονες της φωτιάς.

Έπιναν γάργαρο νερό, αγιασμό απ' ένα μπουκαλάκι κι έλεγαν ευχές απ' τα ιερά βιβλία. Μετά από κάποια στιγμή ζούσαν τη δική τους μεταμόρφωση. Ψήλωσαν, γίνονταν δύο μέτρα και παραπάνω. Τα παγωμένα σπαθιά πετούσαν φωτιές, όπως και η παγωμένη ψύχραιμη ψυχή τους καιγόταν από μέσα για την πολυπόθητη συντριβή των στρατιωτών της φωτιάς.

Αποκτούσαν χαίτη λιονταρίσια, μάτια αετού, πόδια ψαριού με μεμβράνη και φτερά μικρά περιστεριού. Αυτό κρατούσαν κατά την ώρα της μάχης. Όταν έπεφτε η Πανσέληνος και γινόταν μέρα και έφευγαν οι δαίμονες της φωτιάς, γίνονταν ξανά άνθρωποι. Αυτό δεν το' ξερε κανείς άνθρωπος κι αλίμονο αν το μάθαινε.

Όμως, κάποτε προέκυψε η μεγάλη διαμάχη. Όταν ο αρχηγός των στρατιωτών του Πάγου, ο Παγάρχης απεφάσισε πως είναι σωστό κι αναγκαίο να κάνουν οι στρατιώτες του Πάγου επιδρομή στην κάτω γη, τη γη των δαιμόνων. Να τους πιάσουν στα αδύναμά τους, όταν δεν είναι Πανσέληνος. Έτσι είπε ο Rick Still. Εκεί διαφώνησε το πρωτοπαλλήκαρο ο John Carpenter. Αυτός πρέσβευε πως αντιθέτως οφείλουν να οργανώσουν την τέλεια άμυνα για την επόμενη επιδρομή των στρατιωτών της φωτιάς.

Άλλοι πήγαν με τον έναν και άλλοι με τον άλλον. Στην ουσία διαίρεση, διαμελισμός. Κι ο John συνέχισε: Άμα επιδιώξουμε επίθεση στην έδρα τους, μια έδρα που μόνο αυτοί την γνωρίζουν, θα επιφέρει σφαγή και μόνο. Αυτό δεν είναι ανδρεία, είναι ασυνεσία, είναι τρέλα, είναι σκέτη σφαγή.

Έτσι μοιράστηκαν στα δυο οι στρατιώτες του Πάγου και απέκτησαν δύο αρχηγούς. Οι στρατιώτες του Πάγου ποτέ δεν ήταν πολλοί αριθμητικά. Μετά δε από αυτή τη διαμάχη, έμειναν οι μισοί. Κι ήταν κι οι δύο αρχηγοί, ανένδοτοι στις απόψεις τους. Τόσο, που έγιναν ανάμεσά τους εχθροί.

Αυτό ήταν το καλύτερο, το πιο ανέλπιστο δώρο στους δαίμονες της φωτιάς κι ό,τι χειρότερο για τη συνοχή των μαχητών του καλού και για την προστασία των απλών, λαϊκών ανθρώπων. Βέβαια ο λαός υποστήριζε και έτρεφε συμπάθεια μεγάλη προς τον John Carpenter.

Κι όντως έμειναν οι μισοί, καθώς ο Rick Still κι όσοι τον ακολούθησαν, κατασφαγιάστηκαν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο ένας που επέστρεψε ήταν δαίμονας καμωμένος και σκότωσε αρκετούς λαϊκούς.

Έτσι οι στρατιώτες του Πάγου έμειναν οι μισοί κι αυτοί ταμπουρώθηκαν. Τώρα είχαν ένα πολύ δύσκολο έργο να φέρουν εις πέρας. Να προστατέψουν την ψυχή τους, το σώμα των στρατιωτών του Πάγου και τους λαϊκούς.

Εδώ ανέλαβε ρόλο ο John Carpenter. Ανέλαβε να στηρίξει να εμψυχώσει το λαβωμένο σώμα και το φοβισμένο λαό.

Κάποιοι έλεγαν να φύγουν από την υπόγεια γη και να ανέβουν στην επιφάνεια. Εκεί όπου δεν υπάρχουν δαίμονες. Κανά δυο δειλοί το έκαναν κιόλας πάνω στην ταραχή και το φόβο. Άγνωστο, όμως, τι έγιναν, τι απέγιναν. Από τη μια το κρύο, η επιφάνεια, η ομίχλη, οι πάγοι κι απ' την άλλοι οι δαίμονες. Ποιος μας λέει πως οι στρατιώτες της φωτιάς δεν είχαν πρόσβαση εκεί;

Σε δεύτερη φάση ο John εκμεταλλεύτηκε τον δαίμονα που ανέβηκε με τη μορφή στρατιώτη του Πάγου. Αφού ανέλυσε τα στοιχεία, βρήκε κάποια δεδομένα που αποτελούσαν έξτρα στοιχεία αδυναμίας των δαιμόνων.

Εκεί όλοι χάρηκαν. Άρχισαν σκληρές μονομαχίες μεταξύ τους, δυνατότερη εκπαίδευση. Ήταν λίγοι μα έπρεπε να' ναι συνετοί και ενωμένοι. Και πάνω απ' όλα ανδρεία. Κανένας φόβος, κανένα βήμα πίσω. Σοφία και ανδρεία μαζί.

Ο John τα κατάφερε. Κατόρθωσε να τους πείσει πως μια είναι η λύση. Οργανωμένη, έξυπνη άμυνα. Κι απ' την άμυνα στην ξαφνική επίθεση. Επιπλέον, τους έπεισε πως είναι ο αρχηγός, ο αξιόπιστος αρχηγός. Όλοι πέσαν στα χέρια του απ' τους λαϊκούς και τους στρατιώτες. Κι οι πιο αναξιόπιστοι κι οι πιο αντάρτες, οι πιο δειλοί. Στο μεταξύ ένας μεγάλος σεισμός έγινε στην Ανταρκτική ανάμεσα την υπόγεια γη και τη μέση γη. Έτσι άνοιξαν κι άλλες τρύπες κι άλλα περάσματα. Κάποιοι άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους. Υπήρξε προς στιγμήν πανικός, μα σιγά σιγά μετά το σεισμό ο John επανέφερε την τάξη. Τάξη, ψυχραιμία, ενότητα, πειθαρχία, σοφία, οργάνωση και ανδρεία. Το επτάστιχο της επιβίωσης! Και ακόμα παραπέρα: Πίστη και Θεός.

Ο John ήταν αρχηγός, πρωτοπαλλήκαρο, εκπαιδευτής, σοφός, θεραπευτής, εμψυχωτής. Ήταν όλα. Ήταν ο ταλαντούχος, ο εκλεκτός. Ο ξεχωριστός. Όλοι το ήξεραν και κάποιοι το φθονούσαν. Αλλά μπρος τον κίνδυνο και την ανάγκη επιβίωσης έκαναν πίσω στις πονηρές τους σκέψεις. Άλλωστε, ερχόταν Πανσέληνος. Κι αυτή η Πανσέληνος είχε να πει πολλά, να δείξει περισσότερα. Ήταν η τελική μάχη. Είτε θα στεφόταν νικητές ή θα βίωναν την συντριβή. Όπως προέβλεψαν οι στρατιώτες του Πάγου, οι στρατιώτες της φωτιάς, έκαναν ανοιχτή επιδρομή γνωρίζοντας πως οι αντίπαλοί τους είναι λιγότεροι. Δεν ήταν δύσκολο να πέσει το ηθικό των στρατιωτών του Πάγου. Μόνο ο  John δεν τα έχασε. Πολεμούσε σαν αφηνιασμένο άλογο.

Ενώ έδειχναν όλα πως η συντριβή των στρατιωτών του Πάγου ήταν βέβαιη, στο σπαθί του John εμφανίζεται η μορφή του αγγέλου της μεγάλης δύναμης. «Ο Μιχαήλ» έκραξε ο John. Είναι μαζί μας. Κοιτάξτε με πίστη στα σπαθιά σας. Με πίστη και ανδρεία. Και κοίταξαν και τον είδαν. Κι άρχισαν να παλεύουν σαν θεριά τα θεριά. Έτσι η μάχη, η έκβαση της μάχης ανέλπιστα έγειρε απ' τη ζυγαριά των ανθρώπων. Στο τέρμα του διαδρόμου φάνηκε η μορφή του αρχηγού των δαιμόνων να ουρλιάζει. Κι έγινε η νύχτα ξάφνου φως, φως χαραυγής.

Όλοι ζητωκραύγαζαν. Μα τα ανήσυχα μάτια του John κοίταξαν έξω. Σαν να του φάνηκε κάτι. Βγήκε έξω στο φως. Τότε έκθαμβος είδε λουλούδια ν' ανθίζουν στους πάγους. Έκοψε ένα. Το πήγε μέσα στους άλλους. Το είδαν όλοι. Υπήρχε ελπίδα, ανάσα, ζωή για την ανθρωπότητα.  

Ανεμογιάννης