Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι λέξεις έχουν μείνει μόνο και αυτές, όμως, έχουν χάσει την σημασία τους. Τα νοήματα, οι νουθεσίες και τα σημάδια αλλαγής τροπής των γεγονότων, έχουν γίνει δυσδιάκριτα και θολά, δεν δίνουν δηλαδή την δυναμική που θα έπρεπε, σε μια εποχή όπου οι σκοποί δεν επιτυγχάνονται και τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά.

Νομίζει κανείς πως ζει κάτι το πρωτόγνωρο, κάτι που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ως τώρα, μια εποχή που ασθμαίνει από την έλλειψη στόχων και σημασιών και όλα αυτά για να αφοπλιστεί ο πολίτης στην καθημερινή του πορεία.

Τα κενά, όμως, αυτά ήταν γνωστά, καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που μετέδιδαν τις γνώσεις τους, αλλά πάνω απ' όλα προειδοποιούσαν για την τωρινή πνευματική ερήμωση, που γίνεται ακόμη πιο μεγάλη όσο οι ανάσες γίνονται βραδύτερες από έλλειψη των κινητήριων λεκτικών μοχλών που θα έβαζαν μπρος την αυριανή φραστική ετυμολογία και την οργιαστική πλοκή των διαλόγων.

Και χρειάζεται αυτή η πλοκή, είναι σημαίνουσα σε όλα τα επίπεδα της ζωής, έχει δηλαδή ανάγκη ο άνθρωπος να ψάχνει για απαντήσεις, ερωτώμενος γύρω από τον λόγο που βρίσκεται σε αυτή τη ζωή, αλλά πάνω απ' όλα για τον σκοπό που πρέπει να επιτελέσει πέρα από ειδωλολατρικούς εναγκαλισμούς με το Άγνωστο, που για κάποιο λόγο πρέπει πάντα να προσωποποιείται.

Ζούμε στην πραγματικότητα για μια ψευδαίσθηση, για ένα φευγαλέο παρόν, που το διώχνουμε ακόμη μακρύτερα επειδή έχουμε ανάγκη την αυτο-δικαιολόγηση ή μήπως σπρώχνουμε προς τα πίσω το χρόνο για να βρούμε τους συντελεστές της βιωματικής Αβύσσου;

Έχουμε ανάγκη να εκφραζόμαστε επί παντός επιστητού, να έχουμε άποψη για όλα, να εναλλάσσουμε τους ρόλους μας, να γινόμαστε υποκριτές και τιμητές, να ερμηνεύουμε το Όλον σε μια στιγμή και να κοροϊδεύουμε την ίδια μας την παρουσία, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εναγώνια αναζήτηση των νοημάτων, αλλά κυρίως η συμπερίληψή μας στο Πάνθεον της ιστορίας που εξακολουθεί να γράφεται όσο η Ύπαρξη διαιωνίζει τη ζωή, αλλά κρύβει επιμελώς τα μυστικά της.

Η ανάγκη μας αυτή, όμως, δεν καλύπτεται και ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα ψάχνουμε με αγωνία, συρόμαστε σε εσωτερική ανάκριση, αναζητούμε τους υπαίτιους και τους λόγους που είμαστε ανικανοποίητοι σε τούτο τον κόσμο, ψάχνουμε για κατηγορούμενους, θύματα ή θύτες και στην πορεία ξεχνάμε τον εαυτό μας και τον ρόλο που επιτελούμε.

Οι αφορμές είναι πολλές και αν μη τι άλλο προσφέρουν μεγάλο πεδίο ενασχόλησης, αν και μόνο αν αποφασίσουμε να συζητήσουμε με τον εαυτό μας και την συγκλονιστική όσο και απρόσωπη πορεία του. Γιατί όλα τα συμβαίνοντα διαδραματίζονται σε έναν κόσμο που παραπαίει και στρουθοκαμηλίζει ή απλά γυρνά γύρω από τον εαυτό του.

Οι λέξεις και οι σημασίες χάνονται από ώρα σε ώρα, οι ίδιες οι εποχές παύουν να δίνουν δύναμη, τα χρόνια περνούν και παραπανήσιες δυνάμεις δεν περισσεύουν, ο κόσμος όλος δείχνει υποταγμένος στην Ελεατική Ακινησία, λες και τίποτε δεν κινείται από ένα χρονικό σημείο και μετά σε τούτη τη ζωή, λες και όλα όσα ήταν να ειπωθούν, ειπώθηκαν μέσα σε κάποιες χιλιάδες σελίδες φιλοσοφικών και κοινωνιολογικών σημειωμάτων και σημειωματάριων, λες και η ζωή ολάκερη αλλάζει πορεία και σβήνει αργά και βασανιστικά.  

Ο νόμος της ζωής, όμως, είναι η αναζήτηση, η συνεχής και αμετάκλητη. Η αναζήτηση αυτή είναι διαχρονική και εκτυλίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μόνο που οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν πως η αναζήτηση αυτή έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι λέξεις χάνουν την σημασία τους και βυθίζονται κάτω από την μονομέρεια της στιγμής. Η ελαφρότητα των καθημερινών καταστάσεων και δοσοληψιών προκαλεί όλη αυτή την βιωματική επιπεδότητα, που θυσιάζει το βάθος για λογαριασμό φτηνών πληροφοριακών κωδικών που αποπερατώνουν τα αντίστοιχα επιφανειακά μυστικά.

Η αλήθεια συνθλίβεται κάτω από το βάρος του ζωτικού ψεύδους και οι πολίτες γίνονται φορείς και πρεσβευτές του. Μένουν μόνο κάποιες λίγες και σπάνιες στιγμές, όπου οι λογαριασμοί τακτοποιούνται τινί τρόπω και οι υποθέσεις κλείνουν σαν μην άνοιξαν ποτέ.

Μιλάμε απλά για έναν φευγαλέο κόσμο, που αρέσκεται στην ελλειμματική προσοχή απέναντι στην ίδια του την πορεία. Για έναν κόσμο που δεν βλέπει τα φωτεινά σημάδια της ζωής, που αγνοεί την πνευματική εκγύμναση, που αγορεύει μεγαλοφώνως για ευτελείς σκοπούς και στόχους.

Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι υπάρχει συλλογική μνήμη για αυτά που έχουν απολεσθεί. Σιγά σιγά, όμως και αυτή θα πάρει την θέση της στην αμνησία ή το ανίδεο, καθώς οι γενιές αλλάζουν και τα γεγονότα αδυνατίζουν.

Ο λόγος που η πορεία ενίοτε είναι αφοπλιστική και μονοδιάστατη, αποθαρρυντική και καταδεκτική στον συντηρητισμό και τις φτηνές παραδόσεις. Γιατί έτσι μόνο διατηρείται η συνειδησιακή απώλεια, αλλά πάνω απ' όλα η πνευματική ερημιά.