Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οριοθέτηση της ζωής, εγκλεισμός στην κενοδοξία και αρπαγή της αβίαστης και αυθόρμητης σκέψης και απόρριψή της στο χωνευτήρι της απαίδευτης ζωής που φροντίζει να συμπεριλάβει εντός της όλους τους θεματοφύλακες της αυστηρής τήρησης των φραστικών και σκεπτικών παραδόσεων, εν ολίγοις όταν η ίδια η εννοιολογική παράδοση δεν σπάει σε χίλια κομμάτια, για να ανακαινισθούν με την ανασύστασή τους οι κοινωνίες και να απορροφηθεί εντός τους η χαμένη, αλλά εξακολουθητικά ορμητική επαναστατικότητα, αυτό που ξημερώνει την επόμενη μέρα δεν είναι παρά ακριβώς το ίδιο.

Κάνοντας τα ίδια πράγματα και παραμένοντας τοιουτοτρόπως ο ίδιος άνθρωπος, όπως μας έλεγε και ο Νίτσε, μη αφήνοντας πίσω τις σκουριασμένες θεματικές που κοσμούσαν την παράσταση μιας μονόχνοτης ουτοπίας, που πήρε αυτή την τωρινή μορφή επειδή οι άνθρωποι δεν πίστεψαν στις δυνατότητές τους ούτε και επένδυσαν σε αυτές, αυτό που συνάγεται, είναι μια απόκρημνη οπτική στα βάθη της ακολασίας, που δεν επέτρεψε ποτέ την καταλυτική, αλλά πάνω απ' όλα σεμνή αλλαγή, την εξοικείωση με την αρχή χωρίς τέλος και το αντίθετο. 

Ποια σχέση μπορεί, όμως, να έχει η σεμνότητα με την ανατροπή; Κι, όμως, υπάρχει σχέση. Ο άνθρωπος που θέλει να δώσει νόημα στη ζωή του, που επιθυμεί να αλλάξει τις επισφαλείς σταθερές, που θέλει να εμπλουτίσει τον επικοινωνιακό του κώδικα και να εμβαθύνει παράλληλα το γνωστικό του πεδίο σε σημείο που να μην αναρωτιέται πλέον για τα μυστικά της ζωής αλλά να τα εξερευνά άδολα, αυτός ο άνθρωπος είναι συνήθως σεμνός και σιωπηλός.

Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν κρύβει μέσα του έναν καθόλα ενεργητικό και συνάμα ορμητικό κόσμο -δεν παραλείπει να το εκφράζει αυτό με την πρώτη ευκαιρία- δεν είναι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, ούτε, όμως και ο υπολογιστικός, είναι ο άνθρωπος της βαθιάς σκέψης που τόσο λείπει από την σημερινή ζωή.  

Τα όρια που έχουν τεθεί από ένα αόρατο χέρι, όρια που δεν παίρνουν την μορφή της συναίνεσης και της συγκατάβασης παρά της απαγόρευσης, δεν ξεγελούν τον άνθρωπο της βιωματικής και έκδηλα δημιουργικής σκέψης. Οι εννοιολογικές παραδόσεις για αυτόν έχουν σπάσει από καιρό τουλάχιστον οι εικονικές τα εμπόδια της σκέψης έχουν υπερκερασθεί, οι προτεραιότητες έχουν δοθεί εκεί που πραγματικά πρέπει, ο άνθρωπός μας τούτος τρόπον τινά τα έχει συμφωνήσει με τον εαυτό του και γνωρίζει προς τα πού πορεύεται.

Τα χρόνια μπορεί να περνούν, η νεότητα να μην αφήνει ίχνη και ο λόγος να αλλάζει ριζικά λόγω της επερχόμενης φθαρμένης αντιληπτικής δυνατότητας, όμως η εκγύμναση του νου με νεότευκτες  λέξεις και εκφράσεις, με ρητά και αποφθέγματα που ρυθμίζουν εκ νέου τις επιθυμίες και την ροπή προς έναν διαφορετικό κόσμο, αυτή ακριβώς η διαδικασία επιφέρει την ποθητή αλλαγή σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Εκείνος που ανθίσταται στην φυσιολογική φθορά, εκείνος που τα βάζει με το χρόνο χωρίς να τον σκέπτεται και να τον φθονεί, εκείνος είναι ο άνθρωπος για τον οποίο μιλώ, ο άνθρωπος της ενεργητικής δράσης, αυτός που δεν πτοείται από τον χαρακτήρα της απαίδευτης ζωής που περιέγραψα.

Τα σημάδια έχουν μπει από νωρίς, τα εμπόδια έχουν απομακρυνθεί επιμελώς, οι κατηγορίες και οι ειρωνείες έχουν καταχωρηθεί εκεί που πρέπει, στο ασυνείδητο και το ατελές μνημονικό που δεν τα προσμετρά σαν αρνητικά στοιχεία παρά για ως παραδείγματα προς αποφυγήν.   

Τελικά αλλάζει τις καταστάσεις ο χρόνος; Μπορεί με το πέρασμά του να λάβει χώρα μια πραγματική αναγέννηση που θα επανανοηματοδοτήσει τη ζωή και θα παράσχει τις εκλείπουσες εξελικτικές προοπτικές. Σε τελική ανάλυση, τα πρόσωπα που έχουν χαθεί τα σημαντικά πρόσωπα μπορεί να αποπροσωποποιήσουν τη ζωή, να την κάνουν μίζερη και κενόδοξη, μια ζωή που παρασύρει στο διάβα της ακόμη και αυτούς ή αυτές που έχουν να δώσουν από τα γνωστικά κιτάπια και τα συνοδευτικά ψυχικά αποθέματα;

Οι ερωτήσεις δεν μπορούν πάντοτε να απαντώνται. Ίσως και να μην χρειάζεται. Η επόμενη μέρα δεν θα αργήσει να ξημερώσει. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι ίδιοι, μπορεί και όχι. Υπάρχει, όμως και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Όταν αλλάζει η οπτική και τα πιστεύω, όταν ο εχθρός γίνεται φίλος και το αντίθετο, όταν η αλλαγή επηρεάσει την αντιληπτική δυνατότητα και επιθυμία, τότε πια μιλάμε για έναν πραγματικά νέο κόσμο. Στην αντίληψη των συλλογικοτήτων, ο κόσμος αυτός κατέφασκε ως αιρετικός και ουτοπικός. Το ίδιο το πέρασμα του χρόνου, όμως, ξεδιάλυνε τις απορίες και ο καθένας και η καθεμιά στην θέση τους.

Ίσως τελικά η ουτοπία να βρίσκεται μόνο στην σκέψη και την αντίληψη. Ίσως ο κόσμος να είναι την επόμενη μέρα πάντα διαφορετικός. Ίσως η αντίληψή του από εμάς τους ίδιους πότε να τον καλωσορίζει και πότε να τον ατιμάζει. Στο γνωστικό πεδίο, όμως, κάθε ένας κρίνεται εκ του αποτελέσματος της ατομικής κρίσης. Με τον τρόπο αυτό και εξελίσσοντας την κρίση αυτή, τα πράγματα να αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Το θετικό να γίνεται αρνητικό και το αντίθετο. Σταθερή βέβαια, παραμένει μόνο η τροχιά.

Η ενέργεια η ίδια και η πορεία της που μοιάζει με διάττοντα αστέρα, χωρίς αρχή και τέλος, καθώς το φως του ελαττώνεται αλλά μόνο στον οπτικό ορίζοντά μας. Μια αρχή και ένα τέλος μόνο στην εικόνα μας. Μια εικόνα που παραμένει ίδια, αν δεν θελήσουμε να δούμε την άλλη όψη των πραγμάτων. Την αιωνιότητα την ίδια.