Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μονόπλευρες είναι οι διαπιστώσεις όταν μιλά κανείς για τη νεολαία και τους νέους ανθρώπους, στην προσπάθειά του να εξυψώσει την δική του γενιά και να στηλιτεύσει τις προσπάθειες που κάνουν οι νέοι άνθρωποι, προκειμένου να καταλάβουν σε τι κόσμο ζουν και πώς πρέπει να συμπεριφερθούν και να αυτοπροσδιοριστούν.

Τα νέα δεδομένα που αφορούν την απόλυτη αυτοματοποίηση της ζωής, τον θρίαμβο της τεχνικής, αλλά και οι παγίδες όπου ο σημερινός άνθρωπος έπεσε μέσα χωρίς ενδοιασμούς, καλείται ο νέος άνθρωπος να αποκαλύψει, αλλά πάνω απ' όλα να φιλοτεχνήσει στο κατόπιν την δική του θέση και στάση στα πράγματα.

Πολλές φορές η στάση αυτή είναι συγκεχυμένη, άλλοτε επιδεινώνει τόσο την αντιληπτική δυνατότητα με δεδομένο ότι κυριαρχεί η πολυπλοκότητα, σε σημείο που δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο γόρδιος δεσμός θα κοπεί με ευκολία.

Η μέση ελληνική οικογένεια συνεχίζει τον υπερπροστατευτικό της ρόλο απέναντι στα νέα παιδιά, που από την μια δείχνουν πως θέλουν να αποσπαστούν ολοένα και πιο νωρίς, οι περιορισμένες ευκαιρίες όμως, που τους παρουσιάζονται, λειτουργούν ανασταλτικά.

Λείπει επίσης, η δημιουργική και γόνιμη σκέψη που δεν τους μεταλαμπαδεύεται από νωρίς, και τα πράγματα λίγο - πολύ εξελίσσονται με πανομοιότυπο τρόπο, καθώς ο νέος έχει και το πρόβλημα ότι δεν υπάρχουν πια σημεία και κέντρα αναφοράς σκέψης.

Μοιραία λοιπόν, οι νέοι αναπαραγάγουν την εξακολουθητική αυτοματοποίηση και οι επικριτές των πράξεών τους πολλαπλασιάζονται σε τέτοιο σημείο, που η νέα γενιά περίπου αναπαρίσταται ως κολασμένη. Κάθε τι που κάνουν οι νέοι κατακρίνεται ως μη πρωτοποριακό και νέα ανακάλυψη, λες και οι προηγούμενες γενιές είχαν κάνει τα πάντα, αλλά πάνω απ' όλα είχαν αποκρυπτογραφήσει τα επτασφράγιστα ζωτικά μυστικά.

Γιατί λοιπόν να απονείμουν στη νέα γενιά τα εύσημα, από την στιγμή που η υπερθεμάτιση για όλα αυτά που ζήσαμε, λειτουργεί ως σωσίβιο για τον ατομικό μας εγκλεισμό που δημιουργεί φοβικές τάσεις αυτοπροβολής μη τυχόν και χαθούν τα οφίτσια;

Γιατί να εξάρουμε τους νέους ανθρώπους, αφού με την μέχρι τώρα στάση μας αποκρύβουμε τις παθογένειές μας; Οι νέες γενιές θα πρέπει να τα αγνοήσουν όλα αυτά, να τα προσπεράσουν και πρωτίστως να απομυθοποιήσουν τις προηγούμενες γενιές. Όχι απλά δεν άλλαξε τίποτε, όχι μόνο δεν εμπλουτίστηκε ο πνευματικός ορίζοντας, αλλά οι κοινωνίες που έχουν προκύψει, βρίθουν από συντηρητισμό και ιδιοκτησία.

Η κατοχή και η απόλυτη εξουσία στο μυαλό του καθενός συνδιαμορφώνουν όλο αυτό το συνονθύλευμα από ελλιπείς γνώσεις και εξόχως απούσες συναισθηματικές και ποιητικές πράξεις που θα μπορούσαν να προσδώσουν το καινούργιο στον σημερινό κόσμο.

Σ' αυτό όμως, δεν ευθύνονται στο παραμικρό οι νέες γενιές, που καλούνται να ψηφιοποιήσουν και να μηχανοποιήσουν για μια ακόμη φορά την σκέψη, με τις ευλογίες των νέων γονέων που απαθανατίζουν την κάθε στιγμή όπου κυριαρχεί η αυτοματοποίηση σε όλα τα επίπεδα. Τρόπον τινά, οι σημερινοί γονείς και οι προηγούμενες γενιές προλείαναν το έδαφος για μια νέα απομόνωση και μοναξιά. Δεν είναι τα νέα παιδιά, λοιπόν, που δεν έχουν οράματα, παρά η δομή της οικογένειας που δεν άλλαξε και δεν λέει απολύτως τίποτε το γεγονός ότι ακόμη και η πιο βίαια στιγμή στη ζωή κάποιου μπορεί να γίνει πρώτο θέμα στα site.

Oι επικριτές των νέων ανθρώπων πληθαίνουν αλματωδώς, οι ίδιοι, όμως, δεν κάνουν απολύτως τίποτε για να ξεγυμνώσουν τις δικές τους γενιές. Αυτό που διαφαίνεται, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια στείρα αναπαραγωγή κατεστημένων αντιλήψεων και αυτό λαμβάνει χώρα όταν θιχτεί η οικογένεια και τα μέλη της.

Εκεί απογυμνώνεται ο καθωσπρεπισμός και διαλύονται οι όποιες προσδοκίες για μια γόνιμη κληρονομιά. Οι νέοι άνθρωποι τα γνωρίζουν όλα αυτά και τα απογυμνώνουν, ξέρουν να στηλιτεύουν τις παρωχημένες νοοτροπίες. Τους απομένει, όμως, ένα μεγάλο χρέος γιατί κάποτε θα φτιάξουν τις δικές τους οικογένειες: να σπάσουν τα δεσμά της μοιρολατρίας και της εύκολης κριτικής. Αν αυτό το πετύχουν, θα μιλάμε κάποτε για μια πραγματικά αναγεννημένη ελληνική κοινωνία, που απομακρύνθηκε από τα γνωστά στερεότυπα και τις διακρίσεις.

Αν όχι, η ρητή επανάληψη παραδόσεων και αρρωστημένων νοοτροπιών είναι και πάλι προ των πυλών. Και οι νέοι επικριτές ως νέοι γονείς θα πράττουν τα ίδια απέναντι στα θέλω των μελλοντικών νέων ανθρώπων, που και πάλι θα αντιδρούν. Και αντίδραση ή απομυθοποίηση είναι τα πιο φυσιολογικά πράγματα, αν όμως, δεν συνοδεύονται και από το ξεγύμνωμα των γερασμένων επικριτών, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται.