Με το βλέμμα στην ψυχή & τη σκέψη στη συνήθεια   

Περνάμε τυχαία δρασκελίζοντας κάποιους δρόμους και στην πορεία συναντούμε πλήθος αναζητητών και οδοιπόρων, άλλους με σκυμμένο το κεφάλι και άλλους με το κεφάλι ψηλά. Θεωρώντας πως πρέπει να υπάρξει δεύτερη σκέψη, παραμερίζουμε τα πρώτα βιαστικά συμπεράσματα ή εντυπώσεις και αφήνουμε την φαντασία να λειτουργήσει δημιουργικά και να εξορύξει τρόπον τινά την προέλευση και την καταγωγή όλων αυτών των ανθρώπων, αναλογιζόμενοι το από πού έρχονται και το τι πρεσβεύουν, ποιες παθογένειες κουβαλούν και ποια μαρτύρια έχουν ξεπεράσει, αν πέτυχαν εξαρχής να ελιχθούν στο πλήθος ή αν δεν κατάφεραν να προσγειωθούν με ασφάλεια στην σημερινή πραγματικότητα.
Η καθημερινή περιπλάνηση στους δρόμους της πανηγυρικής αταξίας, με ένα συνεχές βουητό να αιωρείται στην ατμόσφαιρα των μεγαλουπόλεων και εν μέσω συναισθηματικών κραδασμών για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, κάνει επιτακτική την ανάγκη να κάνουμε στην άκρη και να αποφύγουμε να αποκαλύψουμε τα χαρακτηριστικά μας, να γίνουμε δηλαδή ένα ακόμη θύμα των σχολιασμών για την άνεση που διαθέτουμε να ξοδεύουμε προκλητικά τον χρόνο που μάλλον λόγω εθιστικής συνήθειας θεωρείται χρήμα και τίποτε περισσότερο.
Δεν προτιμούμε να είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι ελιτιστές, ούτε καν ποιητές και συγγραφείς του δρόμου ή της επόμενης στιγμής.  Θέλουμε μόνο να μάθουμε πώς είναι να προχωρά κανείς ασταμάτητα με την εγρήγορση της σκέψης, να αλλάζει άρδην και απανωτά το ύφος και την σημασία των τυχαίων συνομιλιών και των νευμάτων.
Οι πρώτες εντυπώσεις παραχωρούν την θέση τους στο ανήκεστο και αεί γόνιμο ενδιαφέρον στης σιωπηλής αποδοχής ή απόρριψης, το ύφος των ανθρώπων, το απότομο βλέμμα προς την πηγή του εκάστοτε θορύβου κερδίζει έδαφος, η πολύχρωμη άνοιξη της αθρόας έκφρασης των εντυπώσεων αφήνει ελεύθερους τους καρπούς της μη κατηγοριοποιημένης επικοινωνίας, σβήνει τα ίχνη του σκοτεινού τοπίου από τις συνεχείς διαβουλεύσεις και τις συναλλαγές.
Οι κινήσεις των ανθρώπων ήταν πάντα οι ίδιες, τα βλέμματα διασταυρώνονταν ανέκαθεν υπό το κράτος των φευγαλέων ματιών, ο στόχος όμως του καθημερινού προορισμού ήταν το πρότερο και το ύστερο της πορείας, ένας στόχος είτε μεμονωμένος είτε καθολικός, ανάλογα με τα γούστα του περιπατητή ή του περαστικού διαβάτη.
Ποιος μπορεί, όμως, να κρίνει αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν το πού βαδίζουν ή αν καταλαβαίνουν πως ετούτη η ζωή που διαρκεί τόσο λίγο, επαρκεί για να γνωρίσουν το σημαίνον ψυχικό έρεβος ή την συναισθηματική πανδαισία;
Ποιος ή ποιοι είναι εκείνοι που μπορούν να βάλουν ένα λιθαράκι στην γενικότερη αδιαλλαξία και την φαινομενική συμπεριφοριστική ατασθαλία των απόψεων και θεωριών, βασιζόμενες σε ένα παρελθόν ανοίκειο και ξεχασμένο από την ένταση και δράση της στιγμής;
Ποιος ή ποιοι είναι άραγε, οι τελευταίοι ή οι πρώτοι απολογητές μιας κυκλικής ζωής που αγαπά την υλική καινοτομία και θάβει απερίσκεπτα την έμπνευση και τη σαγήνη του ιδεατού, λες και πρόκειται για έναν κόσμο χωρισμένο σε δύο μέρη, που το ένα αντιμάχεται το άλλο;
Το κυοφορούν σύστημα διαβίωσης αξιώνει την εννοιολογική απομάγευση των λέξεων και όλων εκείνων των κοσμητικών επιθέτων που συνέδραμαν κάποτε στην ολοκλήρωση της γλωσσικής στιλιστικής επάρκειας. Το σύστημα αυτό περιέπλεξε την ζωή και απομάκρυνε την ουσία από την ανθρώπινη επικοινωνία, έριξε στα Τάρταρα τον διαμοιρασμό των έντονων αισθήσεων και εντυπώσεων μιας ζωής σε κοινή θέα με τις αντίστοιχες συντεταγμένες της ελευθερίας έκφρασης και ιδεών, εξατομικεύοντας τα φαινόμενα και αποκρύβοντάς τα  από τις μάζες.
Οι σκέψεις ετούτες μπορεί να περνούν από το μυαλό του ανθρώπου εκείνου που βαδίζει με σκυμμένο το κεφάλι όσο και αυτού που περπατά με το κεφάλι ψηλά. Ενίοτε δε είναι ταυτόσημες και οι σκέψεις που καθαιρούνται στην γκιλοτίνα της αναλγησίας και αδιαφορίας, για να παίζεται το παιχνίδι πάντα από τους ίδιους παίκτες  που και οι ίδιοι -όπως οι πολιτευτές- το έχουν βαρεθεί.
Νομίζω τελικά πως όλοι οι καθημερινοί διαβάτες μια κοινή σκέψη έχουν, το πώς θα πορευτούν και αν έχουν τις εναπομείνασες δυνάμεις για τον προκαθορισμένο στόχο.
Και δεύτερες και τρίτες σκέψεις περνούν ωστόσο από το μυαλό τους όσο πλησιάζουν στα στοχευμένα πεδία των συναλλαγών. Η παρατήρηση εκ του μακρόθεν ξετρυπώνει κρυφά μυστικά μετά την καθημερινή παρουσία στο συνεχές αλισβερίσι αντιπάλων και συνοδοιπόρων.
Ένας άλλος μάλιστα, αγώνας ξεκινά στο κατόπι, όταν φορτωμένοι με το κόστος έχουν όλοι να απολογηθούν στο οικείο περιβάλλον, να λογοδοτήσουν για την απογοήτευση και το μαρασμό οι ηττημένοι,  για την υπέρμετρη αίσθηση ανωτερότητας οι νικητές.
Και όλα αυτά σε ένα βιωματικό πεδίο και τοπίο, που θεωρητικά δεν προϋποθέτει καμία νίκη και καμία ήττα, κανέναν μονομάχο και μαχητή. Σε μια ζωή που και μόνο ένα απλό βλέμμα ή νεύμα θα μπορούσε να ερμηνεύσει την ουσία του να βρίσκεται κανείς σε τούτη τη ζωή και να απολαμβάνει την εμβέλεια του συμπαντικού ευ ζην και του αεί παρόντος. Χωρίς τα βάσανα της σκέψης για το μετά και το Επέκεινα.