Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

H εξόντωση του ηγέτη της ούτως άλλως απαγορευμένης αντιπολίτευσης στη Ρωσία, δεν είναι ένα απρόσμενο γεγονός για αυτούς που γνωρίζουν όχι μόνο το καθεστώς Πούτιν αλλά διαχρονικά και τα προηγούμενα δικτατορικά καθεστώτα επί Σοβιετικής Ένωσης, όπως και τις πρακτικές που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν κατά των αντιφρονούντων ή πολιτικών αντιπάλων.

Οι πρακτικές αυτές ξεκινούν από τα βάθη των χρόνων, όταν στη Ρωσία ανέλαβαν την εξουσία οι μπολσεβίκοι κλέβοντας τα συνθήματα άλλων -επί του προκειμένου αναρχικών, σοσιαλ-επαναστατών και λοιπών- περί κοινοκτημοσύνης και κατανομής της γης σε αυτούς που τους ανήκει, οι αποκαλούμενοι «κόκκινοι», οι οποίοι εξαπέλυσαν ένα μαζικό πογκρόμ κατά όλων αυτών που πρέσβευαν τον πραγματικό ελευθεριακό κομμουνισμό και όχι την δικτατορία του κόμματος. «Προβοκάτορες» αποκαλούνταν όλοι αυτοί, «συνεργάτες της Δύσης και της αντίδρασης», «υπέρμαχοι του Τσάρου» και «εχθροί του καθεστώτος». 

Η ιστορία κατέγραψε εκατομμύρια θύματα από την εποχή του Λένιν, του Τρότσκι και του Στάλιν, αυτού του τελευταίου δικτάτορα που ευθυγραμμίστηκε ή ταυτίστηκε εξαρχής και επί του πρακτέου με τον χιτλερισμό με το γνωστό «σύμφωνο μη επίθεσης», αλλά τα σχέδια μετά άλλαξαν και έγινε ό,τι έγινε με τις κατανεμημένες σφαίρες επιρροής. Οι εξεγέρσεις της Κροστάνδης και το Μαχνοβίτικο κίνημα πλήρωσαν αδρά τη μανία και την προδοσία του «κόκκινου στρατού», οι κόκκινοι που στην αρχή παρίσταναν τους συναγωνιστές και έπειτα έπνιγαν κάθε επαναστατική πράξη. Αυτοί ήταν οι μπολσεβίκοι. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.   

Φυσικά όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να τα παραδεχθούν τα εγχώρια «παπαγαλάκια» του μπολσεβικισμού και σταλινισμού που θα σας μιλούν σταθερά με αυτό το περισπούδαστο και φανατισμένο κομματικό ύφος  για «προβοκάτσια» και «δάκτυλο της Δύσης».

Αυτό το επιχείρημα, όπως και τα περί «ΝΑΤΟ και CIA» είναι αρκούντως κωμικά και δεν αποτελούν παρά αστειότητες για μικρά παιδιά, καθώς η ιστορία έχει καταγράψει επαρκώς και τις γνωστές αμερικανικές πρακτικές. Αλλά μέχρι εκεί, γιατί η ιστορία εξακολουθεί να γράφεται. Και ο αφανισμός της Ουκρανίας δεν έχει γίνει από τη Δύση ούτε από τις ΗΠΑ.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι το τι κάνει το ΚΚΕ, για παράδειγμα, μιας και αυτό ως γνωστό και μη εξαιρετέο κόμμα τη δουλειά του κάνει, όπως τόσο καλά ξέρει. Οι άνθρωποι δηλαδή είναι επαγγελματίες του είδους. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρει το τι κάνουν οι πολίτες βλέποντας την ρωσική απειλή να γιγαντώνεται.

Δεν είναι επίσης, περίεργο, που και από την υπόλοιπη αριστερά οι αντιδράσεις για την εξόντωση Ναβάλνι ήταν και είναι από χλιαρές, μέχρι ουδέτερες και υποτονικές.

Ακόμη δε περίεργο δεν είναι που η επίσημη δεξιά ως κεντροδεξιά πλέον εφαρμόζει «αριστερές πολιτικές», όπως την ικανοποίηση του αιτήματος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, που η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να καθιερώσει.

Αλλάζουν οι καιροί, βλέπετε, όσο και αν υπάρχουν κομματικές σκοπιμότητες.

Η υπόθεση της μεγάλης απειλής που ακούει στο όνομα Ρωσία και συγκεκριμένα Πούτιν, δεν φαίνεται να αγγίζει την αριστερά στο σύνολό της. Δεν είναι στην ημερήσια διάταξη των κομματικών της μπροσούρων και κιταπιών. Ούτε η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, που με την «πράξη αντίστασης» της εξόντωσης εκατοντάδων αθώων νέων σε rave party, προκάλεσε ό,τι προκάλεσε. Προέχει μόνη η  γενική και αόριστη αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Λες και ο ισραηλινός λαός τάσσεται στο σύνολό του με τον Νετανιάχου ή δεν υφίσταται τρομοκρατικές απειλές από την Χαμάς.  

Και πέρα από το ΚΚΕ, που συντάσσεται παραδοσιακά με όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ανά την υφήλιο, πασπαλισμένα με το ευωδιαστό άρωμα της «δικτατορίας του προλεταριάτου», -κοινώς με τα «λαϊκά» στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα παλαιά και νέα Γκουλάγκ κλ.π., με καθεστώτα όπως της Βόρειας Κορέας ή της Βενεζουέλας, δήθεν και πάλι για την λαϊκή εξουσία (η οποία έχει πάει περίπατο ήδη από την ιστορική παραποίηση της Διεθνούς και των πρώτων επαναστατικών μηνυμάτων της) -από κοντά και η υπόλοιπη αριστερά με παρουσίες σαν του Λαφαζάνη, που συντάσσεται ευθέως και ανοιχτά με τη Ρωσία, δείχνει μάλλον να «σταλινοποιείται» ή να ερωτοτροπεί στο συγκεκριμένο θέμα με την ακροδεξιά, αφού πρώτα ως ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το «καλό παράδειγμα» συγκυβερνώντας με την εθνικιστική δεξιά.

Καμία λοιπόν διαδήλωση και διαμαρτυρία για τον Ναβάλνι, καμία καταγγελία, καμία συναυλία «για τον άνθρωπο και την ειρήνη», λες και η Ουκρανία και οι αντίθετες φωνές στην Ρωσία υποκινούνται από το ΝΑΤΟ και τη CIA, λες και δεν υπάρχει η Κίνα με τις φυλακίσεις χιλιάδων αντιφρονούντων, λες και δεν υφίστανται στυγνές δικτατορίες που υποκινούνται από Ρωσία και Κίνα, λες και η Βόρειος Κορέα και το Ιράν είναι καταδικαστέα αυταρχικά κράτη αλλά μόνο επιγραμματικά από την υποτιθέμενη δημοκρατική αριστερά, με το χαρωπό και αστείο επιχείρημα του τύπου «κάπως έπρεπε να αντιδράσουν και αυτά κατά της Δύσης και προπαντός των ΗΠΑ που προξενούν τα μύρια δεινά». Η υποκρισία περισσεύει.

Η περίπτωση της Ρωσίας και η επιδεικνυόμενη ανοχή σε αυτήν, κηλιδώνει και στιγματίζει την αριστερά στο σύνολό της, εξαιρουμένης βέβαια της παραδοσιακά σταλινικής και πάγια αντιδημοκρατικής στάσης του ΚΚΕ, που δεν θα περίμενε κανείς και κάτι το διαφορετικό, μιας και συνηθίζεται να υποστηρίζει αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, καθώς η ιδεολογία του το υποδεικνύει από μόνη της, που εδράζεται ιστορικά και κατ' ουσίαν στην δικτατορία του κόμματος. 

Όλα αυτά δεν τα λέω εγώ, τα έχει καταγράψει η ιστορία.

Δεν είναι τωρινό ότι οι πραγματικοί δημοκράτες και επαναστάτες του παρελθόντος συνεθλίβησαν από την μπότα του σταλινισμού και τώρα του νεο-τσαρισμού. Και δεν ήταν κανένας από αυτούς δυτικόφιλος.

Έτσι και σήμερα λοιπόν, «η αριστερά των αγώνων» εκτίθεται ανεπανόρθωτα σε ότι αφορά την ρωσική απειλή. Γιατί πρόκειται για ψευδεπίγραφη αριστερά του βολέματος και του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού.

Ο Ναβάλνι δεν θα είναι το τελευταίο θύμα ούτε και η σορός του πρόκειται να παραδοθεί στους οικείους του από τις ρωσικές αρχές αν πρώτα δεν συγκαλυφθούν τα πάντα.

Το καθεστώς Πούτιν, το ίδιο έκανε και στον πόλεμο της Τσετσενίας, όταν και δεν επέστρεφε ποτέ τις σορούς ρώσων στρατιωτών στις οικογένειές τους και όποιος έχει διαβάσει ιστορία, ξέρει και δεν ακούει τις ανοησίες που γράφονται και λέγονται περί υποτιθέμενης απειλής της Ρωσίας από την Δύση, αρκετά κράτη της οποίας είχαν αγκαλιάσει τον Πούτιν.

Η εξόντωση Ναβάλνι και θα αποδειχθεί και ήδη έχει καταγραφεί στην ιστορία ως ένα ακόμη έγκλημα χωρίς τιμωρία.

Παρόμοια εγκλήματα όπως της Μαριούπολης και της Μπούτσα, θα ξεχαστούν και οι ομαδικοί τάφοι θα εξαφανιστούν. Η Ρωσία είναι γνωστή για τα καμουφλάζ και την απόκρυψη πληροφοριών.

Υπάρχει βέβαια και δικαιοσύνη που ενίοτε αποδίδεται. Μην περιμένετε όμως, να γίνει κάτι τώρα. Ενδεχομένως η όλη ιστορία να συγκαλυφθεί κάποτε και από τα ίδια τα δυτικά κράτη, αν το απαιτήσουν οι συνθήκες.

Αν και πάλι υπάρξουν εναγκαλισμοί με δικτατορικά καθεστώτα λόγω οικονομικών συμφερόντων. Ακόμη και με τον ίδιο τον Πούτιν που τώρα αποκαλούν τύραννο αλλά κάποτε χαριεντίζονταν μαζί του.