Υπάρχουν πάντα προειδοποιητικά σημάδια, σημεία ελέγχου της σκέψης και της πράξης που δεν επιτρέπουν υπερβάσεις και παρεκτροπές επειδή σε τούτη τη ζωή αν δεν μπαίνουν όρια, τουλάχιστον εκπέμπονται εγκαίρως σήματα κινδύνου αν υποτεθεί πως η ζωή δεν είναι παρά ένα πλοίο στο ανεμοδαρμένο άπειρο και τις κοσμικές και συμπαντικές του συνιστώσες.
Τα σημάδια αυτά μετακινούνται συνεχώς και στοχοθετούν τις παρεκκλίσεις. Είναι εκείνοι οι άγρυπνοι φρουροί, που στην ανάγκη καταφέρουν καίρια χτυπήματα στους εκάστοτε παραβαίνοντες τους κανόνες του θεσμοθετημένου «φυσιολογικού», που αναδημιουργείται από την γενικότερη και ειδικότερη βιωματική σύμβαση, μιας και, όπως λένε, η αλήθεια είναι σε τούτη τη ζωή και κατ' επέκτασιν το κυνήγι του αγνώστου περιττεύει.  
Όπως κροταλίζουν τα όπλα στις προειδοποιητικές βολές κατά αγνώστων διακινητών της καταδικασμένης εύφορης σκέψης, έτσι ακριβώς χάνονται οι περιπετειώδεις αναμνήσεις σκοτεινών καιρών που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, που λένε.
Τα σκοτάδια αυτά υπάρχουν και σήμερα, στο ημίφως των οποίων σαλεύουν ως ανυπόστατες σκιές οι ατομικότητες εκείνες που δεν είδαν στη ζωή κάποια αξία παρά την επανάληψη λαθών και παραλείψεων, που οδηγούν νομοτελειακά στο ανυπέρβλητο χάος των ασυμφωνιών και υποσχεσιακών αθετήσεων.
Τα προειδοποιητικά σημάδια, όμως, ήταν εκεί από την αρχή. Οι άνθρωποι δεν θέλησαν και τα απέφευγαν, αναλώνονταν στις ίδιες και τις ίδιες κουραστικές αναφορές. Δεν θέλησαν γιατί δεν τους ενδιέφερε να θελήσουν. Δεν σκέπτονταν για την ίδια τη ζωή.
Τώρα, όμως, που τα χρόνια πέρασαν και ο κόσμος όλος τείνει να ισοσκελιστεί, τώρα που οι επιθυμίες σβήνουν με το πέρας της νιότης και την συνειδητοποίηση της επίσπευσης των δεικτών του ρολογιού, τώρα ακριβώς ψάχνουν όλοι τους να βρουν χαμένα νοήματα και εικόνες που θα τους ξαναθυμίσουν την δράση και ενώ αυτή τους έχει ήδη εγκαταλείψει.
Ακολουθούν δηλαδή τους κανόνες της φθοράς και σαν νέα θύματα πέφτουν στην παγίδα του χρόνου που θέτει οριακή σωματική δεινότητα.
Δεν είναι, όμως, έτσι, γιατί πολύ απλά το πρόβλημα είναι στον τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων. Τα προειδοποιητικά σημάδια χάθηκαν τις εποχές της άκρατης ψυχαγωγίας που και αυτή, λέει, έπρεπε να βιωθεί από την αρχή μέχρι το τέλος της, λες και η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από την αρχή έως το τέλος παρά ετούτο ή εκείνο την αντίστοιχη εποχή.
Η ίδια η παρέκκλιση θεωρείται παράγοντας επιβίωσης στη νιότη αλλά βάρος στην ενηλικίωση, αν με όλο αυτό θεωρηθεί πως υλοποιείται η αποστολή του ανθρώπου να γελάσει και να διασκεδάσει γινόμενος αποδεκτός σε καθορισμένα χρονικά πλαίσια.
Αυτός ήταν και είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και τα σημάδια του ήταν ορατά από παλιά. Η αλλαγή των αντιλήψεων και των κοσμοθεωριών που συνάδουν με την ηλικία και το υποτιθέμενο καταστάλαγμά της, αυτός ο ψυχαναγκασμός και η σκεπτική παγίδα, απλά άνοιγαν το δρόμο της συμβατικότητας και περιόριζαν την επέκταση της δράσης, για να φαντάζει η ζωή ρητή επανάληψη για όλα αυτά που έκαναν οι γονείς και συνέχιζαν τα παιδιά.
Η σπειροειδής εικόνα αναγγέλλει το αύριο, υποθηκεύει το μέλλον, εξοντώνει την αντίσταση των θνητών μπροστά στο Θεϊκό άγνωστο. Υπάρχει μια άτυπη συμφωνία με το μη εγνωσμένο, το τυφλό, το ανήκουστο και το ασυνεχές.
Φαντάζει, όμως, κανονικότητα και πραγματικό. Πως δεν ξέρουμε αυτό που επέρχεται, αυτό που επίκειται μετά από τόσα χρόνια έντασης και εγρήγορσης. Τα σημάδια όμως -που δεν ήταν ποτέ φωτεινά- ήταν και είναι πάντα εκεί, δεν μετακινήθηκαν ποτέ αλλά ως εκ θαύματος δεν τα είδε κανείς.
Λόγοι υπάρχουν πολλοί, δικαιολογίες ακόμη περισσότερες, οι προειδοποιήσεις για την διαχρονική σύμβαση όμως, δεν χάθηκαν ποτέ.
Η θνητότητα ως πεπερασμένη ανθρώπινη ουσία δεν έδρεψε τους καρπούς μιας προσανατολισμένης σκέψης των ανθρώπων που δεν θέλησαν ποτέ να δουν πως είναι θνητοί. Απλά στην πορεία δέχθηκαν σιωπηλά να επιτελέσουν το καθήκον τους στην περιορισμένη αντίληψη της ύπαρξης που επικυρώνεται στο μονοσήμαντο της σκέψης και της πράξης.
Κύριο μέλημα ήταν και είναι η διατήρηση του Status quo και η πλήρωση φτηνών επιθυμιών που καλύπτουν την ψυχική αλήθεια αφήνοντάς την ουσιαστικά ανέκφραστη. Τα σημάδια που αναφέρομαι, προειδοποίησαν για μια ζωή – αποτύπωμα των περιορισμένων στόχων και σκοπών, υπό την δεινή σκέπη της ηλικίας και των διαβαθμίσεών τους.  
Δεν άφησαν πάραυτα ποτέ ήσυχους εκείνους που δεν αρκούνταν ούτε επαφίονταν σε αυτά που γίνονται στο παρόν, τους ταλαιπώρησαν από νωρίς την σκέψη. Είναι άραγε κέρδος τους όλο αυτό; Ποιος ξέρει αν ένα ερώτημα μπορεί να δώσει τελεσίδικη απάντηση.
Αυτό που βλέπουμε είναι τα πλοία να ναυαγούν και την ζωή να χάνει την ομορφιά της. Εξίσου αντιληπτή είναι και η απουσία ποιότητας σε τούτη τη ζωή αλλά και αυτή η απουσία αποτελούσε αντικείμενο προειδοποίησης από παλιά.
Τελικά μπορεί να μπει κανείς δύο φορές στο ποτάμι της ζωής; Μπορεί να βγει αλώβητος και ανεπηρέαστος στις εκβολές του ή απλά καθαιρείται με την όποια κάθαρση και την είσοδό του στο απέραντο θαλάσσιο ορίζοντα του νου; Δεν το γνωρίζω.
Αυτό που ξέρω είναι πως τα προειδοποιητικά σημάδια ήταν εκεί εξαρχής. Ο δρόμος ήταν και αναμενόταν δύσβατος. Η διακριτική ευχέρεια του καθενός, τροποποιούσε την ουσία του. Γιατί το μεγάλο παιχνίδι της ζωής λαμβάνει χώρα στην σκέψη και την μεταβλητότητά της. Ακόμη και αν η σκέψη αυτή αποχαρακτηρίζει τις παλιές, επειδή ένα ξαφνικό βλέμμα στα σημάδια εστιάζει στην τραγικότητά της.