Επίκαιρα
Παραβατικότητα & αμφισβήτηση
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Θεωρώντας πως «όλα μένουν εδώ», πολλοί συνάνθρωποί μας προβαίνουν ενίοτε σε ωμές παραβατικές συμπεριφορές που ουδαμώς σχετίζονται με την γόνιμη αμφισβήτηση και ασυμβίβαστη συμπεριφορά, παρά με μια συνήθεια που απορρέει από την τακτική του στοχευμένου ατομικού θεωρησιακού πεδίου πως αυτά που ισχυρίζεται ο καθένας έχουν σχέση με την πραγματικότητα αν όχι ταυτίζονται εξ ολοκλήρου με αυτήν.
Η κάθε υποκειμενική αληθοφάνεια μετατρέπεται σε τελειοποιημένη ευαναγνωσία, κάτι που παραπέμπει σε εικονική ευρυμάθεια και παραποιημένη ερμηνεία της πραγματικότητας.
Δεν μπαίνει κανείς δηλαδή στην διαδικασία να αμφισβητήσει την ίδια την εντύπωση που αντανακλά μια ημι-μόρφωση και ένα ημιτελές γνωσιακό πεδίο, καθώς με τον τρόπο αυτό υποβαθμίζεται η ευαρέσκεια της υποτιθέμενης αυτογνωσίας και αναιρείται εκ του συστάδην η ατομική βεβαιότητα.  
Εν κατακλείδι, και μιας και ζούμε τις εποχές του αλάνθαστου στην συμπεριφορά και τις συνδιαλλαγές, δεν παρουσιάζεται κανείς πρόθυμος να εκτρέψει την συμπεριφορική του νοοτροπία σε απλά μια κληρονομημένη ενίοτε λανθασμένη βιωματική διαδικασία, παρά εκλαμβάνει το κάθε τι στο πλαίσιο μιας οραματικής και ιδανικής ενεργούς συμμετοχής στα δρώμενα που υποδεικνύει το αλάνθαστο στην νοοτροπία και την ακολουθούμενη εφαρμογή της στο κοινωνικό πεδίο.   
Όλα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την σημασιολογική ερμηνεία του επικοινωνιακού παιχνιδιού, καθώς εκεί τα πράγματα είναι σύνθετα και πρωτίστως αυστηρά καθορισμένα εις ότι αφορά τα καλλιεργημένα πρότυπα και τους κανόνες.
Οι όροι δηλαδή στην επικοινωνία έχουν από παλιά σημασιοδοτηθεί σε ένα γενικότερο πλαίσιο, που σε καμία περίπτωση δεν υποδεικνύει ότι το όποιο λάθος είναι σωστό ή το αντίθετο, μια αμφισημία και μια λεκτική παγίδα. Πρόκειται για την ανθρώπινη επικοινωνία που δεν  κατηγοριοποιεί τον διάλογο ειδικά μέσα στο πλαίσιο μιας έστω προσχηματικής δημοκρατίας όπως η σημερινή, αλλά τον αναδεικνύει και αυτό λαμβάνει χώρα σε όλα τα επίπεδα είτε η επικοινωνία αυτή γίνεται από «κυρίους» είτε από περιθωριακούς.
Τα δεδομένα συνηγορούν ευθέως για έναν διάλογο και οι παραβιάσεις του εν είδει ατομικής εγωπάθειας συνιστά ή ταυτίζεται με την παραβατικότητα, όπως όταν ένα εξαρτώμενο από τις ναρκωτικές ουσίες άτομο δεν μπορεί να δει μέσα στους δικούς σχηματισμένους κόσμους ότι κάθε παρέκκλιση δεν γίνεται παρά μέσα  από την ατομική ειδολογική σκοπιά της κατάχρησης ουσιών και τίποτε περισσότερο, πως η παραβατικότητα είναι κανόνας στον μυθευματικό κόσμο των ναρκωτικών.
Ο εμμονικός δεν ανέχεται τον διάλογο, εστιάζει ως εξαρτημένο άτομο στον μονόλογο και δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να αμφισβητήσει με επιχειρήματα αυτά που του λανσάρουν, παρά τα απορρίπτει ή τα κάνει στην άκρη με συνοπτικές διαδικασίες υπό την αντίληψη πως ο δρόμος της ημιμορφωμένης ειδολογικής σκοπιάς των πραγμάτων είναι ο αληθινός.
Κάθε γωνιά και ένας ευρυμαθής που φωλιάζει στην πνευματική του στενότητα, κάθε δρόμος και μια σειρά ανθρώπων που γοητεύονται από το αλάνθαστο, κάθε τόπος και σιγουριά, κάθε λημέρι και εγωπαθές απάγκιο.
Είναι ο σημερινός κόσμος όπου καθώς λένε «όλα μένουν εδώ» και δεν θα ξαναβιωθούν και για τον λόγο αυτό ο καθένας και η καθεμιά αφήνει την προσωπική του σφραγίδα σε πράγματα που δεν αμφισβητεί στην πραγματικότητα, αλλά απλά τα προσπερνά κουτοπόνηρα, λες και η εξυπνάδα συνίσταται απλά και μόνο στο πώς και με ποιο τρόπο θα γίνει η λοξοδρόμηση.  
Και όλα αυτά χωρίς καμία διάθεση κάποιας ανατροπής της κατεστημένης συμπεριφοράς, αλλά με την αποδοχή και την ταυτόχρονη απομυθοποίησή της. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι η λοξοδρόμηση που δεν προϋποθέτει αμφισβήτηση, αλλά το γεγονός ότι με το να ποθούν κάποιοι πότε να είναι καταναλωτές και πότε αρνητές και χωρίς να το καταλάβουν, παραβατικοί.
Άλλο παραβατικότητα, όμως και άλλο αμφισβήτηση, που προϋποθέτει βαθιά γνώση και επίγνωση των καταστάσεων. Άλλο ψευδοκριτική εκ του ασφαλούς και άλλο διαπόμπευση του υποτιθέμενου κανονιστικού τρόπου ζωής, που μπορεί να έχει κάποια βάση, μιας και με κανόνες και νόμους παραμένουν ζώσες οι κοινωνίες, αλλά που στην πράξη η κανονικότητα αυτή δεν υφίσταται στην ουσία της.
Οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να απορρίπτουν και να προσπερνούν, αλλά όχι να αμφισβητούν. Είναι πρόθυμοι να κριτικάρουν τα πάντα και να καταπατούν τους νόμους, όμως δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να αντιπαρέλθουν την επιβολή ψευδεπίγραφων θεσμών. Και με τον τρόπο αυτό, και με την εικονική αυτοδοξολογημένη ευρυμάθεια, με την ατομικιστική συμπεριφορά καταστρατηγούν κάθε διάλογο και επικοινωνία. Οι ίδιοι οι άνθρωποι δηλαδή συντηρούν την νοσηρότητα και ενίοτε γίνονται όχι αμφισβητίες, αλλά παραβατικοί και εξαρτημένοι.
Το όλο δε προτσές θα παρουσίαζε βέλτιστο ενδιαφέρον αν κάποτε ξημέρωνε αλλιώς, αν οι άνθρωποι αποφάσιζαν να ανατρέψουν και όχι να παραβούν. Η κανονικότητα παραμένει λοιπόν, ως έχει. Η σημασία βρίσκεται στον τρόπο αυτοπροβολής και στην συνειδητοποίηση πως τα αλλοτινά μηνύματα των κοινωνικών ανατροπών πρέπει να επικαιροποιηθούν. Και αυτό θα γίνει κυρίως μετά από σκληρή αυτοκριτική και ευρυματικότητα στην σκέψη και όχι από την εικονική και ευκαιριακή πολυγνωσία της εποχής.