Η υφαρπαγή & ο φθόνος
για μια ζωή σε ομόκεντρους κύκλους
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι και ενίοτε εθισμένοι να αντικαθιστούν ή να θέλουν επιμόνως την απόκτηση των πραγμάτων που τους λείπουν, να γεμίζουν τα κενά τους με άλλα ζηλευτά αγαθά που ήδη κατέχει ο διπλανός τους.
Στην αναζήτηση αυτή χρησιμοποιούν κάθε μέσο και τρόπο για να φτάσουν στην ποθητή κτήση και δεν ενδιαφέρονται ούτε ποιους θίγουν ή υπερπηδούν, προκειμένου να κάνουν κτήμα τους τα κατέχοντα του ανθρώπου της διπλανής πόρτας.
Είναι ένα παιχνίδι και αυτό μιας σκληρής και αδιαπραγμάτευτης ζωής, που πηγάζει από την επιθυμία συσσώρευσης, αν όχι απευθείας δραστικής υφαρπαγής όσων ο άλλος με κόπο ή μη έχει αποκτήσει.
Δεν κάνω κάποιου είδους εκτίμηση της υποκείμενης και υφιστάμενης κακεντρέχειας και ζήλειας, ούτε προσθέτω μια ακόμη ψηφίδα στο μωσαϊκό ετούτης της μετέωρης ζωής. Απλά προβαίνω σε κάποιου είδους απολογισμό από τις καθημερινές συγκρούσεις που προϋποθέτουν αντιζηλία και ανταγωνισμό.
Οι άνθρωποι δεν συνηθίζουν πια να μοιράζονται –δεν το σκέπτονται καν– τουναντίον θεωρούν πως η κάτοψη του σημερινού υπαρξιακού βίου εμπεριέχει σχεδιαστικά τα κατάλληλα εφεδρικά εργαλεία στην περίπτωση που το όλο οντολογικό οικοδόμημα τείνει να καταρρεύσει εκ θεμελίων.
Θέλω να πω ότι οι εσωτερικές εφεδρείες αναπτύσσονται εξαρχής, καθώς ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της υφαρπαγής από τον διπλανό –έτσι λέμε– και μ' αυτό το δεδομένο προβαίνουμε εμείς προληπτικά σε δόλιες ενέργειες, εν ολίγοις «όποιος προλάβει τον Κύριον είδε».
Άνθρωπος άνθρωπο ψάχνει, έλεγε κάποιος σημαίνων Κυνικός της αρχαιότητας και αυτό είναι που κυριαρχεί και σήμερα σχεδόν σε όλες τις εναπομείνασες κουβέντες και διαλόγους και αυτό όχι για να εκμαιευθεί κάποια υπέρτατη αξία που έχει χαθεί, παρά μόνο για να ξοδευτεί ο κενός χρόνος της οιωνοί απούσας επικοινωνίας.
Στον δε αγώνα για την μη αποκάλυψη της τάσης για υφαρπαγή επιστρατεύεται κάθε μέσον και τρόπος, αυτή η εικονική διάρρηξη του γνωστικού οπλοστασίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξιχνιαστεί. Ναι, οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να κλέβουν ιδέες ο ένας από τον άλλο, η δε παραμικρή επαφή και εικονική προσέγγιση προϋποθέτει σκληρές άμυνες και περίκλειστα φρούρια, από την στιγμή που δεν γνωρίζουμε τι επιθυμεί και τι ποθεί ο περιβόητος διπλανός.
Μιλάμε για αρένα και μονομαχίες ή για πολέμους ιδεών, λες και οι πόλεμοι πάντα δίνουν την τελική λύση; Πώς μπορεί να προστατευθεί αυτός που έχει ακόμη την πόρτα του ανοιχτή και αποκαλείται από την μάζα γραφικός ή γνωσιακά επαρκής, ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε την κάθε στιγμή να του επιτεθεί και να τον διαρρήξει πνευματικά, αλλά όχι να τον αδειάσει; Πώς είναι να ληστεύει κανείς απροκάλυπτα τον ιδεατό πλούτο του άλλου;
Θέλουμε πάντα ό,τι έχει ο άλλος να το καρπωθούμε. Επιθυμούμε διακαώς την καταβαράθρωσή του, για να αναδυθεί το περίοπτο εσωτερικό μας δέος για πράγματα που δεν μας ανήκουν. Οι νίκες αυτές που λαμβάνουν χώρα στο επικοινωνιακό πεδίο, δεν είναι νίκες επιχειρημάτων και νοημάτων.
Είναι απλά ένα απόστημα που σπάει από τον έναν για να δημιουργηθεί στον άλλον, μια φραστική επιμόλυνση σαν ο άλλος ανοίξει τα φτερά του και η επιθυμία μας να σπάσουν, αυξάνεται αλματωδώς. Η λύπη του γίνεται χαρά μας, ένα πολυσυζητημένο και χιλιοτραγουδισμένο κοινωνιολογικό προτσές με την μορφή του καρκινώματος στις ανθρώπινες σχέσεις.    
Ζηλεύουμε τα πλούτη του άλλου; Να τα χάσει ευθύς αμέσως. Επιθυμούμε διακαώς την κοινωνική του θέση; Να την απολέσει χωρίς χρονοτριβή. Βέβαια όπως προείπα, είναι και το βιός του που μπορεί να υφαρπαχθεί, οι ιδέες, οι εικόνες και η φαντασία του.
Σ' αυτά, όμως, κάνει το κουμάντο η καθημερινότητα, με τις τριβές και τις απρόσμενες δυσάρεστες εκπλήξεις. Μαθαίνουν οι άνθρωποι κάποτε πως η υφαρπαγή των αποκτημάτων του άλλου είναι δολιότητα και η αντιγραφή της ζωής του ανοσιούργημα; Όχι. Για τον λόγο αυτό δεν υφίσταται δημοκρατική σκέψη παρά απλώς ιδεολογήματα της υφαρπακτικής διάθεσης και πρόθεσης σε μια μιζεραμπιλική αλλοτρίωση του εγώ.
Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, έχοντας απομακρυνθεί οριστικά από την κοινή αλληλεγγύη, μαθαίνουν να φθονούν όσους την πιστεύουν, εκφράζουν πάντα την αποδοκιμασία τους σαν ο άλλος –ο διπλανός– έχει και κάτι άλλο πέρα από τον σκεπτικό ή μη πλούτο: Την πύλη της σκέψης του ανοιχτή.
Αυτό δεν βοηθά την σημερινή κοινωνία, όπου το κάθε τι αποτελεί αντικείμενο υφαρπαγής. Για αυτόν και πολλούς άλλους λόγους δεν θα χαρούμε ποτέ με την φήμη και δόξα του διπλανού. Γιατί δεν διαθέτουμε επαρκή Παιδειακή σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Λες και η μετριότητα να είναι το μέσο κριτήριο για μια ζωή σε ομόκεντρους κύκλους που καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο.