Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι άνθρωποι ζητούν ολοένα και περισσότερα, όχι γιατί απαραίτητα οι ανάγκες τους έχουν αυξηθεί, αλλά επειδή τους έκαναν αχόρταγους μέσα στην καθημερινή τους πνευματική μιζέρια. Δεν είναι τόσο τα υλικά αγαθά που προέχουν, όσο το ότι λειτουργούν τεχνηέντως αναπληρωματικά στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, παραμορφώνοντας ευθέως την βιωματική νομοτέλεια.

Ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει γιατί καταναλώνει, είναι εκείνος που αγνοεί παντελώς τις ίδιες του τις ανάγκες, αυτός που μεταφράζει τις ελλείψεις ως υλική ανεπάρκεια, μη γνωρίζοντας ότι αλλού είναι το κενό και η αναπλήρωση.

Σε όλη αυτή την διαδικασία συμμετέχουν όλες οι κύριες αλλά και οι περιφερειακές δυνάμεις οριοθέτησης ψευτο-αναγκών, οι οποίες παραμορφώνουν την πραγματικότητα και καλπονοθεύουν τις επιθυμίες στο όνομα της προσέγγισης των παιδικών ονείρων για τον μέγιστο πλουτισμό της ενηλικίωσης.

Φτάνει σε τέτοιο σημείο η κατάσταση, που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν το παραμικρό από τις επιθυμίες τους, αφού αυτές ξοδεύονται ανεπίγνωστα στην απόκτηση ολοένα και περισσότερων υλικών αγαθών που σε καμία περίπτωση δεν καταφάσκουν την σκεπτική ιδιαιτερότητα.

Άνθρωποι που δεν σκέπτονται, συνθέτουν τον μανδύα της συνολικής έκθεσης στην επιτήδευση και τον μιμητισμό, ενορχηστρώνοντας με τον τρόπο αυτό την κενοδοξία και την φιλαυτία. Τα μέσα επίδειξης αναδιατάσσουν τις ανάγκες και μεταπλάθουν την αλήθεια ως την επίτευξη του προσποιητού.

Εν κατακλείδι, οι άνθρωποι γίνονται όμηροι των ψευδαισθήσεών τους και δεν εστιάζουν ποτέ στο πηγαίο ζωτικό ένστικτο, θεωρώντας το σωρευτικά ως παραπλανητικό και ζωώδες.

Με την ηθελημένη παραμέληση του ενστίκτου και με δεδομένο ότι ο άνθρωπος ενσκήπτει τοιουτοτρόπως σε ατάκτως δομημένες επιφανειακές προσεγγίσεις, αναδύεται ένας κόσμος της ευκολίας και της απρόσωπης συμμετοχής σε ένα λανθάνον κοινωνικό προτσές.

Η ζήτηση σε υλικά προϊόντα υπερσκελίζει την ανάγκη για επικοινωνία, η οποία περιορίζεται στην κοινοτυπία και την επιπλαστότητα, αναδεικνύοντας ως ύψιστο στόχο με τον τρόπο αυτό κάθε τι το μη χρονοβόρο, αλλά πάνω απ' όλα μη δαπανηρό, με δεδομένο ότι και το χαμηλό κόστος ισοφαρίζει την ανάγκη. 

Άνθρωποι χωρίς θέλω ή ψευδο-θέλω, μετατρέπονται πολύ πιο εύκολα σε καρικατούρες του εαυτού τους, σε σκιά μιας ανενεργούς οντότητας, που τρέφεται από την φθήνια και την καλοπέραση, σε μη ανθρωποκεντρικούς χαρακτήρες που θα προσέδιδαν κάποιο νόημα στην όλη επικοινωνιακή διαδικασία.

Το παιχνίδι είναι προφανές και εύκολα προβλέψιμο. Δεν είναι τόσο ότι υπάρχουν ανάγκες όσο το πώς κυβερνώνται αυτές οι ανάγκες, το πώς και με ποιο τρόπο αναδύονται η μικροπρέπεια, ο εύπεπτος οργασμός της φτηνής έκφρασης και η λατρευτική επιθυμία στα όρια της μη επεξηγηματικής σαφήνειας και του κατανοητού διαμέσω εύκολων φράσεων παρωδία της γλωσσικής επικράτειας. 

Ο στόχος είναι το μέσο και μέσο είναι ο στόχος για την κερδοφόρα αντίληψη της υπεραπλουστευτικής επικοινωνιακής διαδικασίας, με βασικά όπλα την νόθευση των εννοιών και την ρητή τους αντικατάσταση από άναρθρες κραυγές και κακόμορφους ήχους μακριά από την καρδιά και την ψυχή.

Η ανάγκη εστιάζεται στο τέλος και όχι στην διαδρομή προς αυτό, όταν ο άνθρωπος θα χρειαζόταν να περάσει από Συμπληγάδες για να πορευτεί με ασφάλεια στην ολοκλήρωση του σχεδίου της Ύπαρξης. Λησμονιά και λήθη για αυτή την διαδρομή, όπου δεν υπάρχουν καν ανάγκες ούτε επιθυμίες παρά μόνο το να φτάσει κανείς στον στόχο αναίμακτα και εύκολα. Είναι, όμως, χορτασμένος από εμπειρίες ο άνθρωπος για τον οποίον ομιλώ;

Μπορεί να ιχνηλατήσει την πορεία προς την ολοκλήρωση του στόχου αν πριν απ' όλα δεν έχει ακονίσει βασανιστικά το μυαλό του και δεν έχει χάσει πολλά στοιχήματα στην πορεία αυτού του αιματηρού αγώνα της απώλειας ιδανικών, σκοπών, ακόμη και των ίδιων των ιδεών;

Και τελικά, τι είναι αυτή η περίφημη ροπή προς την ατέρμονη κατανάλωση υλικών αγαθών και η πρόσθεση στο άρμα της ευκολίας αν όχι ρητός περιορισμός των ίδιων των ανθρώπινων αναγκών που από καταβολής της ύπαρξης ήταν η βασική κατευθυντήρια οδός;

Οι ανάγκες πρέπει να υπάρχουν γιατί χωρίς αυτές δεν υπάρχει ζωή. Οι ανάγκες δεν έχουν καμία σχέση με το αχόρταγο της ύλης, με την πεζότητα του απλοποιημένου τρόπου επικοινωνίας, με την υποβάθμιση των αξιών και την καταδυνάστευση του θέλω, με την κακοποίηση των λέξεων και της γλώσσας.

Σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρει καν ο άνθρωπος που καταναλώνει. Είναι ο ίδιος θύμα παρερμηνειών για τους σκοπούς και τους λόγους ύπαρξης. Είναι το τέλος χωρίς αρχή, το μη τελειοποιημένο νόημα της ίδιας της ζωής. Και νοήματα που δεν ολοκληρώνονται, δεν κληρονομούνται ούτε μεταλαμπαδεύονται στις επόμενες γενιές.