Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τείνουν να καταργούν τις διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική και την οικονομία, να λαμβάνουν αποφάσεις για το καλό των πολιτών με πενιχρές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα με τις προσχηματικές διαφορές τους και αυτό να το αποκαλούν κοινοβουλευτική δημοκρατία ως την ιδανική λύση στις εποχές που ζούμε, τις οποίες τις χαρακτηρίζει η απομυθοποίηση του κοινοβουλίου σε όλες τους εκφάνσεις, παρόλο που αυτή η αποδόμηση γίνεται εν πολλοίς από την αντισυστημική τάχα ακροδεξιά, το βασικό δεκανίκι του συστήματος.

Λογοφέρουν οι πολιτικάντηδες με ζέση και πυροδοτούν την κλασική ακροδεξιά ρητορική του τύπου «όλοι είναι ίδιοι» (εκτός από εμάς), παρασύροντας χιλιάδες πολίτες και εντάσσοντάς τους στις τάξεις της όπως νομοτελειακά έκανε πάντα στην διάρκεια της ιστορίας, μια ακροδεξιά που ναι μεν προκαλούσε το φόβο, αλλά πάντα κατόρθωνε να σαγηνεύει μεγάλο μέρος των πολιτών.

Ο Ορμπάν για παράδειγμα, στην Ουγγαρία, λέει πως δεν πρόκειται να συλλάμβανε ποτέ τον βασιλιά Πούτιν. Οι δικτάτορες έχουν, βλέπετε, αυτή την κοινή οπτική. Το ίδιο θα έκανε και η Λεπέν φαντάζομαι, παρόλο που εκεί έχουμε μια πιο light ακροδεξιά εκδοχή. Και όλα αυτά σε μία Ευρώπη που επικήρυξε πριν λίγες ημέρες τον Ρώσο δικτάτορα, στην οποία, όμως, αυτός μάλλον χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Μάλιστα, εδώ στην Ελλάδα, το παιχνιδάκι ερωτοτροπίας με τις δικτατορίες το παίζουν καλά από κοινού ακροδεξιοί και αριστεροί.

Η διαφήμιση που ανατρέπει τις διαχωριστικές γραμμές κάνοντας τα πράσινα, μπλε και κόκκινα καφενεία της δεκαετίες του 80 να φαντάζουν μακρινή ανάμνηση, η δημοφιλής προπαγάνδα γνωστών πολυεθνικών που προσπαθούν να αλιεύσουν νεαρούς πελάτες με βασικό όπλο την αντιπολιτική στάση και θέση, αυτό ακριβώς σπρώχνει τους νέους στην ακροδεξιά, διασπείροντας υπόνοιες περί ακροδεξιάς στρατηγικής στα επιτελεία και τμήματα της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.

Πέφτουν λοιπόν, οι διαχωριστικές γραμμές στα κόμματα, ισοπεδώνεται φραστικά ο πολιτικός κόσμος από την ακροδεξιά, η οποία βέβαια ψάχνει εναγωνίως μέσω των κομματιδίων της μια μόνιμη θέση στα κοινοβουλευτικά έδρανα, και όπως δείχνουν όλα, εφεξής θα έχουμε ακόμη περισσότερες εξελίξεις στο μέτωπο αυτό γιατί η αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πέρα από την οπτική της κατάργησης του κράτους και την εγκαθίδρυση της άμεσης δημοκρατίας, εμπεριέχει σαφώς και την χουντική οπτική της μονοκομματικής δικτατορίας και σ' αυτό φαίνεται να ποντάρουν ανηλεώς σταλινικοί και ακροδεξιοί.

Τουλάχιστον αυτό έχει καταγράψει η ιστορία, με τους αρχικά καλούς φίλους Στάλιν και Χίτλερ δια του περιβόητου πια «συμφώνου μη επίθεσης», κατά την διάρκεια του οποίου η κασέτα στην Ελλάδα άλλαξε και οι φυλακισμένοι κομμουνιστές τα «έτσουζαν» στην κυριολεξία με τους ταγματασφαλίτες δεσμοφύλακές τους, χάριν αυτής της προσωρινής αλλά πάραυτα ιστορικής «φιλίας».

Η ιστορία, όμως, συνεχίζει να καταγράφει και λόγω της πανδημίας δόθηκε η ευκαιρία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ να ξαναπαρελάσουν μαζί και πάλι αριστεροί με ακροδεξιούς αντιεμβολιαστές, με την εν λόγω καμπάνια κατά των εμβολίων να καρπώνεται και πάλι η ακροδεξιά.

Ζούμε εποχές ολικής αμφισβήτησης, ακόμη και της ελάχιστης δημοκρατίας που έχει απομείνει, μέσω ενός ολοκληρωτικού πολέμου κατά του πολυκομματισμού και των αυτοκρατορικών επιδιώξεων, όπως αυτών της Ρωσίας, με παλάτια και χλιδή, αλλά πάνω απ' όλα με καθηλωμένους τους λαούς και σαφώς υποταγμένους στην λογική της εθνοκάθαρσης, περιμένοντας με λίγα λόγια όλοι το νέο Αδόλφο να τους προσφέρει και πάλι τις αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της τιμημένης οικογένειας. Η διαφορετικότητα δεν έχει λόγο ύπαρξης, όλα πρέπει και πάλι να καούν στην πυρά, κατά το πρότυπο του εθνικοσοσιαλισμού.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν, η στενή προσέγγιση Κίνας Ρωσίας. Ούτε μη αξιοπρόσεκτη η στρατηγική των επονομαζόμενων «ψεκασμένων».

Θα τους αποκαλούσα καλύτερα νεορθόδοξους και νοσταλγούς των Γκουλάγκ και Άουσβιτς, ανεξάρτητα αν έχουν σταλινικό ή χιτλερικό υπόβαθρο. Αν δε προσθέσει κανείς σε αυτούς και όλους εκείνους που μετακύλησαν από τον στείρο αντιαμερικανισμό στον πανρωσισμό που εκτρέφει τον σύγχρονο αντιαμερικανισμό και αντιευρωπαϊσμό αλλά κάθε ισμό που στοχεύει στην ανωτερότητα φυλής ή επιεικέστερα περισσότερης εξυπνάδας ή ευστροφίας ενός λαού, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν.

Η όλη ιστορία, όπως προανέφερα, ξεκίνησε αργά και διερευνητικά. Αν προσθέσει κανείς και τα τραγικά λάθη των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αν αυτά δεν ήταν λάθη ή κάτι άλλο την επαναφορά της «μαμάς» Ρωσίας στο παγκόσμιο στερέωμα, την ευρωπαϊκή επέλαση της ακροδεξιάς που χρηματοδοτήθηκε και χρηματοδοτείται από το ρωσικό καθεστώς, την ενδυνάμωση της κινέζικης αυτοκρατορίας που φυλακίζει ακόμη και την «εκ λάθους ματιά», μηδέ της μέσω Τραμπ ακροδεξιάς αμερικανικής προπαγάνδας εξαιρουμένης που οι δημοκρατικοί δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά, τότε τα πράγματα παραείναι σοβαρά.

Στο όλο διαμορφούμενο σκηνικό άπλωσε από νωρίς το σκοτεινό του πέπλο ο εκφασισμός στους εργασιακούς χώρους, αλλά και η διαφημιστική αντιπολιτική προπαγάνδα. «Όλοι τους είναι ίδιοι», κραυγάζουν οι εμπνευσμένοι από την ακροδεξιά διαφημιστές, όντας περήφανοι που μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους ακολουθεί τυφλά. Με την παρουσία αρκετών Αδόλφων που ποντάρουν σε αυτήν ακριβώς την μονοκομματική λογική, στο κράτος - φόβητρο που τιθασεύει τις αντιστάσεις, πεδίο δόξης λαμπρόν για τις δικτατορίες.

Και κάποια μέρα μπορεί όλοι αυτοί που σήμερα σωπαίνουν στα εγκλήματα της Ρωσίας, που απλά αποκαλούν «ιμπεριαλιστή» τον Πούτιν, που δεν ξέρουν καν τι γίνεται στην Κίνα και πόσοι βρίσκονται φυλακισμένοι εκεί, που αφήνουν να περιφέρεται έτσι απρόκλητα ο ακροδεξιός λόγος στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, αύριο να είναι οι αποκλειστικοί φορείς των εν λόγω ιδεών.

Όσο δείχνει απίθανο, τόσο πιθανό. Όσο απίθανο φαινόταν με την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ότι κάποτε θα αμφισβητούταν τόσο έντονα το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Όσο αδύνατον φάνταζε πως κάποτε θα ξαναδημιουργούνταν νεοναζιστικά τάγματα εφόδου τύπου Wagner και λοιπών. Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά οι ηγέτες τους είναι αρχηγοί κρατών. Και ας βγαίνουν εντάλματα σύλληψης που τα γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα.

Συμπέρασμα: η σιωπή είναι συνενοχή κατά το κλασικό πια αναρχικό τσιτάτο, ενώ η ανεκτικότητα απέναντι στον αυταρχισμό, σημαίνει μάλλον μερική αποδοχή του. Γιατί η ακροδεξιά διεθνώς σε αυτή την σιωπή και ουδετερότητα απέναντι σε εγκλήματα ποντάρει, μηδέ του μοδάτου «απολιτίκ» εξαιρουμένου, βασική αρχή και συνιστώσα της ιδεολογίας της.