Της Κύρας Αδάμ

H παρούσα τραγωδία του «τραίνου των φοιτητών» εκ των πραγμάτων προμηνύει το αργό και δύσκολο τέλος κομμάτων, κομματικών μηχανισμών και κυβερνήσεων, όπως τις ξέρουμε μέχρι τώρα στον 21 αιώνα. Και τούτο γιατί, οι νέοι άνθρωποι χάνουν όλο και περισσότερο ιδεολογικά και πολιτικά την στοιχειώδη εμπιστοσύνη τους σε κόμματα και πολιτικούς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παρούσα εθνική τραγωδία εν καιρώ ειρήνης θα στοιχίσει εκλογικά τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Στην κυβέρνηση, διότι ενώ ζούσε με μια ωρολογιακή σιδηροδρομική βόμβα, δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος του προβλήματος, που παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση, ούτε ενδιαφέρθηκε να το λύσει εδώ και τρία χρόνια. Με αποτέλεσμα, η βόμβα να σκάσει στα χέρια της.

Στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, διότι ούτε αυτή κατά τη θητεία της προσφέρθηκε να αλλάξει και να σταματήσει τα διαλυτικά φαινόμενα στον ΟΣΕ που προκάλεσαν οι μνημονικές πολιτικές, τις οποίες, οι τότε κυβερνήσεις άφησαν να εξελιχθούν ερήμην τους χωρίς να αποτρέψουν καν έστω και ψήγμα τους, έστω σε δημόσιους οργανισμούς, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κλπ.

Η μεγάλη τραγωδία αλλάζει και τα εκλογικά σχέδια όλων των κομμάτων και πρωτίστως της κυβέρνησης, η οποία ψάχνει τρόπους να αποφύγει την αρνητική ψήφο στις επερχόμενες εκλογές. Στην περίπτωση που οι εκλογές προκηρυχθούν μέσα στον Μάρτιο, οι αρνητικές εντυπώσεις είναι πολύ νωπές, για να διατηρήσουν και αυξήσουν τη θετική ψήφο προς τη ΝΔ. Στην αντίθετη περίπτωση, όσο βραδύνει ο χρόνος των εκλογών, τόσο θα ξεσκεπάζονται οι αδυναμίες, παραβλέψεις, αβλεψίες και αδιαφορία και σε άλλους κρίσιμους τομείς για την δημόσια ασφάλεια των πολιτών. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε δυσχερέστατη θέση, διότι αν «ζητήσει τα ρέστα» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αναβιώσουν πολύ άγρια οι μαύρες μνήμες στο Μάτι, τη Μάνδρα κλπ.

Ο γόρδιος δεσμός της κάλπης αυτή τη φορά είναι πολύ δύσκολο να κοπεί και το σίγουρο είναι ότι θα τραυματίσει και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα επωφεληθούν κατ' ανάγκην άλλα μικρότερα, νεόκοπα και εντελώς άπειρα στη διοίκηση του κράτους κόμματα.

Και η παρούσα τραγωδία, όπως και οι προηγούμενες πρόσφατες εθνικές τραγωδίες εν καιρώ ειρήνης, ως προς το σκέλος της πρόληψής τους τουλάχιστον, ακουμπούν πάνω σ' ένα ανεύθυνο, απρόσωπο και ανέμελο κρατικό μηχανισμό -βολικό κατασκεύασμα των εκάστοτε κυβερνήσεων. Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση, μηδεμιάς εξαιρουμένης, σε όλους τους τομείς, πχ. από την παιδεία και την υγεία, μέχρι την εξωτερική πολιτική, την ασφάλιση, τη φορολογία κλπ. στηλίτευαν μεν τα κακώς πεπραγμένα «από τους άλλους», ως εξουσία δε, δεν άλλαξαν τίποτα επί της ουσίας και εν τω βάθη απλώς πρόσθεσαν το δικό τους «γυαλιστερό λιθαράκι», στον πύργο με τα γυάλινα πόδια, που αποτελεί το ελληνικό επιτελικό κράτος, το οποίο λειτουργεί ως «παράσιτο» σε βάρος των Ελλήνων.

Οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις, στο τέλος των μνημονίων η μια, «ελεύθερη Μνημονίων» η άλλη, βασίστηκαν στα «μνημονιακά συντρίμμια» για να «οδηγήσουν τη χώρα μπροστά» κάνοντας τα ίδια δομικά λάθη και αβλεψίες με τους προηγούμενους. Κι, όμως, από το 2014 η Ελλάδα είχε λάβει από την ΕΕ τα 700 εκατ. ευρώ από το συνολικό 1 δις από τα αρμόδια Κοινοτικά Ταμεία για τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών σιδηροδρόμων. Το 2023 η Κομισιόν έφτασε στα όριά της και παρέπεμψε την Αθήνα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για αδυναμία της χώρας να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ζητώντας μάλιστα τα χρήματα πίσω. Ποιοι και γιατί και από τις δύο πρόσφατες κυβερνήσεις δεν έκαναν τη δουλειά τους; Και αν την έκαναν, ποια ήταν αυτή η δουλειά, ώστε το 2023 η ασφάλεια των ελληνικών σιδηροδρόμων να βρίσκεται στη δεκαετία του 80 και να εξαρτάται από ένα 60χρονο(!) πρωτο-προσληφθέντα στο νευραλγικό πόστο σταθμάρχη της περιοχής της τραγωδίας;

Και επιπλέον. Οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις, η κάθε μια με τον τρόπο της, ουδόλως έλαβαν ποτέ υπόψη τις προειδοποιήσεις Σωματείων και Συλλόγων εργαζομένων στον ΟΣΕ, βλέποντας μόνον «παράλογα» αιτήματά τους, κουνώντας το δάκτυλο στην εκάστοτε αντιπολίτευση ως υποκινητή...

Ο κατάλογος παράβλεψης, αβλεψίας, αδιαφορίας, επιπολαιότητας, αλλά και εξυπηρέτησης κομματικού συμφέροντος στον εκάστοτε κρατικό μηχανισμό, είναι τεράστιος και δεν έχει πάτο.