Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να προβληματίζεται κανείς σήμερα από την αποϊδεολογικοποίηση των πάντων αλλά κυρίως από την θρησκευτικής έμπνευσης λαϊκίστικη κραιπάλη φτηνών ιδεών μιας δεξιάς που δεν φείδεται των αναγνωριστικών διαχρονικών στοιχείων παρακμής που την συνθέτουν στην πορεία του χρόνου, αλλά κυρίως από μια συστημική αριστερά που παραπαίει ανάμεσα στον απόλυτο ολοκληρωτισμό και την σαγήνη ακροδεξιών κηρυγμάτων.

Πρόκειται δηλαδή για μια πρωτοφανή επιχειρηματολογική ευθυγράμμιση με την ακροδεξιά, μια ανίερη συμμαχία με βασικό όπλο έναν ατέρμονο εθνικισμό που πασπαλίζεται ενίοτε με αυτοκρατορικές διακηρύξεις ολοκληρωτικών καθεστώτων τύπου Ρωσίας, Βορείου Κορέας ή Ιράν, στο όνομα του νέου αποικιοκρατικού δόγματος που συγκρούεται «αγωνιστικά» με την Δύση στο όνομα ενός ρητού αλλά πάντα υποτιθέμενου αντι-ιμπεριαλιστικού μετώπου.

Αυτού του είδους η ρητορική που στοχεύει μονίμως παραδοσιακά ως είθισται τις Βρυξέλλες, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, ως αναθέματα της ανθρωπότητας και συνήθεις υπόπτους όλων των κακών, αυτή η στόχευση που αναδύει την ώσμωση μιας δήθεν ανατρεπτικής φρασεολογίας που αυτοκαθορίζεται με ξεπερασμένα συνθήματα άλλων εποχών, έχει προ πολλού υιοθετήσει στην Ευρώπη η άκρα δεξιά με την παρότρυνση του ρωσικού καθεστώτος, που αν μη τι άλλο ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς από την εποχή της KGB και μιας Κίνας που αναμένει την κατάλληλη στιγμή να απλώσει περαιτέρω τα πλοκάμια της.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτού του τύπου η ευθυγράμμιση με ολοκληρωτικά καθεστώτα που φιμώνουν διαχρονικά την ελεύθερη έκφραση, καταγράφεται από την ιστορία που αποκάλυψε με τον πιο συνταρακτικό τρόπο τα εγκλήματα των σταλινικών καθεστώτων του παρελθόντος. Και ενώ κανείς δεν αμφιβάλλει πως η λεγόμενη Δύση είναι βυθισμένη σε μία μαζική αποβλάκωση λόγω της συσσώρευσης του πλούτου και της έλλειψης συνολικής αμφισβήτησης, ενώ είναι σε όλους γνωστά τόσο το Γκουαντάναμο, όσο και τα κάθε είδους σύγχρονα λευκά κελιά στις αμερικανικές φυλακές, ενώ η δράση των μυστικών υπηρεσιών πολλών δυτικών κρατών δεν πνέει τα λοίσθια, εντούτοις κανείς από την «αγωνιστική» αριστερά δεν στιγματίζει με σθένος την απειλή εξ ανατολών, χάριν ενός ιδιότυπου αλλά ξεπερασμένου και αποτυχημένου στην πράξη μαρξισμού, με το επιχείρημα ότι ο σταλινισμός δεν προέρχεται από την μαρξιστική θεωρία. Απόλυτη πλάνη.

Το πρόβλημα λοιπόν, έχει γίνει πολυσύνθετο και η νεοαριστερά όχι απλά έχασε τον προσανατολισμό της μετά την βάρβαρη ρωσική εισβολή αλλά συμμάχησε ατύπως και κατ' ουσίαν με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, η επιρροή της οποίας τείνει να λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Και όλα αυτά χάριν ενός υποτιθέμενα φιλειρηνικού αριστερού προσωπείου και του προβαλλόμενου επιχειρήματος ότι τάχα η Ουκρανία είναι δορυφόρος της Δύσης και οι Ουκρανοί πολίτες σε μεγάλο ποσοστό φιλοναζί, αυτό ακριβώς το επιχείρημα του Πούτιν. Έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβουν, έχουν ήδη αφομοιώσει την ρητορική της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και φυσικά είναι τουλάχιστον αστείες οι τοποθετήσεις περί υποτιθέμενης δυνατότητας έγκαιρης αποτροπής του πολέμου στην Ουκρανία με κοινή πρωτοβουλία ΗΠΑ - Ρωσίας.

Το πρόβλημα σήμερα το έχει πρωτίστως η συστημική αριστερά που ταυτίζεται σε πολλά με τον ακροδεξιό πόλο, χωρίς βέβαια αυτό να γίνεται αποδεκτό από τους ψηφοφόρους της. Η δεξιά, από την άλλη, είναι η παραδοσιακή δεξιά με τις προβλέψιμες πολιτικές της. Η σημερινή εποχή θυμίζει την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, λίγο πριν το τέλος της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όσο και αν αυτό φαντάζει απειλητικό.

Εξάλλου, ένας νέος Αδόλφος έχει ήδη κάνει γνωστές τις προθέσεις του, το ίδιο όπως και τα αριστερά κόμματα που συνήθως δείχνουν την κλασική πια εγκληματική αδιαφορία απέναντι σε παρόμοιους κινδύνους. Και επί Φράνκο στην Ισπανία, κατά την διάρκεια του εμφυλίου το 1936, πάλι τα αριστερά κόμματα ήταν εκείνα που διέσπασαν την δημοκρατική άμυνα και την επανάσταση που λάμβανε χώρα, προσφέροντας έμμεση υποστήριξη στον Φράνκο και καταστρέφοντας ό,τι είχε χτιστεί από τις αυτοδιευθυνόμενες ελευθεριακές κοινότητες της Αραγωνίας, πράττοντας αντίστοιχα και στην Ουγγαρία το 1956 ή την Τσεχοσλοβακία το 1968. Η διαχρονική προδοσία της επανάστασης, από ιστορικής απόψεως. 

Η ιστορία τα έχει καταγράψει όλα αυτά με κάθε λεπτομέρεια. Το πρόβλημα, όμως, σήμερα είναι αυτή η ανίερη συμμαχία της αριστεράς με την ακροδεξιά, με αφορμή την ρωσική εισβολή. Προάγγελος βέβαια, αυτής της συμμαχίας στη χώρα μας ήταν η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την εθνικιστική δεξιά.

Απομένει να δούμε τι έπεται στο εγγύς και απώτερο μέλλον. Γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας στην ιστορία. Και ακόμη περισσότερα είναι αυτά που έχουν βιώσει οι λαοί στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που σήμερα αγωνίζονται και αντιστέκονται στον ρωσικό ολοκληρωτισμό και που είναι ήδη επιβαρυμένοι από τις κατηγορίες των νεο-αριστερών γκρουπούσκουλων ότι δήθεν πρόκειται για πρόσφυγες που αγκαλιάστηκαν με θέρμη από την Δύση και το ΝΑΤΟ.

Ξεχνώντας ότι οι άνθρωποι αυτοί -και συγκεκριμένα οι Ουκρανοί- αποτίναξαν με σθένος την Σοβιετία, καλλιεργώντας συστηματικά την κουλτούρα και τον πολιτισμό.