Οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες για τις πράξεις τους και δεν κοιτούν ποτέ τα κίνητρα που τους δόθηκαν για να προβούν στις αντίστοιχες δράσεις που αρκετές φορές στρέφονται και κατά του ίδιου τους του εαυτού.
Είναι πάντα οι ίδιοι δήθεν αμέτοχοι και αθώοι, τις δε παρενέργειες των πράξεών τους τις εξηγούν άλλοτε ως παράπλευρες απώλειες και άλλοτε μοιραία κατάληξη υποτιθέμενων αστοχιών, όταν ο καθορισμός του στόχου παρέκκλινε της αρχικής του πορείας ή κάποιο αόρατο χέρι άλλαξε στις συνισταμένες. Όλοι λοιπόν ύποπτοι και ένοχοι, όλοι εκτελεστές της όποιας αθωότητας και ανθρωπιάς, όλοι πλην ημών. Αυτό είθισται να λέγεται. Υπάρχουν όμως, πάντα οι θύτες και τα θύματα, κάτι που έχει καταγράψει η ιστορία.  
Η τελευταία λέξη, ο επίλογος γράφεται πάντα από αιματοβαμμένα χέρια, χωρίς την συμπερίληψη των κινήτρων που τα ωθούν σε τούτες τις πράξεις και αυτό για να υπάρχει πάντα κάποιο άλλοθι για την διάπραξη των εγκλημάτων.
Ο κόσμος μας έχει καταληφθεί από υποψήφιους θήτες που μιμούνται κατά ριπάς τους ανά τον κόσμο δικτάτορες, και μιλώ για όλους όσοι δεν παραιτούνται από τις γενοκτονίες και σφαγές, για όλους αυτούς που τρέφονται από την δυστυχία και την καταστροφή.
Δικαιολογία για την γενοκτονία στην Ουκρανία, λόγου χάρη, βρίσκει εδώ και 3 χρόνια ο Πούτιν, δικαιολογίες για τις φυλακίσεις και εξοντώσεις αντιφρονούντων εφεύρουν οι εταίροι του στην BRICS, δικαιολογία θα βρει και ο Τραμπ στις μελλοντικές του ρατσιστικές πολιτικές που θα ανοίξουν περαιτέρω τον ασκό του Αιόλου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη προκειμένου να διαλύσει την όποια συνοχή και πολιτισμό των κρατών – μελών της.
Παντού και πάντα δικαιολογίες για να εξηγηθούν οι γενοκτονίες και τα χτυπήματα στις πόλεις και τους πολίτες, δικαιολογίες που ενστερνίζεται στο έπακρο και η μεταλλαγμένη αριστερά που όπως αναμενόταν, άγγιξε και ξεπέρασε τα όρια.
Είναι άραγε χαρακτηριστικό του ανθρώπου να εφευρίσκει δικαιολογίες για να πράξει το χειρότερο στον διπλανό του, ή μήπως η συνωμοσιολογία από ένα σημείο και μετά μεταβάλλεται σε πρότυπο συμπεριφοράς;
Μπορούν οι άνθρωποι να αλλάξουν τα δεδομένα για τους εαυτούς τους και να ανατείλει κάποτε η νέα εποχή ή μήπως ο σημερινός κόσμος και ό,τι συμβαίνει σε αυτόν, «είναι καταγεγραμμένο στα καταστατικά της γαλλικής επανάστασης», που έλεγε προφητικά ο μεγάλος στοχαστής Κώστας Αξελός;  
Είναι γεγονός ότι ανασκοπώντας το Χθες μπορεί κανείς να ανακαλύψει κρυμμένες αλήθειες που χαράσσουν την πορεία στο μέλλον, περνώντας μέσα από ένα δυσθεώρητο παρόν που χάνει την επαφή του με το Χθες απλά και μόνο για να παράσχει μια άγνωστη μελλοντική προοπτική, που εγκλείει εντός της, αλλά και να αποβάλλει ταυτόχρονα όλες τις προσπάθειες για έναν διαφορετικό κόσμο και όχι μόνο από πολιτικής απόψεως.
Οι άνθρωποι ζουν σήμερα μια επανάληψη της ιστορίας, παρατηρώντας από απόσταση τους νέους δικτατορίσκους και κυρίως ασήμαντους πολιτικάντηδες – ανθρωπάρια να καθορίζουν τις τύχες του πλανήτη, μην κάνοντας το παραμικρό - και που αν αυτό γίνεται αποσπασματικά, να μην έχει την παραμικρή πολιτική όραση και στόχευση.
Οι μάζες δρουν αποδυναμωμένες και αδρανείς και το ζήτημα είναι πως η δράση τους αυτή έχει προκαθορισμένη στόχευση, με αμέτρητες παράπλευρες απώλειες και δυνητικές αποτυχίες που παραπέμπουν απλά σε εκτέλεση εντολών από τα ίδια τα κέντρα που στοχοθετούν, με την διαφορά ότι τα κέντρα αυτά δεν χρειάζεται να εξαγγείλουν νέα χτυπήματα αλλού, καθώς οι μάζες οι ίδιες πλέον αυτοστοχοθετούνται.
Οι άνθρωποι δηλαδή στην πλειοψηφία τους καταστρέφουν τους δρόμους και κλείνουν τα περάσματα. Ενσαρκώνουν τα οράματα των νεο-δικτατορίσκων και αναγγέλλουν τη νέα εποχή που δρα ανεξέλεγκτα στην συμπεριφορά και τον ψυχισμό τους. Θα μπορούσαν άραγε, να φωτίσουν και πάλι τα τοπία;
Θα ήταν δυνατόν οι νέες γενιές να αναπλάσουν το στοχασμό και να τροποποιήσουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα προς το ευγενέστερο και καλλιεπέστερο; Μήπως είναι όλα μια επανάληψη της ιστορίας ώστε η ανθρωπότητα να βιώσει και πάλι τον βούρκο και να βγει από αυτόν μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες που αφαίρεσε τόσες προσωπικότητες από το έμψυχο δυναμικό της;
Δεν υπήρχε ούτε υπάρχει δικαιολογία, λοιπόν. Η στόχευση ήταν προμελετημένη και οι φορείς των καταστροφικών ενεργειών παρόντες και διαυγείς. Οι παράπλευρες απώλειες δεν ήταν παρά οι προφάσεις για την πρόκληση τόσων και τόσων απωλειών. Οι δε δικτατορίσκοι του σήμερα δεν είναι άγνωστοι στην ιστορία, η ίδια η ιστορία δεν μπορεί παρά να τους επανεμφανίσει.
Με τον τρόπο αυτό επιτελείται το θεάρεστο έργο μιας παγανιστικής θεωρίας που ξυπνά ανά τα χρόνια και τους αιώνες. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να απουσιάσουν και πάλι και κυρίως δεν θα πρέπει να επιτελέσουν το καθήκον τους, αναπαράγοντας ασύστατες δικαιολογίες για την αλληλοσφαγή. Γιατί από ένα σημείο και μετά τα εγκλήματα και οι θύτες έχουν πρόσωπο και όνομα. Και αυτό το έχει καταγράψει ρητώς η ιστορία.