Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι ωκεανοί και τα θαλάσσια ύδατα απειλούνται εδώ και πολλά χρόνια από πολλούς παράγοντες που έχουν να κάνουν τόσο με τις ανθρώπινες δραστηριότητας, όσο και από την σταδιακή αλλά σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης με το κλίμα, την κλιματική αλλαγή, που είναι και αυτή άμεσα συνυφασμένη με τις εντατικές ανθρώπινες δραστηριότητες.

Μαζί με την κατάσταση των υδάτων, σημαντική αλλαγή γίνεται και στη θαλάσσια βιοποικιλότητα, καθώς πολλά είδη του θαλάσσιου περιβάλλοντος  κινδυνεύουν ακόμη και με εξαφάνιση, παρά τις ενίοτε αξιοσημείωτες προσπάθειες που καταβάλλονται σε διεθνές επίπεδο για την δραστηριοποίηση της διεθνούς κοινότητας, προκειμένου αν όχι να εκλείψουν, τουλάχιστον να μετριαστούν τα σοβαρά αυτά προβλήματα. Οι  ενέργειες για την προστασία των ωκεανών, τα τελευταία ειδικά χρόνια έχουν ενταθεί.   

Όπως μας ενημερώνει η Ελληνική Προστασία της Φύσης (ΕΕΠΦ), η οποία είναι η παλαιότερη περιβαλλοντική ΜKO εθνικής εμβέλειας, ενεργή από το 1951 και που ως αποστολή της έχει να προστατεύει την ελληνική φύση και να ευαισθητοποιεί τους Έλληνες για την προστασία του περιβάλλοντος, εκπρόσωποι 193 χωρών, σε μια μαραθώνια συνεδρία 38 ωρών στο αποκορύφωμα διαπραγματεύσεων μιας δεκαετίας, υπέγραψαν, στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, μια ιστορική συμφωνία για την προστασία των ωκεανών, τη Συνθήκη για τα Διεθνή Ύδατα (High Seas Treaty).

Τα δύο τρίτα των ωκεανών του πλανήτη, τα επονομαζόμενα «διεθνή ύδατα» (high seas), βρίσκονται εκτός εθνικών ορίων, συχνά σε τεράστιες αποστάσεις από την πλησιέστερη ακτή. Τα διεθνή ύδατα ορίστηκαν το 1982, με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όμως δεν διέπονται από κάποιο συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο διακυβέρνησης, παρά μόνο αποσπασματικούς κανονισμούς.

Η τεράστια αυτή έκταση παράγει σχεδόν το 50% του οξυγόνου που αναπνέουμε, φιλοξενεί το 95% της παγκόσμιας βιοποικιλότητας, άγνωστης ακόμη σε μεγάλο ποσοστό, και είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια αποθήκη διοξειδίου του άνθρακα, ενώ τουλάχιστον το 10% από τα γνωστά θαλάσσια είδη απειλείται με εξαφάνιση. Εντούτοις, μόλις το 1,2% προστατεύεται και οι χώρες τη χρησιμοποιούν για ναυσιπλοΐα, αλιεία, εξορύξεις και έρευνα, στην ουσία χωρίς έλεγχο.

Η νέα Συνθήκη στοχεύει να θέσει σε καθεστώς προστασίας το 30% των διεθνών υδάτων ως το 2030, ώστε να προστατευτεί η θαλάσσια βιοποικιλότητα και να μπορέσει να ανακάμψει. Στις προστατευόμενες ζώνες που θα δημιουργηθούν, θα οριστούν συγκεκριμένοι δίαυλοι ναυσιπλοΐας, καθώς και όρια στις απολήψεις αλιευμάτων και στις δυνατότητες εξορύξεων, ιδιαίτερα σε μεγάλα βάθη, πέρα από τα 200 μέτρα (deep sea mining).

Οι διαβουλεύσεις του τελευταίου γύρου, όπως μας ενημερώνει στην ανακοίνωσή της η Ελληνική Προστασία της Φύσης, που ξεκίνησαν στις 20 Φεβρουαρίου, κινδύνευσαν με αποτυχία λόγω αντικρουόμενων οικονομικών συμφερόντων, ιδιαίτερα στον τομέα της αλιείας, αλλά και λόγω των απαιτήσεων των αναπτυσσόμενων χωρών για μεγαλύτερο μερίδιο από την «γαλάζια οικονομία».

Κεντρικό σημείο τριβής μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών ήταν ο δίκαιος επιμερισμός των κερδών από την αξιοποίηση των θαλάσσιων γενετικών πόρων, δηλαδή του γενετικού υλικού των θαλάσσιων οργανισμών στα μεγάλα βάθη (σπόγγοι, φύκια, βακτήρια κ.ά.) που προσελκύει μεγάλο εμπορικό ενδιαφέρον λόγω των πιθανών χρήσεων, ιδιαίτερα στον τομέα της διατροφής και στη φαρμακευτική βιομηχανία.

Άλλα σημεία διαφωνίας ήταν η μεθοδολογία μελέτης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των διαφόρων δραστηριοτήτων και η διαδικασία καθορισμού και οριοθέτησης των προστατευόμενων περιοχών.

Σημαντικό ρόλο για την επίτευξη συμφωνίας έπαιξε ο λεγόμενος «Συνασπισμός Υψηλών Προσδοκιών» (High Ambition Coalition), μιας ομάδας χωρών που περιλαμβάνει την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Κίνα. Μάλιστα, η ΕΕ υποσχέθηκε ποσό 40 εκ. ευρώ για την γρήγορη επικύρωση της Συνθήκης και τα πρώτα στάδια εφαρμογής της.

Η Συνθήκη θεωρείται καθοριστική για να επιτευχθεί ο στόχος «30 μέχρι το 30» που συμφωνήθηκε στο Μόντρεαλ τον Δεκέμβριο του 2022, δηλαδή το να τεθεί υπό καθεστώς προστασίας το 30% των εδαφών και των θαλασσών του πλανήτη μέχρι το 2030.

Έως το 2030 θα πρέπει κάθε χρόνο να τίθενται σε καθεστώς προστασίας 11 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα ωκεανού. Τα κράτη πρέπει να υιοθετήσουν επίσημα τη συνθήκη και να την επικυρώσουν το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να τεθεί άμεσα σε ισχύ, καταλήγει στην ανακοίνωσή της η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης.