Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Είναι καιρός που οι πολίτες της χώρας δεν κάνουν σχέδια για το μέλλον τους, πολύ περισσότερο οι νέοι που φεύγουν άρον - άρον στο εξωτερικό. Πηγαίνοντας εκεί, όμως, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ακόμη δύσκολη πραγματικότητα, καθώς οι δουλειές δεν είναι αφενός σε αφθονία και αφετέρου όσοι τους υπόσχονταν παραδείσους γίνονται ...άφαντοι τις κρίσιμες στιγμές.

Στην Ελλάδα, όμως, τα δεδομένα έχουν χειροτερέψει κατά πολύ και ο ανταγωνισμός για μια θέση στον ήλιο προκαλεί ασύλληπτες συμπεριφορές ατομισμού και εγωπάθειας. Υπάρχει δε μια τάξη που δεν έχει πληγεί από την κρίση και που ούτε που σηκώνει το κεφάλι να δει την δυστυχία, λες και ζουν σε άλλη χώρα, συνεχίζοντας την πλουσιοπάροχη ζωή και τις σπατάλες. Όλοι αυτοί διαλαλούν συχνά - πυκνά πως αν θέλει να δουλέψει κανείς, δουλειές υπάρχουν! και άλλα τέτοια χαρωπά. Μόνο που δεν μας λένε αν οι ίδιοι με τους μισθούς των 3 χιλ. και άνω θα πήγαιναν να εργαστούν για 300 - 400 ευρώ.

Είναι πολλοί απ' αυτούς οι νέοι επικριτές της νεολαίας, ηλικίας 45 και άνω, που με τους γνωστούς τρόπους βρέθηκαν από παλιά σε μια καλή θέση και κατόρθωσαν και επιβίωσαν ακόμη και τα χρόνια της κρίσης, διακηρύσσοντας μάλιστα πως δούλεψαν σκληρά για να φτάσουν ως εδώ... Δεν έχω αντίρρηση, αλλά στην Ελλάδα είμαστε και γνωρίζουμε καλά τι γίνεται στους εργασιακούς χώρους και πώς εξελίσσεται κανείς. Ας είναι, όμως.

Η νεολαία και το καλύτερο εργατικό δυναμικό της χώρας μεταναστεύει στο εξωτερικό και δεν είναι λίγοι αυτοί που προβλέπουν ότι στο τέλος θα μείνουν ελάχιστοι. Με τέτοιες συνθήκες λοιπόν, με την φτωχοποίηση να έχει σαρώσει την ελληνική κοινωνία, κανείς δεν κάνει πλέον σχέδια ούτε φυσικά ενστερνίζεται τις ελπίδες της εκάστοτε κυβέρνησης πως είμαστε τάχα στα πρόθυρα αναπτυξιακής διαδικασίας. Για να κάνει σχέδια κανείς πρέπει να βασίζεται κάπου και πολύ περισσότερο να μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη προς το ζην.

Μιλάμε πλέον για δύο τάξεις στην Ελλάδα της κρίσης: για τους φτωχούς και τους πλούσιους, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται με γοργούς ρυθμούς. Αν συνυπολογίσει κανείς και τους άστεγους ή όλους αυτούς που έχουν το ελάχιστο εισόδημα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Μιλάμε για μία κυβέρνηση που μάλλον πρέπει να βρίσκεται αλλού, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις που έσπευδαν να πείσουν τον καθένα πως κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να κρατήσουν την χώρα ζωντανή.

Η χώρα, όμως, για να έχει προοπτική θα πρέπει να κάνει βήματα προόδου, θα πρέπει να δώσει την εικόνα πως δεν είναι μόνο η αρπαχτή του τουρισμού που προέχει. Γιατί όλοι ξέρουμε τι γίνεται τα καλοκαίρια στα νησιά, πώς και με ποιο τρόπο απομυζούν κάποιοι τους τουρίστες, που και αυτοί βέβαια πλέον είναι σε εγρήγορση.

Ποια πλάνα λοιπόν, να κάνει πια κανείς, τι σχέδια να υλοποιήσει, ποιους να εμπιστευθεί; Η εκταμίευση χρημάτων από την ΕΚΤ, οι αποφάσεις στα Εurogroup περί συνέχισης της χρηματοδότησης δεν διαβεβαιώνουν κανέναν πως θα επέλθει η ποθητή οικονομική ισορροπία, παρά βυθίζουν την χώρα σε μεγαλύτερη ανασφάλεια. Οι πολίτες, από την άλλη, μετατρέπονται σε πειραματόζωα, αφού πάνω σε αυτούς εδράζεται η λιτότητα, δικά τους είναι τα χρήματα που εισπράττονται από το κράτος.

Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί πού θα βρίσκεται τον επόμενο χρόνο, αν και κατά πόσο θα του ρυθμίσουν και πάλι τα χρέη, αν του δώσουν άλλη μία περίοδο χάριτος. Πλάνα και σχέδια κάνει κανείς όταν έχει τις προϋποθέσεις, όταν μπορεί να βασιστεί σε μια σταθερή οικονομία. Δεν υφίσταται, όμως, αυτό.

Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει κανείς που να δώσει την συγκατάθεσή του σε μελλοντικά αναπτυξιακά σχέδια. Και αφήστε τις κυβερνήσεις να παπαγαλίζουν και να υπόσχονται τα καλύτερα. Αυτό το έκαναν πάντα για να καθησυχάσουν τους πολίτες, ειδικά σε εποχές που το σύστημα διακυβέρνησης του τόπου κλονιζόταν σθεναρά. Τις εποχές που καταρτίζονται σχέδια χωρίς πρόνοια και σοβαρό μέλημα για την πραγματική ανάπτυξη.