Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα με την κηδεία του βασιλιά και η επικαιρότητα τρέχει αναφορικά με το αν έπρεπε να αποδοθούν οι δέουσες τιμές από το επίσημο κράτος. Είχαμε δεν είχαμε, βρήκαμε θέμα να συζητήσουμε και σε εποχές μάλιστα που το τελευταίο που ενδιαφέρει, είναι η βασιλεία. Λες και επιλύθηκαν δια μαγείας όλες οι εκκρεμούσες υποθέσεις, λες και το πολίτευμα αντιπροσωπεύει στο έπακρο τους πολίτες, λες και αυτό που βιώνεται, αποκαλείται «δημοκρατία» και που θα έπρεπε να ενδυναμωθεί από τον κίνδυνο της βασιλείας, ήρθε στην επικαιρότητα η ταφή του Κωνσταντίνου για να αναρρώσει πολιτικά την κοινωνία.

Πρόκειται για ένα θέμα εντελώς αδιάφορο, όσο αδιάφοροι είναι οι εναπομείναντες βασιλείς ανά τον κόσμο, ένας θεσμός που θα έπρεπε να είχε ανατραπεί οριστικά από τους πολίτες, να μπει στο περιθώριο και να βγει από το κάδρο της ιστορίας. Το περίεργο, όμως, σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι ολοένα και περισσότεροι «καλοθελητές» έρχονται να κάνουν την εμφάνισή τους επιχειρηματολογώντας θετικά για την βασιλεία, ανατρέποντας έτσι δραματικά την ούτως ή άλλως κατευθυνόμενη ειδησεογραφία και αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από τα πραγματικά του προβλήματα.

Θαυμαστές και επικριτές του Γλύξμπουργκ που ξύπνησαν από το λήθαργο, αγνώστου ταυτότητας υπέρμαχοι αυτού του καταντήματος στις κοινωνίες που αναδύουν δυσοσμία όσο ασχολούνται με τα κάθε λογής gossip για το ποιοι και πόσοι παραστάθηκαν στην κηδεία, όλα αυτά σε κοινή θέα με την λατρεία των δικτατόρων τύπου Πούτιν και την λαγνεία του εθνικισμού, οδηγούν την ελληνική κοινωνία σε ένα ατέρμονο κουτσομπολιό.

Έχουμε διαβεί βέβαια από καιρό την διαχωριστική γραμμή, είναι γνωστό. Αυτό που δεν περίμενε κανείς είναι το πόση δυσοσμία ακόμη μπορεί να αναδυθεί και για πόσο καιρό. Τα βασιλικά κάστρα χτίζονται από όλους αυτούς που ξεσκονίζουν τα μαύρα κιτάπια της ιστορίας, υπενθυμίζοντας στους πολίτες πως μπορεί ξανά να ονειρευτούν βασιλικές άμαξες και μεγαλοπρέπεια στα ίχνη όλων αυτών που καταλήστευσαν τον ελληνικό λαό, με τις παρελάσεις και εκστρατείες του αίματος.

Βέβαια και τα κοινοβουλευτικά κόμματα κάνουν την δουλειά τους ως γνήσιοι επαγγελματίες του είδους. Τις μεγάλες αυτοκρατορίες εξάλλου τις υπενθύμισε στα διαγγέλματά του και ο μέγας τσάρος Πούτιν, φροντίζοντας να κάνει γνωστές τις απόψεις του για την μεγάλη αυτοκρατορία της Ρωσίας, που όλως περιέργως στην Ελλάδα θαυμάζουν από κοινού ακροδεξιοί και αριστεροί.   

Και άλλα πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για όλα αυτά που συμβαίνουν και που προκαλούν κοινωνική σηψαιμία. Αλλά από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Μετά την αναμόχλευση της βασιλικής ιστορίας, που σημειωτέον δεν πλαισιώθηκε από τα ΜΜΕ με την αντίστοιχη αποδοκιμασία αξιοπαρατήρητο και αυτό προέκυψε μια νέα τάση στην ελληνική κοινωνία που παρέμενε ως τώρα κρυφή. Όμως, το τελευταίο που έλειπε για να ολοκληρωθεί το παζλ του τρόμου ήταν μετά τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την ακροδεξιά και την επιεικώς κοιμώμενη αριστερά (για να μην πω κάτι άλλο), ήταν το να μιλά κανείς για τους βασιλείς. Με τον τρόπο αυτό, όμως, διεφάνη ποια είναι πραγματικά η κατάσταση στην Ελλάδα και τι υποβόσκει ακόμη σαν τάση.

Κι αυτό, όμως, δεν είναι άγνωστο για την Ελλάδα του «ψωμί και ελιά και Κώτσο Βασιλιά». Αν μη τι άλλο, η χώρα έχει λαμπρή ιστορία στην δουλοπρέπεια παντός είδους. Χώρια του ότι δεν είναι και λίγοι οι φαντασμένοι που αναρτούν στα κοινωνικά παλάτια και βασιλικές επαύλεις.

Να φοβάστε πάντως τους όψιμους επικριτές, αλλά πάνω απ' όλα το παρελθόν τους. Γιατί δεν είναι και λίγοι αυτοί που θα ήθελαν την βασιλική οικογένεια και πάλι στην Ελλάδα, ενώ είναι ακόμη περισσότεροι αυτοί που νοσταλγούν την ημέρα της πανηγυρικής επιστροφής.

Το Τατόι και η φροντίδα του ως τώρα εγκαταλελειμμένου χώρου, οι συζητήσεις για την επαναφορά ή μη του Θεσμού, αλλά και η όλη ανάδειξη του θέματος στα πρωτοσέλιδα και τις ιστοσελίδες δείχνουν τον δρόμο. Και αυτός ο δρόμος είναι σκοτεινός και γεμάτος παγίδες. Για όσους γνωρίζουν ιστορία ή απλά την μελετούν, ο κίνδυνος για νέα φαινόμενα στο προσκήνιο είναι υπαρκτός. Εξάλλου και πριν από το 2013 κανείς δεν περίμενε την Χρυσή Αυγή κοντά στο 10%. Θέλω να πω, πως υπάρχει το υπόβαθρο.