Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι παρακολουθήσεις και υποκλοπές από τις μυστικές υπηρεσίες εν γνώσιν της πολιτικής εξουσίας ήταν, είναι και θα είναι στο προσκήνιο, ακόμη και αν η επικαιρότητα δεν το απαιτεί. Ποτέ στα χρονικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην αποκαλυφθούν κάποτε οι δόλιες μέθοδοι των απανταχού μυστικών υπηρεσιών και σε αυτό η κύρια διδαχή προερχόταν από τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές κυβερνήσεις, αλλά πάνω απ' όλα από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και νυν νεοφασιστικού τόξου, με ηγέτιδες δυνάμεις την Ρωσία, την Κίνα, και φυσικά τις χώρες - δορυφόρους τους.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σαφώς και είναι έκθετη για την περίπτωση της παρακολούθησης τηλεφώνων, μεταξύ άλλων και του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ καταγγελίες για παρακολούθηση έχουν υποβληθεί και από τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη. Δεν μου λέει, όμως, κάτι καινούργιο η όλη αυτή ιστορία, καθώς εκτείνεται εις βάθος χρόνου, αν θέλει κανείς να θυμηθεί τα έργα και ημέρες των πρασινοφρουρών της δεκαετίας του '80 με πρωταγωνιστές τον Θεοφάνη Τόμπρα, αλλά και τους πασοκικούς εξακολουθητικούς ελιγμούς με υποκλοπές και παρακολουθήσεις. Έκτοτε η ιστορία συνεχίστηκε με μεγαλύτερα ή μικρότερα σκάνδαλα γύρω από το επίμαχο αυτό θέμα.  

Θεωρώ πάντως, τουλάχιστον αστεία την τελευταία περίπτωση, καθώς η παγίδευση τηλεφώνου και άρση απορρήτου είναι πλέον μια όχι και τόσο σύνθετη υπόθεση. Απλά τώρα η παρακολούθηση παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις λίγο πριν τις εκλογές και τα κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται σε αυτές ανάλογα κερδίζουν ή χάνουν πόντους.

Ζούμε στο 2022, μια εποχή όπου όλα είναι δυνατά, από κυβερνητικές κρίσεις και κομματικές μεταγραφές που παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας, μέχρι χρηματισμούς και διασπάθιση δημοσίου χρήματος, εποχές όπου αυτό που αποκαλείται παρέμβαση του πολίτη παραπέμπεται στο μακρινό παρελθόν, παρά το ότι υπάρχει κάποιας επιλεκτικής μορφής αντίσταση και αυτή, όμως, χάνεται πίσω από το πέπλο του ατομικού συμφέροντος.

Οι εποχές που διανύουμε δεν είναι και οι πιο ταιριαστές για να πει κανείς πως τελεί μεμονωμένα υπό παρακολούθηση, καθώς είναι τοις πάσι γνωστό ότι υπάρχουν από χρόνια μαζικά συστήματα παρακολούθησης, συστήματα που εντοπίζουν στην στιγμή τα πάντα και υποκλέπτουν αφειδώς συνομιλίες.

Απλά στην σημερινή εποχή προκαλεί δέος να παρακολουθείται, αλλά πολύ περισσότερο να προβάλλεται κάποιος ως το αντικείμενο παρακολούθησης, λες και έχει να πει τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο, λες και κρύβονται επτασφράγιστα μυστικά όχι για την πορεία αυτής της κοινωνίας -που ουδόλως τους ενδιαφέρει- αλλά για  τους τακτικισμούς των κομμάτων στην πορεία προς την εξουσία.

Παρακολούθηση, λοιπόν και υποκλοπές γίνονταν και γίνονται. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι που προβάλλονται ως κύριο θέμα λες και όλα έρχονται εξ ουρανού και εκλαμβάνονται ως πρωτόγνωρα και μάλιστα από κόμματα με μεγάλη «εμπειρία» στις υποκλοπές.

Αν μη τι άλλο, μιλάμε εδώ ασφαλώς για μεγάλη ευθύνη του σημερινού πρωθυπουργού, αλλά πάνω απ' όλα για παράταση του κλίματος νοσηρότητας στον κατά τα άλλα «αδιάφθορο» πολιτικό βίο.

Η εικόνα πάντως, για την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο είναι σαφής, καθώς κανείς δεν ξέρει ποιος παρακολουθεί ποιον, αλλά πάνω απ' όλα το γιατί. Σε μια εποχή όπου και να σκεφθεί κανείς κάτι και να το εκμυστηρευθεί κάπου από μόνο του μπορεί να γίνει έκτακτη είδηση. Ντόρος που λέμε δηλαδή εκεί που δεν κουνιέται φύλλο.