Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το θέμα που συζητιέται πιο πολύ το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι πώς θα είναι η ζωή από δω και πέρα με την παρατεταμένη επικράτηση του κορωνοϊού, των παραλλαγών και υποπαραλλαγών του, πώς θα κινηθεί η αγορά μετά την βάρβαρη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τους ενεργειακούς εκβιασμούς του Πούτιν και τι θα γίνει με το άλλο μέτωπο που ανοίγει μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν, με τους Κινέζους που ως χώρα βρίσκονται σαφώς εκτός δημοκρατικού τόξου λόγω του εκεί δικτατορικού καθεστώτος και που μαζί με τη Ρωσία και την Βόρειο Κορέα αποτελούν την απαρχή του νέου κοινωνικού εκφασισμού, αλλά και τα αμερικανικά συμφέροντα που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή και που σε καμία περίπτωση οι Αμερικανοί δεν θέλουν να απεμπολήσουν.

Αναρωτιέται δηλαδή ο κόσμος και ορθώς αν έχουμε περάσει σε μία νέα εστία πολέμου που απειλεί να τινάξει στον αέρα τις όποιες εναπομείνασες ελευθερίες, αλλά πάνω απ' όλα να επανέλθει στην επικαιρότητα το νέο ψυχροπολεμικό δόγμα. Η Κίνα μαζί με την Ρωσία και την Βόρειο Κορέα αποτελούν έναν θανάσιμο κίνδυνο για την πλανητική ισορροπία και με αυτό δεν σπεύδει κανείς να αθωώσει τις ΗΠΑ και την ΕΕ που κάνουν αυτά που κάνουν.

Υπάρχει, όμως, μία σαφής διαφορά που την επεσήμανα και στην ρωσική εισβολή: πολύ περισσότερο στην Ευρώπη και λιγότερο στις ΗΠΑ υπάρχει και λειτουργεί παρά την όποια αμφισβήτηση, αυτή η περίφημη σχετική ελευθερία που δίνει στους πολίτες την δυνατότητα να εκφράσουν τις αντιθέσεις τους. Στις τρεις προαναφερόμενες χώρες δεν υπάρχουν αυταρχικά παρά δικτατορικά καθεστώτα σταλινικής κοπής.

Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, αν οι εικόνες από την πρόσφατη διάλυση της συγκέντρωσης των διαμαρτυρομένων Κινέζων έξω από τράπεζες ή τις εκατοντάδες φυλακίσεις και εκτελέσεις αντιφρονούντων δεν πείθουν την ευρωπαϊκή αριστερά ότι αυτό που αποκαλείται μαρξισμός δεν είναι παρά ένα μοντέλο εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αυτό που ο Κώστας Αξελός έλεγε πως κάποια στιγμή πρέπει να αμφισβητηθεί ως μύθος της εικαζόμενης διαφοράς μεταξύ θεωρίας και πράξης, πως δηλ. άλλα λέει ο Μαρξ και άλλα γίνονται, αν το ζητούμενο που είναι η ελευθερία σκέψης και έκφρασης δεν πείθει πλέον ακόμη και τον πιο εξελιγμένο «αριστερό», τότε το παιχνίδι γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο.

Υπάρχουν σήμερα δύο σχηματισμένα μπλοκ από στρατιωτικο-οικονομικής άποψης. Υπάρχει ήδη σε εξέλιξη ο οικονομικός πόλεμος και οι γεωστρατηγικοί στόχοι από όλες αυτές τις Υπερδυνάμεις.

Το ζητούμενο λοιπόν, είναι τι θα πράξουν οι πολίτες που βλέπουν την ιστορία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να επαναλαμβάνεται. Ποια είναι η ουσία των πραγμάτων σήμερα; Να αναζητηθεί αυτή η ίδια η ουσία, να πάψει να αποβλακώνεται ο κόσμος από τον τεχνητό πλούτο της Δύσης αλλά και να μην θαυμάζει και κανείς δεν ξέρει το γιατί τα προαναφερόμενα αυταρχικά δικτατορικά καθεστώτα.

Η πανδημία του κορωνοϊού, από την άλλη, προκάλεσε ένα μεγάλο κύμα οραματιστών της ακροδεξιάς, που σχεδόν συγχωνεύτηκε με κάποιους υποτιθέμενους «εναλλακτικούς» αριστερούς και θεωρητικούς της αντιφαρμακολογίας, «ειδικοί» που ξεπήδησαν αιφνιδίως και έγιναν διάσημοι, καθώς κατά την γνώμη τους τα εμβόλια είναι πειραματικά και όποιος τα κάνει, υπερασπίζεται τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών.

Όλως περιέργως πολλοί από αυτούς θαυμάζουν τον Πούτιν και ταυτίζονται με το κόμμα του Βελόπουλου, τον Κασιδιάρη και την Χρυσή Αυγή. Αυτή η νέα εποχή που πλαισιώνεται και από τον κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου, γεννά πολλές απορίες αλλά οι απορίες αυτές είναι εξηγήσιμες, αφού οι άνθρωποι στο σύνολό τους δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν τα δεδομένα.

Οι απορίες είναι πολλές, όπως το ίδιο δύσκολη είναι και η πρόβλεψη για την εξέλιξη της κατάστασης. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και την περιθωριοποίηση της γνώσης, που καταντά εργολαβία του διαδικτύου και της επικοινωνίας, μονοπώλιο του facebook και του twitter, οδεύουμε προς έναν αδιευκρίνιστο κόσμο, καθώς πολλές από τις απορίες δεν μπορούν να απαντηθούν.

Υπάρχει πάντως, μία και μοναδική απάντηση για τον κόσμο: πως αν δεν αποφασίσει πραγματικά να σκεφθεί, θα παραμείνει στην διαδικασία επιστροφής προς την Ιθάκη και πως τελικά οι Ερινύες είναι πιο ισχυρές. Στο χέρι του καθενός να πορευθεί με αποφασιστικότητα απέναντι σε όλες τις πολεμικές κραυγές, αλλά πάνω απ' όλα ενάντια στην συσσωρευμένη κοινωνική παρακμή.