Ο Ερντογάν δεν αναφέρθηκε ονομαστικά στην Ελλάδα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Και το γεγονός αυτό, για βιαστικούς και πρόχειρους παρατηρητές ερμηνεύθηκε ως «υποχώρηση» του Τούρκου προέδρου απέναντι στην σθεναρή στάση της Αθήνας και απόδειξη ότι οι τουρκικές λεκτικές και στην πράξη επιθετικές ενέργειες σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων είναι μόνον για εσωτερική κατανάλωση.

Αλλά η ουσία των πραγμάτων αποδεικνύεται διαφορετική.

Πράγματι, ο Ερντογάν στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ δεν έκανε το χατίρι στην Αθήνα να αναφερθεί στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, τηρώντας έτσι την πρότασή του να μην αναμειγνύει τρίτους στη διαπραγμάτευση με την Αθήνα. Το ίδιο έκανε και στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Μπάιντεν, ο οποίος μόνον στην γραπτή ανακοίνωση αναφέρθηκε  σε μια χλωμή ανάγκη σταθερότητας στο Αιγαίο.

Στις συνεντεύξεις του, όμως, μετά τη Μαδρίτη, ο Ερντογάν ...ξεσάλωσε θέτοντας και την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, αλλά και την πλήρη αμφισβήτηση της ελληνικότητας ελληνικών νησιών, νησίδων και βραχονησίδων, που δεν ανήκουν στις Συνθήκες, κατηγορώντας την Αθήνα για παραβιάσεις τουρκικού εναερίου χώρου, θεωρώντας εκ προοιμίου ότι ορισμένα από αυτά τα ελληνικά νησιά ανήκουν στην Τουρκία.

Για πρώτη φορά, όμως, το τελευταίο διάστημα άφησε ανοιχτή χαραμάδα επικοινωνίας με την Αθήνα, «αν αυτή συμμαζευτεί».

Ο Ερντογάν ανοιχτά, δημοσίως επισήμως και με αγενή πολιτικά τρόπο, όλο το προηγούμενο διάστημα κατηγορεί τον Έλληνα πρωθυπουργό για «αθέτηση της συμφωνίας τους στην Κωνσταντινούπολη». Κατά τον Ερντογάν στη συνάντηση τους στην Κωνσταντινούπολη, συμφώνησαν να κουβεντιάσουν όλα τα θέματα μόνοι τους, χωρίς ανάμειξη τρίτων και τη συμφωνία αυτή ο Έλληνας πρωθυπουργός την καταπάτησε στην Ουάσιγκτον, στο Νταβός, στην ΕΕ κλπ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά τις συνεχείς προκλήσεις Ερντογάν, ουδέποτε ξεκαθάρισε μέχρι στιγμής αν όντως υπήρξε ή δεν υπήρξε τέτοια συμφωνία στην Κωνσταντινούπολη. Αν δηλαδή, η ελληνική πλευρά δέχθηκε να κουβεντιάσει αποκλειστικά διμερώς όλα τα προβλήματα που θέτει η Άγκυρα στο Αιγαίο, σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, για την εξεύρεση πολιτικής λύσης, στη βάση του δούναι και λαβείν της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Αν δηλαδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποδεχθεί ως διμερείς διαφορές, τα θέματα που θέτει η Τουρκία στο Αιγαίο και έχει απομακρυνθεί οριστικώς από την θέση της επίλυσης του ενός και μοναδικού θέματος της οριοθέτησης ΑΟΖ/ΥΦ.

Αυτή την στιγμή, στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να υπάρξει ένα ήσυχο καλοκαίρι στο Αιγαίο, έτσι ώστε να μην αυξηθούν τα πιεστικά προβλήματα που έχει μπροστά της μέχρι την έναρξη της προεκλογικής περιόδου από το φθινόπωρο. Επομένως η κυβέρνηση δεν θα έριχνε λάδι στη φωτιά στη Μαδρίτη, αντιθέτως μέσα στα στενά περιθώρια θα επιχειρούσε να μειώσει την ένταση.

Και αυτό ακριβώς έκανε.

Στη Μαδρίτη ο Κ. Μητσοτάκης έκανε όλες εκείνες τις απαραίτητες υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία ώστε «να δημιουργηθεί χώρος» για ήσυχο καλοκαίρι και διαύλους επικοινωνίας.

Έτσι υποβάθμισε ενσυνειδήτως το γεγονός ότι το τριμερές Μνημόνιο Τουρκίας, Σουηδίας, Φινλανδίας περιέχει δεσμεύσεις σε διμερές επίπεδο των σκανδιναβικών χωρών εναντίον των ελληνικών συμφερόντων:

-η αναγκαστική πλήρης υποστήριξη της Τουρκίας σε απειλές εναντίον της τουρκικής εθνικής ασφάλειας, με την Άγκυρα να έχει κατονομάσει επισήμως την Ελλάδα ως εξωτερική απειλή

-η πλήρης άρση της πώλησης όπλων στην Τουρκία, τα οποία αν χρειαστεί θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας

-η απόλυτη υποστήριξη της Τουρκίας στην εμπλοκή της στον επιχειρησιακό τομέα της ευρωπαϊκής Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας, που θίγει πρωτίστως τη Λευκωσία.

Το Μνημόνιο, δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης, δεν θίγει συμφέροντα της Ελλάδας. Κάνοντας την πρώτη πλήρη υποχώρηση στην Τουρκία.

Υπάρχει και η πρωτοφανής δήλωση Μητσοτάκη ότι «η Συμμαχία δεν είναι ούτε μπορεί  να είναι πεδίο επίλυσης διμερών διαφορών μεταξύ κρατών μελών».

Δι' αυτού του τρόπου, ο Κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να βγάλει από τη μέση την «ανάμειξη τρίτων» στην επικοινωνία Αθήνας Άγκυρας, όπως ισχυρίζεται ο Τούρκος πρόεδρος ότι συμφωνήθηκε στη συνάντηση τους στην Κωνσταντινούπολη. Το τίμημα, όμως, για τα ελληνικά συμφέροντα  είναι πολύ βαρύ. Και τούτο διότι οι επιθετικές ενέργειες της Άγκυρας στο Αιγαίο θα πάψουν να διεθνοποιούνται και επομένως η Αθήνα δεν θα μπορεί να επικαλείται συνδρομή των συμμάχων στο πλευρό της απέναντι στην Άγκυρα. Παραλλήλως η Άγκυρα θα έχει όλη την άνεση να χρησιμοποιεί μόνον προς όφελός της τις ήδη σε εφαρμογή από τη δεκαετία του 1980 παράνομες αποφάσεις του ΝΑΤΟ περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, με την Αθήνα  να έχει κόψει τα χέρια της, αν ποτέ αποφασίσει να επιβάλει την κατάργηση αυτών των νατοϊκών αποφάσεων.