Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σα διάττοντες αστέρες περνούν οι σκέψεις, καθώς καταλήγουν σε κενά που προέρχονται από επανειλημμένες προσπάθειες αλλαγής των κοινωνικών συνθηκών, από ευνουχισμούς που ζήταγαν και ζητούν επειγόντως θεραπεία, από στερήσεις που δεν βρήκαν ποτέ διέξοδο, αλλά πάνω απ' όλα λύσεις που ουσιαστικά ποτέ δεν αναζητήθηκαν, καθώς οι μάζες θέλησαν να παραμείνουν πιστές στην μισητή αλλά ταυτόχρονα θελκτική συνήθεια.

Πέρασαν χρόνια και χρόνια, γενιές - γενεών, και άνθρωποι διαφορετικού πνευματικού βεληνεκούς, το αποτέλεσμα, όμως, ήταν πάντα το ίδιο, η ίδια και απαράλλακτη πραγματικότητα, για να εξωραΐζουν κάθε φορά οι θρησκόληπτοι το κακό και να επανεκκολάπτονται μέσα σε αυτό το χαρακτηριστικό χαμόγελο ευτυχίας, λες και το κακό στον κόσμο είναι μια και καλή δοσμένο.

Οι άνθρωποι διαμορφώνουν τα γεγονότα, οι ξεχωριστές προσωπικότητες αναπλάθουν την επιφανειακή ή βαθιά σκέψη, κανείς άλλος εκ του μηδενός. Οι αρχαίοι τα είχαν βρει όλα αυτά, δεν ήταν τόσο τα μεγάλα πνεύματα παρά η ελευθερία σκέψης και εμβάθυνσης, το απερίσπαστο της ξεχωριστής ατομικής προσωπικότητας.

Αν θελήσουν οι άνθρωποι ξανά μπορεί να ξαναδούμε Αναγέννηση και Διαφωτισμό. Αν πλάσουν εκ νέου το νέο κόσμο οι άνθρωποι, οι σκέψεις θα πάψουν να περνούν σαν διάττοντες αστέρες, που το φως τους σβήνει σταδιακά. Θα υπάρχουν μόνο φωτεινά αστέρια και εκτυφλωτικό φως. Θέλει δουλειά.

Αν σκεφθεί κανείς ότι κάθε αλλαγή έρχεται μετά από πολλά χρόνια παρακμής, τότε το μήνυμα είναι ισχυρό: ο κόσμος αυτός σπεύδει να αλλάξει. Και πράγματι, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο πρέπει να γίνει για να σαρωθεί η υφήλιος, ποια αδικία και πόσες προσωπικές θυσίες απαιτούνται ακόμη για να πάψει η διαχρονική συσκότιση που δεν επιτρέπει την εμφάνιση της παραμικρής ελπίδας.

Οι άνθρωποι όμως, όπως είπα, δημιουργούν τα γεγονότα, αυτά δεν προκύπτουν από κανέναν από μηχανής Θεόν, από καμία υπέρτατη δύναμη, παρά μόνο μέσα από τον εσωτερικό κόσμο του καθενός και της καθεμιάς, από την δημιουργική πορεία προς το Τέλος.  

Υπάρχει μία συλλογική θέληση ή άρνησή της όπως έλεγε και ο Αρθούρος Σοπενχάουερ, με το καταπληκτικό όσο και αδιέξοδο φιλοσοφικό δοκίμιο «ο κόσμος ως θέληση και παράσταση», ένα αιωρούμενο «Θέλω» ή «μη Θέλω» αν επιθυμούμε να εμβαθύνουμε τα πράγματα, αν ζούμε για να βρούμε την ύπαρξη του χαιντεγκεριανού Είναι. Πριν, όμως, από όλα αυτά προηγείται η αποδοχή ή μη των ζωτικών συνθηκών, η διάθεση συμβιβασμού με την καθημερινότητα, έτσι όπως της έχουν και είχαν δρομολογήσει την πορεία.

Δεν μπορεί να λυθεί εύκολα το μυστήριο της αποδοχής μιας φτωχής σε αξίες και σκέψεις πραγματικότητας, δεν είναι αρκετό άμα πει κανείς πως «πάει, τελειώσαμε με αυτό τον γρίφο». Πρέπει να ριχθεί περισσότερο φως όπως έλεγε και ο μεγάλος Νίτσε, στην κάθε εμπράγματη εκδοχή, στην κάθε πιθανότητα να πει κανείς με ευκολία ότι μέχρι εδώ ήταν όλα και εφεξής ο Κόσμος δεν κινείται, που έλεγαν και οι Ελεάτες.

Από κάπου, όμως, πρέπει να αρχίσει κανείς, από ένα ξεκίνημα για έναν διαφορετικό κόσμο και μετά ας ακολουθήσει το νιτσεϊκό γεφύρι προς τον Υπεράνθρωπο. Από κάπου πρέπει να υπάρχει διέξοδος για την εκδήλωση μιας νέας δημιουργικής σκέψης που θα ανατρέψει τα τωρινά δεδομένα.

Οι άνθρωποι μπορεί να είναι αυτό, μπορεί, όμως, να είναι και κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Μπορεί να ρέουν τα πάντα, αλλά δεν ξέρουμε πώς ρέουν και αν πρέπει να ρέουν κατ' αυτόν τον τρόπο.

Δεν ξέρω εάν οι σκέψεις αυτές θα πρέπει να εκλαμβάνονται ακόμη ή να φαντάζουν ως διάττοντες αστέρες που χάνουν το φως τους στην πορεία. Και πάνω απ' όλα δεν ξέρω εάν αυτό το φως μπορεί να διατηρηθεί ζωντανό στην σκέψη μας, στην αληθινή εσωτερική πραγματικότητα.

Ας αναζητήσουμε λοιπόν, το βάθος και ας αφήσουμε την επιφάνεια κατά μέρους. Εξάλλου, όπως και να το πάρει κανείς, στο βάθος πηγαίνουμε με την πορεία προς το Θάνατο, προς την ολοκλήρωση ενός έργου που πρόσφερε ο συμπαντικός Κόσμος, η όλη αυτή πλανητική κοσμο-δίνη, η μεγάλη έκρηξη που μέσα της γεννήθηκε και πεθαίνει ο άνθρωπος.

Από το κάθε βάθος πριν την τελείωση γεννιέται ο σημερινός κόσμος που δεν εξαντλείται πριν το οριστικό Τέλος. Αυτό αν αναζητήσουμε, οι σκέψεις μας θα είναι πάντα φωτεινές όπως τα άστρα.