Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πλησιάζουμε προς τα μέσα του καλοκαιριού και η πανδημία όχι μόνο δεν λέει να κοπάσει, όπως γινόταν τις δύο προηγούμενες χρονιές, αλλά αφενός τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται, και αφετέρου ο πληθυσμός μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων, έχει εναποθέσει την τύχη του  στο άγνωστο.

Πράγματι, λοιπόν, με ανύπαρκτα μέσα προστασίας και πολίτες που σπεύδουν μανιωδώς στις παραλίες χωρίς την λήψη στοιχειωδών προστατευτικών μέτρων, το εγγύς μέλλον φαντάζει ζοφερό, με δεδομένο ότι το φθινόπωρο αναμένεται αλματώδης αύξηση κρουσμάτων και ήδη πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, προετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο κύμα κορωνοϊού, με πολύ πιο μεταδοτικές μεταλλάξεις και πολυσυζητημένη αναγκαιότητα δεύτερου αναμνηστικού εμβολιασμού.

Η πορεία της πανδημίας έδειξε μέχρι τώρα ότι δεν αναμένεται η ανθρωπότητα να απαλλαγεί οριστικά και σύντομα από τον συγκεκριμένο ιό. Πέρα λοιπόν, από το τι κάνουν τα κράτη, οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να αυτοπροστατευθούν και όχι να επαναπαυθούν. Στην Ελλάδα, το όλο θέμα έχει αφεθεί στην τύχη του. Και υπεύθυνοι σε αυτό είναι και το κράτος, αλλά και οι πολίτες. Θα το δούμε τον Σεπτέμβρη, όταν πλέον θα είναι πολύ αργά για μέτρα και απαγορεύσεις.  

Και θα είναι πολύ αργά, αφενός γιατί μέσα στο καλοκαίρι η μεταδοτικότητα θα φτάσει στα ύψη και αφετέρου τα περιοριστικά αυτά μέτρα θα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν με την επιστροφή των αδειούχων, οι οποίοι θα έχουν ήδη συνηθίσει χωρίς αυτά, σε μια κανονικότητα που στην ουσία δεν υφίσταται. Θέλω να πω με αυτό, ότι η απόφαση για άρση όλων των περιοριστικών μέτρων ήταν όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά εσπευσμένη και προσανατολισμένη αποκλειστικά και μόνο προς τον τουρισμό.

Πρώτα, όμως, κοιτά κανείς την εξέλιξη ενός τόσο σοβαρού υγειονομικού προβλήματος και έπειτα τα τουριστικά έσοδα. Με γεμάτες τις ΜΕΘ από τον Σεπτέμβριο και μετά, με ραγδαίο πολλαπλασιασμό κρουσμάτων και προφανώς και θανάτων, η πανδημία θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα πολύ απλά να μην μπορούν να μαζευτούν τα ασυμμάζευτα. Θεωρώ πως και χρόνος υπήρξε και η γνώμη των ειδικών ήταν βαρύνουσα, ώστε να μην προχωρήσει η κυβέρνηση τουλάχιστον στην άρση της χρήσης της προστατευτικής μάσκας.

Το γεγονός ότι η άποψη αυτών που θεωρούν ότι έχουμε να κάνουμε με μια «απλή γριπούλα» ενισχύθηκε σημαντικά από το ότι πολλοί νοσούν ελαφρά (κάτι που φυσικά οφείλεται στην χρήση των εμβολίων και όχι στον ίδιο τον ιό) δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί θάνατοι σε ημερήσια βάση, δεκάδες διασωληνωμένοι και πολλές εισαγωγές στα νοσοκομεία.

Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να ταρακουνήσει την κυβέρνηση και όχι να την οδηγεί σε επιπόλαιες αποφάσεις λόγω της τουριστικής περιόδου.

Έχω την αίσθηση, όμως, ότι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι ο τζίρος του καλοκαιριού και τίποτε περισσότερο. Κατά τα άλλα, όλα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο και η εξέλιξη της πανδημίας θα ξαναπασχολήσει τους κυβερνώντες από τον Σεπτέμβριο.

Με τον τρόπο αυτό, όμως, δεν καταπολεμάται καμία πανδημία, πολύ περισσότερο δεν τιθασεύονται οι πολίτες που δεν δείχνουν και τόσο ώριμοι ως προς την αντιμετώπισή της.

Όπως είπα, όμως, πέρα από το κράτος και τις αποφάσεις του, πέρα από το κερδοσκοπικό κίνητρο που κυριαρχεί στις αποφάσεις αυτές, υπάρχει και αυτό που αποκαλείται αυτοπροστασία, την οποία οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να ενεργοποιήσουν. Σε όλα τα πράγματα υπάρχουν δύο όψεις: είτε επαφίεται κανείς στις αποφάσεις των άλλων, είτε παίρνει πρωτοβουλίες από μόνος του.

Εν προκειμένω, υπάρχει η ζοφερή εξέλιξη μιας λίαν επικίνδυνης πανδημίας, που έχει προκαλέσει στην χώρα μας περισσότερους από 30.000 θανάτους και πολίτες που βάζουν προτεραιότητα την ατομική τους «ελευθερία» σε βάρος όλων αυτών που επιμένουν να προσέχουν και να παίρνουν μέτρα αυτοπροστασίας.

Η εικόνα στα ΜΜΜ, στους δρόμους και στους τόπους συναθροίσεων είναι χαρακτηριστική. Η όλη κατάσταση έχει αφεθεί στο έλεος της τύχης, λοιπόν. Οι πολίτες αρπάζουν την ευκαιρία της άρσης των προστατευτικών μέτρων και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ας ελπίσουμε πως έστω και την ύστατη στιγμή, θα επικρατήσει κάποιο ίχνος λογικής πριν οδηγηθούμε στο παράλογο, αλλά αναμενόμενο αλαλούμ του φθινοπώρου.