Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

H αντιμετώπιση της ακρίβειας από την κυβέρνηση, τα συγκεκριμένα μέτρα που έχουν ληφθεί για την προστασία των μεσαίων και φτωχών νοικοκυριών δεν αρκούν για να καλύψουν ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών που βρίσκονται πλέον ενώπιον μίας πολύ δύσκολης, αν όχι απελπιστικής κατάστασης.

Οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όσο και οι παλικαρισμοί της μείζονος αντιπολίτευσης που χάσκει απορημένη για την τρέχουσα κατάσταση, μία αντιπολίτευση που στην πλειοψηφία της αποδοκίμαζε προσφάτως τους «δύο ιμπεριαλισμούς», την στιγμή που η ρώσικη εισβολή και μόνο έχει κοστίσει τα μάλα στην Ευρώπη αναφορικά με την ενέργεια και τα καύσιμα, σε συνδυασμό με την συντήρηση της έντασης με την Τουρκία μέσω αλλεπάλληλων εξοπλιστικών προγραμμάτων, όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μία εκρηκτική κατάσταση.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ακολουθούν το γνωστό τροπάρι, την ανταλλαγή φτηνών επιχειρημάτων, με στόχο την ωραιοποίηση της εικόνας τους πριν τις εκλογές. Μόνο απογοήτευση εισπράττει κανείς  από τον τρέχοντα πολιτικό λόγο. Πρόκειται για μια προφανώς τεχνητή δραματοποίηση των πάντων, ώστε η όποια κυβερνητική ή αντιπολιτευτική παρέμβαση να φαντάζει όαση στην μέση του πουθενά. Ίδιο τροπάρι με φόντο την ακραία φτώχεια που εξαγοράζεται με αντί πινακίου φακής επιδόματα.

Από αυτή την κατάσταση ζημιωμένοι θα βγουν και πάλι οι πολίτες. Για αυτούς, λέει, σκέπτονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, για το συμφέρον τους καταρτίζουν ανανεωμένα σχέδια και προγράμματα, που στοχεύουν στην βελτίωση της οικονομικής κατάστασής τους.

Το πιο παιδαριώδες απ' όλα βέβαια, είναι που μιλούν από το 2010 για αυτή την περίφημη «βελτίωση», πρώτα μέσα από τα «θεόσταλτα» μνημόνια, μετά από την «ηρωική επιστροφή» στις αγορές και τώρα με τα «γενναία επιδόματα» που στοχεύουν στο να απαλύνουν τον πόνο από την αδιάρρηκτη δημοσιονομική επίθεση και όχι για να δαμάσουν την ανεργία και τον πληθωρισμό.

Ζούμε μία εποχή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς και με ποιο τρόπο θα βγούμε από τα αδιέξοδα. Η κυβέρνηση βέβαια θέλει να δημιουργήσει γέφυρες βοηθημάτων και επιδομάτων, το ύψος, όμως, των οποίων δεν επαρκεί ούτε για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών παρά και την προσδοκώμενη κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής στο ρεύμα.

Η αντιπολίτευση από την άλλη, μη έχοντας ουσιαστικά κάτι άλλο να προτείνει, ασκεί απλά και μόνο κριτική για τα ούτως ή άλλως φειδωλά επιδόματα, στην πραγματικότητα, όμως, δεν θα έκανε τίποτε το διαφορετικό αν είχε τα ηνία της χώρας.  

Το βιώσαμε αυτό τα προηγούμενα χρόνια, τόσο από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά, όσο και από την «αριστερή παρένθεση» και την παράδοξη συμμαχία «ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ».

Επιδόματα και ενισχύσεις επί του παρόντος και νέο σχεδιαστικό παραλήρημα από κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Οι όροι του παιχνιδιού σκληραίνουν και οι προϋποθέσεις συμμετοχής περιπλέκονται. Και όλα αυτά ταυτόχρονα με ένα ζοφερό καλοκαίρι με την νέα έξαρση της πανδημίας που αναμένεται να οδηγήσει το φθινόπωρο σε νέα περιοριστικά μέτρα και δημοσιονομική παράλυση.

Εν ολίγοις, με νέα γεύση που δεν είναι και τόσο νέα από ακρίβεια και φτωχή συνδρομή στα νοικοκυριά που πλήττονται από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, την οποία ενίοτε οι κυβερνήσεις θεωρούν πως αντιμετωπίζουν θετικά.

Η ευθύνη ανήκει στους πολίτες που κάποτε πρέπει να διδαχθούν από τα λάθη του παρελθόντος και να προτάξουν την αντίθεσή τους σε εικονικές ενισχύσεις και φιλοδωρήματα. Οι εμπειρίες είναι πολλές, όσο γνωστοί είναι και οι τρόποι που δίδονται αυτές οι ενισχύσεις σε εποχές που η ακρίβεια ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια. Σε σημείο δε, ώστε οι ενισχύσεις αυτές να φαντάζουν ζωντανά πειράματα  επί ενός φτωχοποιημένου, αλλά πάραυτα παρατεταμένα αποκοιμισμένου κόσμου.

Ενός κόσμου, που από την μια αρέσκεται να τον λοιδορούν που δεν αντιδρά και δέχεται a priori την λιτότητα, και από την άλλη γονατίζει από ηττοπάθεια στις όποιες κυβερνητικές εξαγγελίες κατά της ακρίβειας. Μια ακρίβεια που δεν μειώθηκε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.