Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το μόνο που γνωρίζει κανείς τελικά είναι αυτό που του σερβίρουν στην καθημερινή του ζωή και αυτό που του αξιολογούν κάποιοι ως θεμιτή επιλογή. Τα υπόλοιπα έπονται και δη με αβέβαιο τρόπο, καθώς οι πιθανότητες να κατανοήσουμε το αύριο είναι ελάχιστες, αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε χωρίς τις επιλογές και τα θέλω μας. Για τον λόγο αυτό, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.

Αν εστιάσουμε την προσοχή μας σε όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, θα διαπιστώσουμε πως τα κέρδη οδεύουν προς αυτούς που προκαλούν εγκλήματα, πόνο και δυστυχία. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα τεράστια κέρδη των Ρώσων μετά τις εκατό μέρες της εισβολής στην Ουκρανία; Πώς να μην εκπλαγεί από την κερδοσκοπία πάνω στα πτώματα των Ουκρανών;

Γνωρίζουμε πως μία βάρβαρη εισβολή που λανσαρίστηκε αναλόγως από πολλά φιλορωσικά ΜΜΕ επιφέρει συνολικά αλλαγές και στην ζωή μας με την εκτόξευση της ακρίβειας στα τρόφιμα, τα καύσιμα και την ενέργεια.

Αυτό που είναι αβέβαιο, όμως, είναι η κατάληξη αυτής της εγκληματικής πράξης σε βάρος ενός λαού. Τι απομένει λοιπόν;

Να βαδίσουμε με γνώμονα την οξυδέρκεια και την αντιληπτική μας δυνατότητα. Να στιγματίσουμε με όλη μας τη δύναμη την παραπλάνηση και παραπληροφόρηση, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές. Και τότε τα κέρδη από την βαρβαρότητα θα δώσουν τη θέση τους στην οργή, αλλά πάνω απ' όλα στην επιλογή μας να μην σωπάσουμε σε όσα μας σερβίρουν καθημερινά.  

Αυτό είναι το καθήκον του ανθρώπου, ο οποίος απεχθάνεται την υποκρισία και την απόκρυψη της αλήθειας. Αυτό κάνει εκείνος που αντιστέκεται στην παρακμή. Δεν θεωρώ ότι μπορεί να μιλήσει σήμερα κανείς παντού με ασφάλεια για το δικαίωμα στην αλήθεια, για τον έλεγχο της εξουσίας που δεν του ανήκει, για την διαφθορά που κατακλύζει πολλά τμήματα της κοινωνίας σε διαφορετικές χώρες.

Και αυτό συμβαίνει διότι υπάρχουν πολλά δικτατορικά καθεστώτα όπως της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά και μικρότερων σε μέγεθος χωρών.

Εκεί πραγματικά μέσω της μαύρης προπαγάνδας σερβίρονται στους πολίτες αναρίθμητα ψέματα, που πρέπει να καταναλωθούν ως αλήθειες. Και το πρόβλημα είναι πως αυτά ακριβώς τα ψέματα γίνονται καθημερινή ρουτίνα, μονόδρομος τρόπον τινά, όσο οι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν τους επιτρέπεται να επιλέξουν.

Εκεί δίνεται ένα στοίχημα για το αβέβαιο μέλλον, ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Διαφέρει με λίγα λόγια ο πολίτης στα αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα από τον πολίτη σε έναν έστω σχετικά πολιτισμένο κόσμο. Και εκεί, όμως, πρέπει να κερδηθεί ένα ακόμη στοίχημα: να μην θεωρηθεί ότι με τις σχετικές ελευθερίες εξασφαλίζεται ένα σίγουρο μέλλον υποταγής.

Ναι, περί αυτού πρόκειται. Στην μία περίπτωση για την επιβίωση χωρίς δικαιώματα και στην άλλη για ζωή δίπλα από καταναλωτικά σκουπίδια που προσφέρουν την επίπλαστη ευημερία.

Ποιος θα είναι ο νικητής στο μέλλον, κανείς δεν το γνωρίζει. Ποιος θα επιβάλλει τον νόμο της σιωπής για μια ακόμη φορά και ποιος θα υπενθυμίσει στους ανθρώπους πως έχουν θέλω και επιθυμίες που επιβάλλεται να εκπληρωθούν, δεν το ξέρω.

Αυτό που θεωρώ πως πρέπει να γνωρίσουν οι άνθρωποι, είναι μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές τους. Και οι δυνατότητες αυτές μπορεί και να μην έχουν τέλος, γιατί η ανθρώπινη δύναμη είναι αστείρευτη.

Αν οι πολίτες μπορούσαν να αντιληφθούν πως έχουν απεριόριστες δυνατότητες, θα διάβαζαν όχι για κανέναν άλλο σκοπό παρά για να μάθουν τον εαυτό τους. Μέσα από αυτή την νέα γνωριμία θα ξεπηδούσε και η ανάγκη για μια διαφορετική ζωή, μακριά από την «ασφάλεια» της κοροϊδίας.

Θα αμφισβητήσουν δηλαδή και την πεπατημένη και την ρουτίνα της επαναλαμβανόμενης χωρίς όρους αποδοχής.

Το σήμερα θα επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, το αύριο θα παραμείνει αβέβαιο, όμως ο πολίτης θα βρίσκεται στο προσκήνιο.

Ο πολίτης για τον εαυτό του και τους άλλους ως συμπορευτές και όχι ανταγωνιστές. Το μεγαλύτερο κέρδος για μια ανθρώπινη κοινωνία που θα προκύψει ευθύς αμέσως μετά την απομυθοποίηση των κερδών από τους αιματηρούς πολέμους.

Τα μάτια μας ανοιχτά.