Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το να κάνει κάποιος μια νέα αρχή, να αναπροσαρμόσει την συμπεριφορά του απέναντι στην καθημερινότητα -με δεδομένο ότι τα χρόνια περνούν χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις- δεν αποτελεί παρά μια υγιή στάση απέναντι στον χρόνο, που γερνά το σώμα αλλά όχι την σκέψη.

Το να θεωρήσεις ότι οι μέχρι τώρα κινήσεις και πράξεις σου ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία, καθώς η επανάληψή τους δεν προσέδωσε ποτέ έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στα ίδια τα εκτυλισσόμενα γεγονότα, αυτό δεν είναι παρά ρητός επαναπροσδιορισμός, με παράλληλη απαλλαγή από όλα αυτά τα παράσιτα που τσιμπολογούσαν ως τώρα το νου.

Υπάρχουν δε από αυτά αμέτρητα, και μιλάμε για ενοχλητικά παράσιτα που δεν λένε να αφήσουν ήσυχη την συνείδησή σου, πως από ένα σημείο και μετά κάνεις ό,τι σου υπαγορεύει το ένστικτο και το κριτήριο.

Δεν ξέρω εάν μπορέσει κάποτε ο άνθρωπος να επιλέξει την ιδανικά σωστή οδό, δεν ξέρω καν ποια είναι αυτή η οδός, αφού όσο οξύνεται η νοητική διεργασία, τόσο αλλάζουν οι στόχοι και τα σημάδια αυτοβελτίωσης. Κοινώς, μετά από κάθε προσπάθεια ανοίγει ο ορίζοντας μιας νέας, με καινούργιες συνισταμένες και προοπτικές. Έτσι, ένας συνεχής αγώνας λαμβάνει χώρα και τα αποτελέσματα αυτού τροποποιούνται συνεχώς.

Να σκέπτεται δηλαδή κανείς αντίθετα απ' ό,τι σκεφτόταν μέχρι τώρα δεν εντάσσεται σε κάποιου είδους αυτο-προδοσία παρά ανάγκη για μια καλύτερη ποιοτικά ζωή. Η ζωή αυτή πρέπει να προέλθει από υπεραπλούστευση των σκέψεων και αποφάσεων, αλλά πάνω απ' όλα από επανεξοικείωση με χαμένες αξίες και μέσα, παρακολουθώντας παράλληλα στενά τις νέες εξελίξεις σε κάθε σκεπτικό ή γνωστικό πεδίο.

Είναι αυτό που λέμε, όπως πληκτρολογείς ένα κείμενο στον υπολογιστή, με την ίδια ευχέρεια να χρησιμοποιείς έναν κοινό στυλό. Όπως ακούς την «κατεβασμένη» μουσική στο USB, με την ίδια χαρά να βάζεις την κλασική κασέτα στο κασετόφωνο ή τον δίσκο το πικάπ.

Εναλλάσσοντας λοιπόν, τα μέσα, μένεις πάντα στο παρόν που δια του παρελθόντος και την προοπτική του μέλλοντος αναπλάθει γόνιμα την στιγμή. Η νέα αρχή που λέω, είναι οι νέες άμυνες απέναντι στην συνήθεια που εποπτεύει την καθημερινότητα, από το πώς καθορίζει κανείς τις επαγγελματικές και φιλικές του σχέσεις, μέχρι το πώς βγάζει τα αναγκαία προς το ζην. Το καινούργιο ξεκίνημα απαιτεί θάρρος και αυταπάρνηση, ειδικά όταν τα χρόνια της νιότης έχουν περάσει, και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος, να μην παραιτείται κανείς από το να σκέφτεται.

Η σκέψη είναι προϊόν της νοητικής διεργασίας που είναι εφάμιλλη της νεότητας. Και βέβαια άλλο σκέψη και άλλο σοφία, που προκύπτει μέσα από την ωρίμανση των συνθηκών ή από μία κραταιά εμπειρία επαναλαμβανόμενων γεγονότων και στάσεων απέναντί τους.

Η επιλογή της στιγμής για μια στοχευμένη καταλυτική προσπάθεια με στόχο το άλλο και το διαφορετικό, η ώρα όπου κάποιος παίρνει επιτέλους την απόφαση να αλλάξει άρδην τα δεδομένα είτε ως άμυνα είτε ως διαφύλαξη των ατομικών αξιών, είτε ως γνωριμία με έναν άλλο τρόπο ζωής, είναι κάτι πολύ δύσκολο όσο και εύκολο συνάμα.

Λέει κάποιος «πώς και πότε να το κάνω;», και την ίδια στιγμή τα παράσιτα της παρελθοντικής ενατένισης αρχίζουν να τον τσιμπούν. Αντί αυτού, ένας άλλος μπορεί να μην επιχειρήσει ποτέ τη νέα αρχή, προφανώς γιατί βολεύεται. Και οι δύο συμπεριφορές είναι αναμενόμενες.

Υπάρχει, όμως και μια άλλη προσπάθεια που αποφέρει καρπούς: Είναι αυτό που λέμε «κάντο και μην το σκέπτεσαι», το επόμενο δευτερόλεπτο, την επόμενη ώρα. Συνήθως στην περίπτωση αυτή η εσπευσμένη και ενίοτε τυχαία επιλογή συνοδεύεται από ένα τεράστιο βάρος αναμνήσεων και εμπειριών, που μεταλλάσσουν την απλή στιγμή σε ορόσημο. Και αυτό, όμως, θα χάσει σταδιακά σε αξία, καθώς νέοι στόχοι και εμπειρίες θα ανακαταλάβουν τον ελεύθερο σκεπτικό χώρο.

Δεν υπάρχει πάντως συνταγή για το πότε και πώς αλλάζει κανείς την ζωή του. Απλά η πρόταση του «κάντο τώρα» μπορεί και να αποβεί σωτήρια. Η νέα αρχή μπορεί να προκύψει με την νέα σκέψη και την αποβολή των αναχρονιστικών παρασίτων. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως δεν θα ξαναϋπάρξει κορύφωση και ανάγκη για ριζική αλλαγή. Γιατί τα παράσιτα του παρόντος που θα γίνει παρελθόν θα ροκανίσουν και πάλι τις τρέχουσες ιδέες, τάσεις και αποφάσεις.

Εκτός και αν υπάρξει μόνιμα ένα χωνευτήρι για τους χρονοβόρους παρελθοντικούς ή μη κραδασμούς που αγκυλώνουν την δημιουργική σκέψη. Εκεί όπου κάθε φόβος για το διαφορετικό θα απορροφάται από την χοάνη της σθεναρής αντίστασης στην συνήθεια που αξιώνει και ξοδεύει αμέτρητες ώρες και χρόνια επαναλαμβανόμενης περισυλλογής για κάτι που ούτως ή άλλως θα παραμείνει το ίδιο αν δεν ειδωθεί διαφορετικά, στην κυριολεξία από την μια στιγμή στην άλλη.

Και η μάχη κατά του χρόνου ως υπενθύμιση της ματαιότητας είναι η ρητή δημιουργία απέναντι σε μια πραγματικά σύντομη ζωή. Και δημιουργία σημαίνει πάντα νέα αρχή.