Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αυτό που γίνεται στην σημερινή εποχή δεν έχει συμβεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Και μιλώ για την τεράστια έκταση της λογοκρισίας που επιτυγχάνεται μέσα από την διασπορά αυθαίρετων συμπερασμάτων αξιολόγησης της ανθρώπινης κρίσης που επιβάλλει εξοντωτικούς κανόνες διαχείρισης της κριτικής σκέψης.

Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, έχουν χάσει την δυνατότητα να σκανάρουν τα γεγονότα, καθώς η αξιολόγηση που προανέφερα λειτουργεί απαγορευτικά στην εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, με κάθε είδους προβεβλημένα προσκόμματα που σχετίζονται με το δικαίωμα του καθενός να θίγει ή όχι εμπλεκόμενα πρόσωπα στα εκτυλισσόμενα γεγονότα.

Για να το πω πιο καθαρά και κατανοητά: στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχουν θέση ακόμη και οι νοσταλγοί των Ολοκαυτωμάτων που διακηρύσσουν τις απάνθρωπες απόψεις τους, έχουν θέση οι ρατσιστές και οι κάθε είδους παραβατικοί, αλλά δεν λαμβάνονται καν υπόψιν όσοι προειδοποιούν για μαζική παγκόσμια καταστολή, αλλά πάνω απ' όλα εκείνοι που στιγματίζουν το κοινωνικό ολίσθημα και την παρακμή.

Εύκολα, για παράδειγμα, επικαλείται κάποιος νομικές διατάξεις που καταδικάζουν τον καθένα που χαρακτηρίζει τον άλλον ως ναζιστή. Οι αγωγές από αυτές ακριβώς τις επικίνδυνες για την Δημοκρατία ακροδεξιές ομάδες πληθαίνουν παράλληλα με την προβολή των δράσεών τους με προκάλυμμα την πατρίδα και το έθνος.

Αυτά δεν συνέβαιναν παλαιότερα, όταν η ιστορική μνήμη από τις ναζιστικές αλλά και σταλινικές θηριωδίες ήταν ακόμη νωπή, όταν υπήρχαν και ζούσαν ακόμη οι μάρτυρες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αυτοί τώρα με τον καιρό έχουν εκλείψει και μαζί με αυτούς και οι πληγές του παρελθόντος σε σημείο που όταν αναφέρεται κάποιος, για παράδειγμα, στον Β παγκόσμιο πόλεμο, να το κάνει με κάθε επιφύλαξη και πάνω απ' όλα με την δέουσα προσοχή σε ότι αφορά την μαζική εξολόθρευση των Εβραίων, Ρομά και αντιφρονούντων στα ναζιστικά αλλά και στα σταλινικά στρατόπεδα.

Η μνήμη χάνεται σταδιακά και οι μάρτυρες λιγοστεύουν. Πώς μπορεί λοιπόν, να αντισταθεί κανείς σήμερα με την αναβίωση του κάθε είδους εθνικισμού, του ρατσισμού αλλά και της ξενοφοβίας, σε συνδυασμό με την συγκρότηση μετώπου κρατών που τα καλλιεργούν και τα συντηρούν;

Και σε τελευταία ανάλυση, πώς μπορεί να προστατευθεί από τους φορείς των απόψεων αυτών που χρησιμοποιούν νομικές διατάξεις για να υποστηρίξουν τις μισαλλόδοξες θεωρίες τους;

Όπως προανέφερα, η ρητορική του μίσους καλύπτεται πίσω από την γιγάντωση της λογοκρισίας, με την ποινικοποίηση της αντίθετης γνώμης και με την άσκηση ποινικής δίωξης σε όσους επιμένουν ακόμη να αμφισβητούν.

Οι κοινωνίες συντηρητικοποιούνται σε επικίνδυνο βαθμό και η κριτική σκέψη χάνεται υπό το βάρος του ολοκληρωτισμού. Και δεν θα πω βέβαια πως οι πολέμιοι των εμβολίων ζουν την ίδια κατάσταση λογοκρισίας - γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά υγειονομικό θέμα πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρομαι καν για αυτούς γιατί οι απόψεις τους από ένα σημείο και μετά ξεφεύγουν από τα όρια της διαφωνίας.

Μιλώ για εκείνες τις κοινωνικές μειοψηφίες που ενώ με τον καιρό κάνουν ολοένα και περισσότερο γνωστά τα δικαιώματά τους διεκδικώντας ισότιμη μεταχείριση, στο τέλος καταδικάζονται και πάλι στην αφάνεια λόγω αυτής ακριβώς της ύπαρξης και αναβίωσης ρατσιστικών αντιλήψεων που χρησιμοποιούν κάθε μέσον για να λοιδορήσουν την ελεύθερη σκέψη υπό το πρίσμα και λογική της κοινωνικής οριοθέτησης, για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.

Εν κατακλείδι, είναι πασιφανής ο τρόπος επιβολής της λογοκρισίας σε επιχειρήματα προάσπισης κοινωνικών μειοψηφιών, παρά η προσπάθεια απομόνωσης και ποινικοποίησης ρατσιστικών και ξενοφοβικών αντιλήψεων. Ενώ δηλαδή στα χαρτιά υπάρχει η δυνατότητα ποινικής δίωξης, στο τέλος κάτι γίνεται πάντα και η κοινωνική περιθωριοποίηση αφορά την μία μόνο πλευρά.

Ζούμε εποχές λογοκρισίας, συντηρητισμού σε όλα τα επίπεδα και άρσης του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης. Αν αυτό δεν αλλάξει, οι κοινωνίες οδεύουν προς ακραία συντηρητικοποίηση, ώστε ο επονομαζόμενος νεο-φιλελευθερισμός να φαντάζει αστείο.

Εθνικισμός, παραληρηματικός πατριωτισμός και ακροδεξιά αντίληψη των πραγμάτων, που ενίοτε στηρίζονται από παραθρησκευτικές οργανώσεις είναι σήμερα της μόδας, μία μόδα που δεν ξέρω αν και πότε θα περάσει.

Τα δε αποτελέσματα αυτού του είδους της κοινωνικής συμπεριφοράς τα βιώνουμε καθημερινά με τις κακοποιήσεις, την ενδοοικογενειακή βία, την περιθωριοποίηση των προσφύγων και τον περιορισμό των δικαιωμάτων των αντιφρονούντων.

Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με την δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά που έχει διεισδύσει παντού. Ακόμη και στην διαμόρφωση της ανθρώπινης κρίσης και στην βαθμιαία αποποινικοποίηση και απομυθοποίηση των ανθρωπιστικών εγκλημάτων του παρελθόντος.

Σε σημείο που όταν αποκαλεί κάποιος φιλοναζιστή εκείνον που διακηρύττει αγόγγυστα τον θαυμασμό του στον Χίτλερ, εκείνος να του κάνει μήνυση για εξύβριση και συκοφαντία.  Εκεί φτάσαμε.