Τμήμα του τείχους του Φρουρίου Μύρινας, υπέστη σοβαρότατη ζημιά, καθώς κατέρρευσε.

Τα πιο πιθανά αίτια της κατάρρευσης αποδίδονται στις ισχυρές βροχοπτώσεις.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λέσβου, τμήμα Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιολογικών Χώρων, Μνημείων, Αρχαιογνωστικής Έρευνας και Μουσείων:

«Κατέρρευσε τμήμα του τείχους του Φρουρίου Μύρινας στην περιοχή του μονοπατιού, από την είσοδο της Αγίας Παρασκευής. Η προσέγγιση στο σημείο από οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο θα πρέπει να αποφευχθεί για λόγους ασφαλείας. Το τμήμα που κατέπεσε έχει μήκος περίπου 20μ. και ύψος 8μ., ενώ το δομικό υλικό του κάλυψε το υποκείμενο μονοπάτι σε μήκους 20μ. περίπου».

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Το Κάστρο της Μύρινας είναι χτισμένο σε βραχώδη και απόκρημνη χερσόνησο και επικοινωνεί με την ξηρά μόνο από τα ανατολικά. Είναι το μεγαλύτερο στο Αιγαίο, τοποθετημένο στο απόκρημνο βραχώδες ακρωτήριο που χωρίζει στα δύο την πρωτεύουσα της Λήμνου, τη Μύρινα. Τα τείχη είναι ανισοϋψή. Αυτά προς την ανατολή και το νότο είναι πολύ ψηλότερα και οι πύργοι πιο πυκνά τοποθετημένοι, ενώ προς το νότο και τη δύση είναι χαμηλά και οι πύργοι ολιγάριθμοι. Στο ψηλότερο σημείο του λόφου βρίσκεται ένα μισοερειπωμένο αμυντικό κτήριο με πολλούς εσωτερικούς χώρους. Στο εσωτερικό του Κάστρου σώζονται ένα τούρκικο Τέμενος, υπόγειος θολωτός χώρος και δεξαμενές.

Σε όλες τις εποχές αποτελούσε το ισχυρότερο φρούριο αυτό της Λήμνου, γι' αυτό και η πόλη ονομαζόταν Κάστρο από τα ύστερα βυζαντινά χρόνια μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα.

Το κάστρο της πόλης καλύπτει έκταση 144 στρεμμάτων. Σε μια πρώιμη μορφή κτίστηκε στις αρχές του 12ου αιώνα και οι οχυρώσεις του ενισχύθηκαν το 1185 από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ό,τι υλικό είχε απομείνει από την κλασική ακρόπολη της πόλης, η οποία έτσι εξαφανίστηκε.

Όταν μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους, οι Λατίνοι μοίρασαν τις περιοχές που τους ενδιέφεραν, η Λήμνος λόγω της γεωγραφικής της θέσης είχε ιδιαίτερη σημασία. Το κάστρο της, τη σημερινή του μορφή απέκτησε στα χρόνια της ενετοκρατίας από το Φιλόκαλο Ναβιγκαγιόζι (1207-14) και το γιο του Λεονάρδο (1214-60). Αυτός οχύρωσε τη Μύρινα βελτιώνοντας το Βυζαντινό Κάστρο που προϋπήρχε και κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχο του νησιού για 45 χρόνια. Στη συνέχεια, επισκευάστηκε και συμπληρώθηκε πολλές φορές: το 1361 από τον Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγο, το 1477 από τον Ενετό διοικητή Φραγκίσκο Πασχαλίγκο. Αργότερα, όταν το νησί πέρασε στην κυριαρχία των Οθωμανών, μέσα στο Κάστρο κατοικούσαν οι Τουρκικές οικογένειες, που στόχευε στην προστασία των κατακτητών από τις ξαφνικές εξεγέρσεις των υπόδουλων Ελλήνων.             

Το Κάστρο υπέστη σοβαρές καταστροφές κατά την πολιορκία της Μύρινας από τον Ρωσικό στόλο το 1770, κατά τη διάρκεια των Ορλοφικών. Τελευταία, το 1990-1991 έγιναν εργασίες συντήρησης και στήριξης του μνημείου από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Πολλά ρήγματα στα τείχη της νότιας και της ανατολικής πλευράς διορθώθηκαν και το Κάστρο έγινε επισκέψιμο.