Πρέπει και απόλυτη αλήθεια

Αναρωτιόμαστε συχνά αν όλα είναι όπως πρέπει, αποδίδοντας με τον τρόπο αυτό μία ιδιαίτερη σημασία στο να είναι τακτοποιημένα τα πράγματα και αν οι υποσχέσεις σε τούτη τη ζωή τηρήθηκαν στο ακέραιο. Κάνουμε με τον τρόπο αυτό το πρώτο και τελευταίο λάθος που μας συνοδεύει σε κάθε στιγμή της εξέλιξης ή ανέλιξής μας, με δεδομένο ότι ποτέ δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις κρυφές πτυχές του χαρακτήρα μας και στην ίδια την εξέλιξη.
Ποτέ δεν αναζητούμε αν στην πορεία προέκυψαν έκτακτα γεγονότα, ιδιαίτερες καταστάσεις που κληροδότησαν ποικίλους προβληματισμούς. Αυτό που μας ενδιαφέρει σφόδρα είναι η τωρινή πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται μέσα από τις όποιες εναπομείνασες αρετές, τους συμβιβασμούς και την ίδια την έννοια της μετάλλαξης.  
Αυτό προσδίδει μια ικανοποίηση ότι είμαστε και τώρα κάτι, αδιάφορο αν αυτό το κάτι είναι σημαντικό ή ασήμαντο, έχοντας προηγουμένως διαπράξει στην πορεία σωρεία λαθών σε αυτό το περιβόητο «πρέπει» που καθορίζει την σκέψη και τον συλλογισμό.
Η πορεία μας είναι θεωρητικά ανέγγιχτη, καθώς από ένα σημείο και μετά είμαστε προσανατολισμένοι στο μέλλον και στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και στην ικανοποίηση και υλοποίηση των υποχρεώσεών μας σε τούτο το βίο.
Αν τα στοιχήματα που μπήκαν, κερδήθηκαν, αυτό το καταγράφουμε ως νίκη, ανεξάρτητα αν πέρασε καιρός από τότε που διεξήγαμε ατέλειωτους διαλόγους με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί από ένα σημείο και μετά η ζωή σε παρασύρει στην δίνη της που για να μην εισέλθεις μέσα της προβάλλεις αντιστάσεις και άρνηση.  
Το νόημα των πραγμάτων και των γεγονότων αλλοιώνεται μέσα στην εξέλιξη και ο τίτλος που φέρουμε προέχει μαζί με τις ασύγκριτες γνώσεις για το δίκαιο και το σωστό, γιατί κάποτε παύει η φροντίδα της γοερής ενατένισης του κόσμου μέσα από την ποιητικότητα και την φραστική ερμηνεία των γεγονότων που αναβιώνουν και ανανεώνουν το ψυχικό σύμπαν με τις αντίστοιχες ροπές και κλίσεις προς το απροσδιόριστο.
Προέχει η παράσταση σε έναν κόσμο που καταγίνεται με την αυτοπροβολή και την δικαιολόγηση της στάσης σε τούτο το εκτυλισσόμενο προτσές, και αυτό λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους για την οριστική διαμόρφωση όχι του χαρακτήρα καθαυτού, αλλά της προβολής των θέλω σε αυτόν και όχι την ουσία του την ίδια.
Ποιον δηλαδή ενδιαφέρει από ένα σημείο και μετά να επικοινωνήσει και να ανοίξει διάλογο σε τούτη τη ζωή; Πώς να ξυπνήσει κανείς και πάλι την εσωτερική δεινότητα και να μάθει να χρησιμοποιεί και πάλι τις λέξεις γιατί σε τούτο το βιωματικό πόνημα υπάρχουν και κρυφά νοήματα που αναζητούν την αποκρυπτογράφησή τους;
Από ένα σημείο και μετά αντί να γίνουμε ζωγράφοι, ποιητές και λογοτέχνες, αντί να βρούμε χρόνο για τον εαυτό μας και τους άλλους, καταναλώνουμε και απολαμβάνουμε απλά όλες τις διαστάσεις του «πρέπει» που έχει αναχθεί στο πιο βασικό βοήθημα στο πέρασμα των χρόνων, που χτίζει τις κατηγορίες και συντάσσει τις παρεκκλίσεις καταγράφοντας τις παραβιάσεις και την ανυπακοή σε νόμους και κανόνες που οι μόνοι που δεν τους τηρούν είναι οι ίδιοι που τους επιβάλλουν.
Δεν εννοώ απαραίτητα κάποια πολιτική εξουσία ούτε κάποιο κρυφό χαρτί που κρατάν στα χέρια τους οι νομοθέτες. Περισσότερο ενδιαφέρομαι για την συνέπεια των λόγων και των πράξεων και όχι για την ικανοποίηση του επιβαλλόμενου σύμφωνα με τις επιταγές των παλαιών κανονιστικών πράξεων και προτύπων που έγιναν δέσμευση και όχι επιλογή.
Οι πολίτες, θέλω να πω, δεν σπεύδουν να αλλάξουν τα δεδομένα, απλά τα αναπαράγουν με λογίδρια και φευγαλέες πληροφορίες, ως αντίκρισμα στην αυτοδέσμευση ότι κάνει κανείς και πάλι το χρέος του, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρόνια που περνούν.
Τρόπον τινά καταγινόμαστε με την επιφάνεια των γεγονότων - συντονιζόμαστε με αυτήν, ο νέος Θεός είναι το εξωτερικό περίβλημα του Εγώ, η εναρμόνιση με την περαστική φρασεολογία, η καταβύθιση στο ίδιο σκοτάδι των παρακείμενων ανούσιων εκδηλώσεων μιας προσωποπαγούς αυτοεξέλιξης που αναδιπλώνει τις κατηγορίες κατά το δοκούν, δίνοντας κάθε φορά την εντύπωση πως το βασικό χρέος εξοφλήθηκε.
Με τον τρόπο αυτό βρισκόμαστε στον πυρήνα του τυπολατρικά αδέσμευτου αλλά όχι προβολικού της τάσης να αλλάξουμε πραγματικά τον κόσμο. Θεωρητικά ικανοποιούμε τα «πρέπει» και τα σύμβολα κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης ως πεμπτουσία της μοναδικότητας του στόχου που ακούει στο επικό όσο και αδύναμο από φραστικής πλευράς ρήμα «θέλω». Ακόμη και αυτό, όμως, κάποιοι μας το έχουν μάθει και έτσι δεν βλέπουμε αυτό που φωνάζει μέσα μας κατά του «πρέπει» και των συμβιβασμών που το συνοδεύουν.
Και το δυστύχημα είναι ότι κληρονομούμε την τάση αυτή στα νέα παιδιά, ώστε να μάθουν να μην αρνούνται και να είναι μόνο αυτό που πρέπει. Λες και το νόημα της ζωής είναι να ακούμε και όχι να εμβαθύνουμε την κάθε λέξη που προφέρεται από τα στόματα αυτών που διακηρύσσουν πως γνωρίζουν την απόλυτη αλήθεια.