Θαρρείς πως κάποτε όλοι οι κύκλοι κλείνουν ερμητικά, βάζει κανείς νέα πλώρη για το αύριο και μάλιστα με ταχύ ρυθμό μήπως και δεν προλάβει τις εξελίξεις που τρέχουν. Κυνηγημένοι από την ατομική μας ιστορία και τις εμπειρίες, λοιπόν, ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας και για όσο χρόνο ακόμη μας απομένει και προσπαθούμε να κλέψουμε την παράσταση για να λάβουμε την ικανοποίηση και την πληρότητα του κενού που άφησε πίσω ο όποιος λάθος δρόμος.
Έτσι κρίνει ο άνθρωπος από ένα σημείο και μετά και φυσικά δεν το εξωτερικεύει για τον απλούστατο λόγο ότι δεν επιθυμεί την κριτική. Υπάρχουν, όμως, πράγματι λάθος δρόμοι; Υπάρχουν περάσματα που δεν τους δόθηκε η δέουσα σημασία και προχωρήσαμε απερίσκεπτα και τυφλά, όπως και όπου ο δρόμος αυτός οδηγούσε; Πιστεύω πως ναι, μπορεί, όμως και όχι. Πάραυτα οι ευκαιρίες που μας δόθηκαν δεν ήταν και λίγες, λαμβανομένου βέβαια υπόψη ότι πάντοτε μας συνόδευαν οι κραυγές και η οχλοβοή του καθωσπρεπισμού, αλλά και της ασθμαίνουσας αργοπορίας στον γενικότερο συμβιβασμό με την κανονικότητα.
Το αύριο περιμένει με ανοιχτές αγκάλες και δεν φείδεται κοσμητικών επιθέτων ή ύβρεων. Είναι μια άλλη κανονικότητα που πρέπει να βιωθεί και που καλεί τον καθένα και την καθεμιά να πρωταγωνιστήσει και πάλι στο πεδίο δράσης. Οι μάχες που πρέπει να δοθούν, είναι διαφορετικές. Ο χρόνος για το αύριο κυλά με μεγάλη ταχύτητα, αλλά χρόνος είναι αυτός που δεν γνωρίζει από αντιληπτική δυνατότητα. Επαφίεται στον καθένα να τον αναγνωρίσει και να τον δει, αλλά και να τον ξοδέψει. Ο τρόπος της δράσης μετρά και όχι ο χρόνος καθαυτός που είναι ουδέτερο στοιχείο του σύμπαντος και που μπορεί να θεωρηθεί και ακίνητος.
Λένε πως από ένα σημείο και μετά κάνουν όλοι τους δέοντες απολογισμούς ζωής, αναμετρώνται με τον εαυτό τους, το κουράγιο και την δύναμη να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες. Καταγίνεται ο καθένας με τα ελαττώματά του, καταφάσκει σε νέες συμφωνίες και λογοδοτεί στους εκάστοτε τοποτηρητές. Είναι η εποχή της εξωστρέφειας για πολλούς, της έκθεσης για άλλους, της εξορίας και του αποκλεισμού για κάποιους. Τα παραστρατήματα καταμετρώνται με βάση την θέση του σήμερα, η θέαση της προηγούμενης ζωής μπαίνει σε εποπτεία, καθώς ενίοτε δραπετεύουν οι στιγμές από το οπτικό πεδίο.
Λένε πως ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ σε ότι αφορά τα θέλω και τις επιθυμίες του, πως κάποιοι είναι άπληστοι και κάποιοι άλλοι φειδωλοί. Δεν το γνωρίζω. Αυτό που αντιλαμβάνομαι, είναι τον χρόνο που κυλά ή που εμείς τρέχουμε μέσα στον χρόνο. Ποιος είναι ο αντίπαλος και ποιος ο συνοδοιπόρος, είναι δύσκολο κανείς να το πει. Βλέπουμε μόνο σκιές ακόμη και του ίδιου μας του εαυτού, να μας προσπερνούν και τότε υποψιαζόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά. Μας ξεπερνούν στην πραγματικότητα ή σπεύδουμε εμείς να τις σκεφτούμε πιο μπροστά; Και ποια σκιά είναι αυτή που πότε μας ξεπερνά και πότε υπολείπεται; Μήπως είμαστε θύματα της εσπευσμένης σκεπτικής αντίληψης; Μήπως ο πήχης έχει μπει ψηλά και ο νέος κόσμος είναι μόνο στην σκέψη μας;
Αυτά και άλλα πολλά περνούν από το μυαλό μας, όταν αναλογιζόμαστε την θέση μας μέσα στο χρόνο και για το αν είμαστε εμείς που τον κυνηγάμε σε σταθερή μη μειούμενη απόσταση ή αν ο χρόνος παίζει με εμάς.
Μήπως τελικά και οι βιωματικοί κύκλοι δεν κλείνουν ποτέ ερμητικά; Μήπως κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη, έρμαια καθώς είμαστε της επαναλαμβανόμενης θεωρίας του χάους των νοητικών κραδασμών σε μια ζωή που στροβιλίζεται στο σύμπαν;
Και αν είναι έτσι, πώς διασφαλίζεται μια καινούργια ζωή παρά μόνον με τις εντυπώσεις και τις αισθήσεις μιας ψευδοφανούς καθημερινότητας;
Οι αποφάσεις, όμως, δεν παύουν να λαμβάνονται παρά το γεγονός ότι η ανθρωπότητα γυρνά γύρω από τον εαυτό της και από έναν κατ' ουσίαν στατικό χρόνο. Με την έννοια αυτή τα νέα γεγονότα δεν είναι νέα, αλλά επαναλαμβανόμενα και μιμητικά. Το πρόβλημα αρχίζει μόνον όταν σκεφθούμε τους ομόκεντρους κύκλους και τα διαστήματα του γίγνεσθαι. Διαστήματα που διαφέρουν, αλλά χάνονται πάντα στο ατέλειωτο που μάλλον είναι το ίδιο.
Ταυτοποιούμε δηλαδή την Ύπαρξή μας και ό,τι την συνοδεύει με το Όλον που είναι Ένα και Μοναδικό. Επειδή, όμως, από ένα σημείο και μετά πρέπει να ξαναγραφτεί ιστορία, στην ουσία παίζουμε το παιχνίδι του Κόσμου, που ανακατεύει την τράπουλα του χρόνου χωρίς να τον αλλάζει. Εμείς δεν είμαστε παρά οι εξερευνητές και οι ακόλουθοί του. Κανένα τέλος και καμία αρχή.