Υποτίθεται ότι παλεύουμε για έναν καινούργιο κόσμο και όχι για να επιστρέψουμε στον σκοταδισμό και την ανυποληψία, τον συντηρητισμό και την μισαλλοδοξία. Όσα συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη και η ευκολία που γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη σοβαρά περιστατικά να λανσάρονται από την Show Business ως μέρος ενός συνολικού ψυχαγωγικού έργου, που από λεπτό σε λεπτό γίνεται δεύτερη είδηση μιας και κάτι άλλο πλασάρεται ως μεγάλο χωρίς να είναι, όλα αυτά δείχνουν έναν κόσμο που έχει λησμονήσει βασικά πράγματα, αλλά κυρίως να μην εξαρτά την ζωή του από κάθε σοβαρό συμβάν που και έχει απολέσει την σημασία του ως έκτακτου και ξεχωριστού. Τι θέλω να πω: Κάποτε τα ειδησεογραφικά προγράμματα διακόπτονταν επειδή συνέβη κάτι συνταρακτικό και ο απόηχος διατηρούταν επί μέρες, ακόμη και μήνες.

Σήμερα, η επόμενη στιγμή θεωρείται ότι ανήκει τηλεοπτικά ή διαδικτυακά σε κάθε άλλο περιστατικό που υπερτονίζει την ασημαντότητα του προβαλλόμενου ως κυρίαρχου γεγονότος, αλλά κερδίζει σε διαφήμιση και χτυπήματα στα υποτιθέμενα κοινωνικά δίκτυα. Ο κόσμος τον οποίο προσδοκούμε δεν έρχεται για τον απλούστατο λόγο του ότι η κερδοφορία έχει καταλάβει όχι μόνο την καθημερινότητα, αλλά και κάθε πράξη που κάνει κανείς, όπου και όπως την κάνει.

Ο καθένας δηλαδή μπορεί να γίνει κυρίαρχο πρόσωπο της επικαιρότητας, διάσημος παίκτης στο υφιστάμενο θέατρο του επίπλαστου βίου, έχοντας εκ των προτέρων αυτο-εγκλωβιστεί σε συνθήκες ανισότητας στη συμπεριφορά και τις επιλογές, καθώς μπροστά του δεν έχει και πολλές, αν αναλογιστεί κανείς πως οι δυνατότητες είναι περιορισμένες.

Εν κατακλείδι, δεν μπορούν οι πολίτες να κινηθούν σε πολλαπλά επίπεδα και οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες. Αν επιλέξουν να απέχουν από όλο αυτό το πανηγύρι της απαξίας, αυτόματα έρχεται το σύστημα επιβολής της τάξης – αταξίας, προκειμένου να μην ξεκαθαρίζει τίποτε και ουσιαστικά κανείς να μην μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι σημαντικό και τι όχι.

Αλλεπάλληλα λοιπόν, γεγονότα ασημαντότητας γίνονται σημαντικά όχι, όμως, για πολύ, καθώς κάτι άλλο θα πάρει την θέση του ως πρόσκαιρα σημαντικό και η όλη υπόθεση θυμίζει το υπερθεαματικό κανονιστικό προτσές, όπου η εικόνα σαρώνει τα πάντα και όχι η ουσία, λες και η εντύπωση εστιάζεται και μόνο στο ότι κατέστη δυνατό να καταγραφεί η σφαίρα που περνά ξυστά από το αυτί του Τραμπ και όχι αν με την πιθανή εύρεση του στόχου θα άλλαζαν άρδην τα παγκόσμια δεδομένα.

Τα παραλειπόμενα δηλαδή δεν αφορούν το αν χιλιάδες παιδιά χάνουν την ζωή τους στις πολεμικές εστίες, αλλά το αν αυτά τα παιδιά είναι της αρέσκειας μας με βάση το χρώμα, την εθνικότητα και την καταγωγή.

Ο κόσμος που ονειρευτήκαμε από παιδιά γιατί δεν μας άρεσε αυτό που ζούσαμε, παρέμεινε φαντασιακός, κάπου αρχειοθετημένος στο κοσμικό παιχνίδι της σκέψης και των αισθημάτων. Δεν βρίσκεται εδώ, και πάντα απομακρύνεται, γιατί έτσι παίζει το παιχνίδι της ζωής, να χάνουμε πάντα ή να μεταθέτουμε στο μέλλον τα πράγματα που μας σαγηνεύουν. Αυτό συνέβαινε πάντα, αυτό συμβαίνει και τώρα, με τη διαφορά ότι τώρα οι προϋποθέσεις ονείρωξης έχουν στενέψει και κατά κάποιον τρόπο έχουν γίνει σπάνιες, καθώς τα γεγονότα τρέχουν ιλιγγιωδώς και αυτοί που σκηνοθετούν την παράσταση σε θέλουν σε ετοιμότητα νυχθημερόν να καταπίνεις αμάσητη την εκουσίως πρωτόλεια ασημαντότητα της κάθε στιγμής.

Με αυτό τον τρόπο είναι όλοι ευχαριστημένοι. Και αυτοί που σκηνοθετούν επαρμένοι για τον λαχταριστό βίο της εικονικότητας και εσύ που νοιώθεις πως από την μια στιγμή στην άλλη μπορείς να γίνεις βασιλιάς του κόσμου.

Το κυνήγι είναι αδυσώπητο και αυτή η καταδίωξη χωρίς τα παλιά φωτεινά φλας και τα πρωτοσέλιδα, αλλά τις μελιστάλαχτες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, ώστε δίπλα στις ονειρεμένες παραλίες να φιγουράρουν και τα πτώματα των γυναικόπαιδων από τους νέους εντατικούς βομβαρδισμούς ή τα καλλίγραμμα ανδρικά και γυναικεία σώματα να συνοδεύονται από ανακοινώσεις των πολιτικών γραφείων για σκάνδαλα και διαφθορά, όλα αυτό το παιχνίδι του κόσμου που εκτυλίσσεται επιτηδευμένα απέριττα και λιτά ως να μην συμβαίνει τελικά τίποτε το σοβαρό, αυτό το υπεραπλουστευμένο σενάριο της ζωής είναι που δεν επιθυμήσαμε σαν ήμασταν νεότεροι.

Γιατί οι νέοι, και πολύ περισσότερο τα παιδιά, αποτυπώνουν βαθιά μέσα τους τις εικόνες και δεν αποβάλλουν την σημαντικότητά τους, το ίδιο όπως τα πολύ μικρά παιδιά που παίζουν και που καταπιάνονται με απλά πράγματα και ουσιαστικά μέρη της ζωής.

Αυτό που μας σερβίρεται, όμως, σήμερα επί του προκειμένου, δεν είναι ούτε γνήσιο ούτε αληθινό. Είναι το στημένο και καθοδηγητικό μαρτύριο της κάθε προσωπικότητας, που από την μια στιγμή στην άλλη παύει να είναι αυτό που είναι και γίνεται κάτι άλλο. 

Με λίγα λόγια, η έγνοια και η προσπάθεια εστιάζονται στις καταφανείς μεταλλάξεις του κόσμου, τα πρόσωπα και τις ιδέες.

Αν αποδεχθούμε το όλο έργο, λησμονούμε αυτούς που το προέβλεψαν. Αν αναπαραγάγουμε χωρίς φειδώ την κάθε ασημαντότητα που εκφράζεται και καταργήσουμε την σημαντικότητα των γεγονότων, έχουμε κάνει το επόμενο βήμα προς την ολική αποδόμηση.

Έργο μας είναι να καταλάβουμε πως αυτό δεν λέγεται ζωή, αλλά απόσπασμα ενός ξαφνικού ξεσπάσματος στο άκουσμα της πιο φτηνής και ασήμαντης είδησης που εξισώνεται με την σημαντική, για να έχει ρολάρισμα η λεγόμενη κανονικότητα.

Ξεγυμνώνοντας το έργο αυτό, έχουμε κάνει το πρώτο σημαντικό βήμα. Γιατί το επόμενο θα είναι να αναζητήσουμε την ουσία των πραγμάτων, όπως έκαναν οι μεγάλοι φιλόσοφοι, λογοτέχνες και ποιητές. Να ποθήσουμε την λύτρωση από την τυραννία της συνήθειας ενός παρηκμασμένου κόσμου.