Τραγωδίες: Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας;
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
O κόσμος λέει πως έχει το δίκιο με το μέρος του, και είμαστε εμείς ο κόσμος, εγώ, εσύ και όλοι αυτοί. Οι πολίτες βαφτίζουν τα πάντα «έγκλημα» και ενίοτε αποδίδουν τα εγκλήματα αυτά στις τρέχουσες κυβερνήσεις, και είμαστε εμείς αυτοί οι πολίτες, εγώ, εσύ και όλοι μαζί.
Πολλοί μάλιστα φτάνουν να μιλούν για τα όποια Τέμπη και το εισιτήριο αγνώστου υπολογισμού και απόδοσης για 57 χαμένες ψυχές και είναι οι ίδιοι οι γονείς με τους όποιους συλλόγους που κάνουν τον σαματά ακόμη πιο τραγικό.
Όλα μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας που πνίγει τα παιδιά της, που κομματικοποιεί τα δράματα και όλα πάντα στο όνομα και άρμα της όποιας δικαιοσύνης που δεν αποδόθηκε ποτέ, που κάνει αυτά που κάνει χωρίς να δίνει λογαριασμό γιατί αυτή η φοβερή και τρομερή δημοκρατία της Αθηναίων Πολιτείας δεν εφαρμόστηκε ποτέ από τότε.
Όλος ο κόσμος υποτίθεται μια γροθιά μετά από κάθε τραγωδία που εκ των υστέρων βαφτίζεται κυβερνητικό έγκλημα, είτε αυτό αφορά το Μάτι, είτε τα Τέμπη, είτε τα καμένα δάση και την εξαφανισμένη άγρια ζωή.
Όλοι μαζί στων κομμάτων τον αλαλαγμό και τις προσταγές, λες και με την υπάρχουσα κατάσταση που βολεύει κάθε διαμαρτυρόμενο στον μικρόκοσμό του, θα μπορούσε να υπάρξει άλλη θαυματουργή κυβέρνηση που θα απομάκρυνε τα αίσχη και τις παθογένειες.
Μόδα λοιπόν γίνονται πολλά, κλισέ της αυτοματοποιημένης ψευτοαριστεράς και της συντηρητικής κεντροδεξιάς, μαζί με τα γνώριμα από τα παλιά χρόνια μηνύματα της κεντροαριστεράς που φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό και την συνολική φενάκη όλης της αριστεράς, όλα πασπαλισμένα με έναν αδήριτο εθνοπατριωτισμό και προεξάρχουσα την ζώσα ακροδεξιά, οδηγούν την χώρα σε αδιάφανα σκοτάδια της σκέψης από την στιγμή που κάθε τι κονιορτοποιείται από τις ιαχές του κομματικού συστήματος.
Εν κατακλείδι γίνεται πλέον μοδάτη η συμμετοχή σε συλλαλητήρια υποτιθέμενης καταδίκης του κακού, έτσι ακριβώς επιλέγονται οι εκστρατείες κατά της κάθε κυβέρνησης επειδή κάποιοι ανακάλυψαν σήμερα τις παθογένειες και τις ελλείψεις και δεν περισσεύει η παραμικρή ντροπή για τα παρελθοντικά ατοπήματα και σκάνδαλα που ως εκ θαύματος, λέει ο λαός, σήμερα δεν υπάρχουν στο ίδιο μέγεθος με παλιά.
Κι, όμως, αν κοιτάξει κανείς ολόγυρά του θα δει την υποκρισία να σέρνεται. Θα δει κοράκια – κυβερνητικά ή αντιπολιτευτικά - να λυμαίνονται θέσεις εργασίας και αριστερά αφεντικά να ξεπουλούν στο λεπτό προοδευτικές τάχα ιδέες την ίδια στιγμή που η καταλήστευση των ιδανικών λαμβάνει χώρα από όλες τις κομματικές πτέρυγες.
Γιατί λοιπόν να εκπλήσσει η διχόνοια για το εισιτήριο της τραγωδίας των Τεμπών, που τόσο καπηλεύονται οι προοδευτικές δυνάμεις; Γιατί να απορεί κανείς για το ότι δεν πρόκειται να αποδοθεί δικαιοσύνη για το Μάτι, την Πάρνηθα, τον Υμηττό και όλα τα υπόλοιπα; Στο παρελθόν έγιναν πολλές τέτοιες συγκρούσεις και έριδες, απλά αρέσκεται ο καθένας να ξεχνά.
Έλαβαν χώρα αυτοκτονίες στρατιωτών στις σκοπιές, όπως και διώξεις κατά των ΛΟΑΤΚΙ με την μορφή πογκρόμ στην δημοφιλή λεωφόρο Συγγρού, όπου τα σχολιόπαιδα και όχι μόνο έκαναν τις περίφημες  τσάρκες την δεκαετία του ‘80 για να «κράξουν» τους τραβεστί. Λες και όλα ήταν υπόθεση και μόνο της πατριωτικής οικογένειας, του συνθήματος «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών» που διατηρήθηκε πολύ μετά και από την χούντα.
Όμως, ποιος θυμάται πια; Ποιος ή ποιοι πετούν το προσωπείο και φανερώνουν ποιοι είναι πραγματικά, όπως έκανε προσφάτως το σταλινικό κόμμα με την άθλια τοποθέτησή του για τα ομόφυλα ζευγάρια; Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ξεμπροστιαστεί σε ότι αφορά τις ελευθεριότητες και τα στεγανά.
Αρκεί το γνωστό ρητό κατά του τωρινού πρωθυπουργού ως συνήθεια και έξη, που σε τελευταία ανάλυση ως ρητή Δεξιά δεν έχει να δώσει και τίποτε περισσότερο για όσους γνωρίζουν. Αρκεί οι αγωνιστικές ρήσεις περί κατάργησης των ανεμογεννητριών, την στιγμή που στην Ευρώπη ο λιγνίτης και η πυρηνική ενέργεια καταργούνται. Αρκεί να είμαστε στη μόδα και τα τσιτάτα να έχουν την τιμητική τους.
Και είναι ο κόσμος αυτός, οι πολίτες, εγώ, εσύ και οι διπλανοί μας. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θα σπεύσουν με την πρώτη ευκαιρία σε συλλαλητήρια και μαζώξεις, αυτοί που κάποτε θα ξεχάσουν οριστικά τα 57 θύματα των Τεμπών και τα 100 στο Μάτι.
Θα ακολουθήσουν και άλλα ακόμη πιο συγκλονιστικά από την διαμάχη για ένα εισιτήριο που κανείς δεν γνωρίζει πού πάει, όπως εύστοχα είπε ένας γονέας που έχασε τα παιδιά του. Θα υπάρξουν και νέα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα που θα απογυμνώσουν την κοροϊδία των κομμάτων που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την τελική έφοδο και επικράτηση της ακροδεξιάς.
Είμαστε ο κόσμος, οι πολίτες, εγώ, εσύ εκείνος και όλοι μας. Έχουμε μάθει από χρόνια να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, να πριμοδοτούμε και να προικοδοτούμε την κρατική αναλγησία. Δεν περισσεύει καν κάποια υγιής φωνή, κάποιος λόγος από το πολύ μακρινό αρχαιοελληνικό παιδειακό παρελθόν.
Είμαστε αυτό που φαίνεται καθημερινά και δεν αλλάζει. Οι πομπώδεις εκφράσεις και η αργκό της συμφοράς σε διαδικτυακή θέαση.
Ακόμη και αν τα τσιτάτα αυτά πολυδιαφημίζονται λες και έχουν συμβεί για πρώτη φορά. Λες και δεν έχουμε ξαναϋπάρξει μάρτυρες συλλογικού ψεύδους πάνω στα άψυχα κουφάρια αθώων και ανυποψίαστων πολιτών. Όχι δεν έχουμε πάντα το δίκιο με το μέρος μας.