Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Διανθίζοντας τις εικόνες του σήμερα, προσπαθώντας να φιλοτεχνήσουμε έναν κόσμο διαφορετικό, αλλά πάνω απ' όλα μη συμβατό με τις εξαναγκαστικές υποχρεώσεις, που αν μη τι άλλο δεν βοηθούν στο να κάνουμε την δέουσα ενδοσκόπηση που θα μας βοηθήσει στο να ταξινομήσουμε τις σκέψεις, αλλά να εξερευνήσουμε άγραφους κανόνες δίκαιης και αποδοτικής σε πολλά πράγματα συμπεριφοράς, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά κενά του χαρακτήρα μας που δημιουργήθηκαν από εσφαλμένες προσεγγίσεις με πράγματα που είχαν απολέσει την σημασία τους από νωρίς, αλλά που δεν κάναμε το παραμικρό να το αντιληφθούμε. 

Τα λάθη που οδηγούν σε άγνωστα μονοπάτια, οι πράξεις που μας έκαναν να είμαστε η σκιά του εαυτού μας, όλη αυτή η διολίσθηση σε ανούσιες περιπέτειες μέσα σε έναν κόσμο που ήταν πάντα σε επιφυλακή και αρνητικά διακείμενος σε κάθε τι το ποιοτικό και ουσιώδες, η πίστη πως μέχρι την ωρίμανση πολλά πράγματα θα αλλάξουν, όλες αυτές οι φρούδες ελπίδες για έναν κόσμο που θέλει να σπάσει τις αλυσίδες της στατικότητάς του, όλα αυτά κατέρρευσαν με το πέρασμα του χρόνου.

Επιτακτική λοιπόν, πια είναι η ανάγκη για αυτοκριτική και προετοιμασία για το επόμενο βήμα σε έναν κόσμο που αλλάζει αλλά δεν ανανεώνεται, έναν κόσμο που μάλλον κρύβει μια σκοτεινή πλευρά στο όνομα μιας ακόμη εγωιστικής παρθενογένεσης, που τελείται στο πέρας του χρόνου. Καμία αιωνιότητα δεν κατακτήθηκε και ούτε πρόκειται να κατακτηθεί αν το πρώτο και κύριο μέλημα των ανθρώπων είναι να απαλλαγούν από την στενή παρακολούθηση των δραστηριοτήτων τους, αν οι ξύλινοι σταυροί ορθωθούν και τα συνθήματα για την ορθοδοξία δονήσουν για μια ακόμη φορά την ατμόσφαιρα, για τον απλούστατο λόγο πως ο Σκοταδισμός και η Ιερά Εξέταση δεν έχουν θέση στην σημερινή εποχή.

Πρέπει λοιπόν όλοι τους να καταθέσουν επί της Γης τα διαπιστευτήρια στον Ύψιστο, να πάψουν τις θρησκοληψίες και τις προσευχές για πράγματα που δεν έχουν ακόμη σιμώσει και πολύ περισσότερο να τερματίσουν τα λογύδρια για την εξαναγκαστική ηθική και τους αφορισμούς στην επιστήμη, αν θέλουν να εισέλθουν στον κόσμο της κριτικής ικανότητας και όχι σε αυτόν των εκ αγνώστου Θεού εντολών.

Η ενδοσκόπηση βοηθά πολύ και τον περιθωριακό και τον θρησκευόμενο, καθώς η βοήθεια αυτή που δεν εδράζεται σε κολασμένες αποφάσεις και ντιρεκτίβες, λειτουργεί προστατευτικά και αν μη τι άλλο δημιουργικά. Στην πορεία του χρόνου υποπέσαμε σε πολλά σφάλματα και ατοπήματα, δεν απωλέσαμε, όμως, ποτέ την δυνατότητα της αυτοκριτικής.

Οι εποχές περνούν, οι απόψεις αλλάζουν το ίδιο όπως και οι νοοτροπίες. Ο δρόμος δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα και στα σίγουρα κανείς δεν ενδιαφέρεται αν έχεις αυτή ή την άλλη συνήθεια στην καθημερινότητα.

Το λέω αυτό για τους αναθεματισμούς για τις νέες ταυτότητες και τους αφορισμούς του τυφλού θρησκευτικού οπαδισμού. Σύμπτωμα των καιρών και αυτός, απόρροια μιας κοινωνίας σε πνευματική ύπνωση ή καλύτερα ερημιά.

Μπορεί, όμως, ένας φανατικός του Παραδείσου και της Κολάσεως να κάνει την αυτοκριτική του; Μπορεί ο κήρυκας του μίσους κατά της διαφορετικότητας να απαλλαγεί από την θρησκοληψία και την Θεοφοβία; Είναι περίπου το ίδιο σα να λες σε έναν σταλινικό να απαλλαγεί από την ιδεοληψία του και το Γκουλάγκ ή έναν νεοναζί να πιστέψει στα Ολοκαυτώματα των Εβραίων.

Υπάρχει, όμως, ακόμη χρόνος. Και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα μετά το άλλο. Αν οι άνθρωποι θελήσουν να αλλάξουν τις εικόνες, θα φιλοτεχνήσουν έναν άλλο κόσμο προς όφελός τους, έναν κόσμο που δεν θα δουλεύει για τους λίγους αλλά τους πολλούς.

Στις εποχές που ζούμε δεν υφίσταται καν θέμα υποταγής γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι ενίοτε είναι δέσμιοι μεσαιωνικών αντιλήψεων και αυτό διότι δεν υπάρχει Παιδεία και φιλοσοφική Ηθική. Και όταν αυτό συμβαίνει, ο κόσμος το ρίχνει στην Θρησκεία. Και όταν γίνεται δούλος της, πρεσβεύει απλά ένα δόγμα. Ότι πάντα κάποια ανώτερη δύναμη διαφεντεύει την Οικουμένη ολόκληρη. Και με αυτό παύουν οι εικόνες για την μεταμόρφωση του κόσμου. Σβήνει για πάντα το φως της Γνώσης.