Του Φίλιππου Ζάχαρη  (zachfil64@gmail.com)

Ποιοι είναι άραγε, όλοι αυτοί οι επιτήδειοι και οι απολογητές της σημερινής εποχής που ξέρουν απέξω το μάθημά τους, δηλαδή να απομυθοποιούν την κλασική Παιδεία και να βαφτίζουν ως επιτεύγματα της νέας εποχής την κάθε σαπουνόπερα που είτε προβάλλεται στην τηλεόραση, είτε λανσάρεται στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε τυπώνεται σε βιβλία με εξωτικά εξώφυλλα, όλα αποτέλεσμα της κοινωνίας των κιτς και της τεχνητής απελευθέρωσης; Πού εντάσσονται και εκπροσωπώντας ποιους όλοι αυτοί οι κραυγάζοντες τις κριτικές για έργα που καταξιώθηκαν σε άλλες εποχές, αυτοί που στηλιτεύουν τον γερμανικό ρομαντισμό, την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως έχουν άλλες ελκυστικές προσφορές από τα μνημειώδη έργα που άφησαν εποχή;

Δεν πρόκειται για καλοπροαίρετους τιμητές, για εκ παραδρομής ολισθαίνοντες από τον τωρινό παλμό και οργασμό. Πρόκειται πολύ απλά για επαγγελματίες του είδους που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και μανιπουλάρουν τα έστω λιγοστά ενδιαφέροντα μιας αναλογικά μικρής μειοψηφίας που ασχολείται ακόμη με την ποίηση, την λογοτεχνία, την φιλοσοφία και την ψυχολογία.

Αν ο στόχος είναι να γυρίσει ο κόσμος την πλάτη στις παλαιότερες εποχές με το βδελυρό επιχείρημα ότι από εκείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά στον τρόπο γραφής και δεν μπερδεύουν τον καλλιτέχνη με τον ευρεσιτέχνη, αν με την νεωτερικότητά τους στοχεύουν στο να αυξήσουν τις πωλήσεις ενός χώρου, όπου η καταιγίδα των e-books τον έχει εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερο, αν με όλα τα αφηγήματα περί ενός βαρετού Γκαίτε, ακατανόητου Καντ και ξεπερασμένων τάχα Hnderlin και Νοβάλις (ποιος ξεχνά τους Ύμνους στη Νύχτα;) ή απλά ενός σκοτεινού Κάφκα και ενός μισογύνη (έτσι λένε) Σοπενχάουερ, επιδιώκουν απλά να μας λανσάρουν σαν πολιτισμό τις «πειραγμένες» τραγωδίες, όταν κανείς από αυτούς δεν έχει έστω και για τους τύπους σταθεί με σεβασμό απέναντι στην αρχαία ελληνική γλώσσα και τον πλούτο της, προς τι όλη αυτή η οχλοβοή;

Και γιατί να κατηγορήσει κανείς όλους αυτούς τους θεωρητικούς του παρελθόντος, τους στοχαστές και τους φιλόλογους που έδωσαν την ψυχή τους στην ερμηνεία και μεταφορά στην σκέψη των αναγνωστών όλον αυτό τον αξεπέραστο γνωστικό πλούτο που ακόμη ψάχνουν εναγωνίως τις ανεξήγητες πτυχές του, γιατί να μην σταθούμε με σεβασμό σε όλους εκείνους τους αποκαλούμενους «συντηρητικούς» του πνεύματος που προασπίστηκαν με σθένος την γνησιότητα της σκέψης και έκφρασης;

Είναι λοιπόν ένα παιχνίδι και αυτό που παίζεται στις πλάτες των διψασμένων για μάθηση που σιγά σιγά χάνουν τα ελάχιστα στηρίγματά τους. Η χώρα τούτη πετά στον κάλαθο των αχρήστων την έννοια του πραγματικού δασκάλου, αυτόν που ο Καστοριάδης έλεγε πως τον ερωτευόταν ο μαθητής ή η μαθήτρια επειδή ο ίδιος ήταν ερωτευμένος με αυτό που δίδασκε. Μαζί με τον Δάσκαλο από τους κατά τα άλλα νεωτεριστές του πνεύματος χάνεται και η βροντερή φωνή, οι ηθικές αξίες και η δυνατότητα της μελιστάλαχτης Διδαχής, είτε πρόκειται για τα αρχαία ελληνικά, είτε για την ιστορία, που βεβαίως είναι και κακοποιημένη και ενταγμένη στο εθνικιστικό ιδεώδες, πολύ δε περισσότερο σε ότι αφορά την ποίηση και την λογοτεχνία ή την ιστορία της φιλοσοφίας.

Είναι φθονεροί αυτοί που προσπαθούν να απομυθοποιήσουν τους Τιτάνες της Γνώσης και αρκούντως συντηρητικοί, αφού έχουν πάντα κάτι να πουν κατά της διαφορετικότητας αποκαλύπτοντας ρητώς τον κομπλεξισμό τους που συγκαλύπτεται από δήθεν νεωτεριστικούς σκοπούς και διάχυση μιας νέας γλώσσας που τάχα έχει ανάγκη η εποχή.

Το παιχνίδι λοιπόν, φίλες και φίλοι είναι στημένο από κάθε άποψη και στόχος είναι η νέα αργκό, που ακόμη και αυτή την προσεγγίζουν με κόμπλεξ γιατί κατά βάθος θέλουν να επιβάλλουν τα μοντέλα της σύγχρονης διαφήμισης που τάχα έχει ξεπεράσει ταμπού και στερεότυπα. Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει και πίσω από την διαφήμιση στην πραγματικότητα κρύβεται ένας άκρατος συντηρητισμός και η εντολή είναι ρητή: «Κάντε τους ανθρώπους να ξεχάσουν με όποιο κόστος και τίμημα, αρκεί να βγαίνουν χρήματα».

Δεν είναι λοιπόν άγνωστοι, αλλά επώνυμοι και πάνω απ' όλα άσχετοι όλοι αυτοί που λανσάρουν ένα τεχνητό νεωτερισμό στην τέχνη και την εκπαίδευση, στο πνεύμα και την μόρφωση.

Και θα το επαναλάβω, άλλο τέχνη και άλλο ευρεσιτεχνία, άλλο μνήμες και καθεστώτα τρομοκρατίας και άλλο οι σημερινοί πολιτικάντηδες με τους παρατρεχάμενούς τους.

Ίσως τελικά να περνάμε στην εποχή της απόλυτης απουσίας προτάσεων για τον Πνεύμα. Ίσως ο φθόνος για τον παλαιότερο πνευματικό οργασμό να είναι απροσμέτρητος. Ίσως ο στόχος να είναι ένας και μοναδικός, να μην μιλά κανείς για το Χθες γιατί η μνήμη πρέπει να εξαλειφθεί. Ή αν επιτραπεί, να είναι επιλεκτική και τα κακώς καμωμένα του παρελθόντος να τα εκθέτει και να τα προσβάλλει με υπερηφάνεια ο τωρινός διαφημιστικός οχετός. Αυτό τον ρόλο επιτελούν οι κάθε λογής τεχνητά απελευθερωμένοι και δήθεν μοντέρνοι.