Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Oι διάδρομοι επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στενεύουν όσο η φιλαυτία και ο μοντερνισμός αναδεικνύονται σε ύψιστο σκοπό, όσο οι πολίτες συνεχίζουν να αναπαράγουν ένα βαρετό και πάνω απ' όλα ανούσιο μοτίβο ζωής που αποκλείει κάθε πνευματική ενσωμάτωση και υποβαθμίζει το τελεστικό δέλεαρ της ανταλλαγής ιδεών και απόψεων περισσότερο σε ψυχαγωγική διαδικασία παρά σε βαθιά περισυλλογή για την αληθοφάνεια ή μη όσων βιώνουμε καθημερινά.

Περνώντας τα χρόνια και μη αλλάζοντας τίποτε, το όλο επικοινωνιακό προτσές χάνει την σημασία και βαρύτητά του, με αποτέλεσμα να κλείνουν οι πόροι πνευματικής ανάσας που τόσο απαραίτητη είναι σήμερα που ο καθένας και η καθεμιά βαυκαλίζονται για τα ιταμά τους ατομικά επιτεύγματα.

Σε τελική ανάλυση, το μοναδικό και αποκλειστικό ενδιαφέρον που εστιάζεται στην εμπροσθοβαρή κίνηση της εθιστικής καθημερινής υλικής απόλαυσης, οδηγεί εκεί ακριβώς που κάποιοι εξουσιαστικοί κύκλοι θέλουν, στο να μην αφυπνίζονται οι συνειδήσεις και όλοι να βλέπουν στα όνειρά τους αυτά που έκαναν παιδιά χωρίς καμία σύνδεση με το παρόν και το μέλλον.

Κάποιοι λοιπόν επιχαίρουν με την όλη κατάσταση, κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που ο κόσμος οδεύει προς την απόλυτη καταστροφή, κάποιοι απολαμβάνουν ετούτη την καταστροφή και ως νέοι Νέρωνες εκδηλώνουν τα βίτσια και τον σαδισμό τους και όλα αυτά σε βάρος μιας καταπονημένης κοινωνίας.

Λες και οι πολίτες εθίζονται στην διαστροφή, λες και αυτή ακριβώς η διαστροφή είναι που τους ανοίγει το δρόμο για την πνευματική αναπηρία, λες και ο νεωτερισμός απλά για την συντήρηση του όρου τους σπρώχνει προς άλλες μακρινές πολιτείες του ολοστρόγγυλου μηδενός, το κόστος της όλης αυτής διαδικασίας δεν μπορεί να καταμετρηθεί γιατί οι πολίτες έχουν ήδη ανοιχτεί στα βαθιά του αρνητισμού.

Καμαρώνουν δε πολλοί από αυτούς για την εν λόγω πορεία και δεν θέλει και πολύ για να συμπεράνει κανείς την απόλυτη στοιχειοθετημένη ένδεια. Για κάποιους βέβαια η πνευματική παρακμή εμπεριέχει και μια περίεργη κάθαρση, τρόπον τινά μια απαλλαγή από την δυσκολία της επικοινωνίας, όταν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις του δημιουργικού διαλόγου.

Οι άνθρωποι που πλέον δεν λειτουργούν ως πολίτες αλλά ως πιόνια των εξουσιαστικών νοημάτων, εκτελώντας απλά τις εντολές υπό την καθοδήγηση αυτών που φαίνεται να ξεχωρίζουν από το παράστημα και την ειρωνεία της αφεντιάς τους, μεταβάλλονται σε καροτσέρηδες των κάθε λογής άχρηστων ιδεών, αυτών που μετέτρεψαν τη ζωή σε έναν κολασμένο υλισμό, όπου ξεχωρίζει μόνο αυτός που έχει τον μεγαλύτερο παρά που συνδυάζεται πάντα με την ενδεδειγμένη πνευματική ένδεια. Το απόλυτο δίδυμο.

Μετρήστε λοιπόν, την απόσταση των πολιτών μεταξύ τους. Κάντε μια προσπάθεια να στηλιτεύσετε αυτή την απουσία των λεκτικών παρεμβάσεων και πάνω απ' όλα κάντε τον δέοντα απολογισμό από τις φραστικές και εννοιολογικές παρεκβάσεις. Με μεγάλη έκπληξη θα διαπιστώσετε πως το παιχνίδι της γνώσης έχει χαθεί και πως αυτό που προέχει, είναι ο πρωταθλητισμός της ανοησίας σε συζητήσεις και υποτιθέμενα σκεπτικά χωρατά.

Η επικοινωνία που λέω και έχει πάει περίπατο, δεν είναι παρά μια αποτυχημένη προσπάθεια επιβολής αστήριχτων θεωριών και συνωμοσιολογιών της δεκάρας. Οι πολίτες μάλλον έχουν ξεπουληθεί σε ανάλγητες τοποθετήσεις που δικαιολογούν μόνο τον άνθρωπο που σέρνεται στο έδαφος και ακολουθεί τα ίχνη της απαιδευσίας.

Οι πολίτες αυτοί είναι πολλοί και πάνω απ' όλα προκλητικοί με την αγραμματοσύνη και την παθητικότητά τους. Σαρώνουν με το βλέμμα τους το κάθε τι και ερμηνεύουν κατά το δοκούν την ζωτική ερημιά. Πιστεύουν, όμως, στο Θεό και τις εντολές του, ακολουθούν την οδό του μετανοημένου  όταν παραστεί η κατάλληλη ευκαιρία.

Αυτή είναι και η μοναδική τους πράξη επικοινωνίας, όταν αποπειρώνται να ερμηνεύουν όλα αυτά που ζουν. Η παραβατικότητα που καλλιεργείται καθόλη την διάρκεια του βίου και η μετάνοια λίγο πριν το τέλος. Αρκεί να μελετάται η Αγία Γραφή και να υιοθετείται το ρητό «Πίστευε και μη Ερεύνα». Η απόλυτη άρνηση του διαλόγου και κατ' επέκτασιν της επικοινωνίας εν ζωή.