Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κανόνας έχει γίνει πια με το πρώτο ανεμικό σκίρτημα η χώρα να πυρπολείται από τεράστιες πυρκαγιές που καταστρέφουν και τις τελευταίες δασικές εκτάσεις, το οξυγόνο και ό,τι έχει ακόμη απομείνει σε αυτή την χώρα από τα αποθέματα σε χλωρίδα και πανίδα. Την ίδια στιγμή, φυσικό επακόλουθο είναι οι καταστροφικές πλημμύρες, σε μια χώρα που έχει προ πολλού παραδοθεί στην εκδίκηση της φύσης από την στιγμή που αυτή κακοποιήθηκε στο έπακρο από εμάς όλους.

Σαφέστατα μεγάλη απειλή για την πρόκληση αυτής της χαώδους κατάστασης είναι η εκτυλισσόμενη κλιματική αλλαγή, καθώς δεν είναι μόνο η χώρα μας που πλήττεται από τις καταστροφικές αυτές πυρκαγιές και πλημμύρες. Όμως για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει ούτε κρατική πρόνοια ούτε τα σχέδια που εκπονούνται τον χειμώνα προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.

Οι τεράστιες καταστροφές πέριξ της Αλεξανδρούπολης, οι πυρκαγιές στην Εύβοια και τη Βοιωτία, αλλά και οι προηγούμενες στη Ρόδο και την Αγχίαλο, η τεράστια καταστροφή στον θεσσαλικό κάμπο, δείχνουν για μια ακόμη φορά πως ούτε οργάνωση υπάρχει και πολύ περισσότερο κάποιας μορφής σχέδιο.

Αποτέλεσμα να θρηνούν όλοι πάντα πάνω από τις στάχτες και τα απόνερα  και να καταγράφονται οι όποιες κυβερνητικές απώλειες σε ψήφους. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κοντά θέλω να πω και τα αποτελέσματα θα είναι ενδεικτικά των προθέσεων των ψηφοφόρων.

Ασφαλώς και δεν έχουμε προς το παρόν τραγική κατάληψη τύπου «Μάτι», ή πολλά θύματα λόγω και του μεγέθους των καταστροφικών πλημμυρών, θεωρώ, όμως, ότι μόνο από τύχη και λόγω της λήψης κάποιων έκτακτων μέτρων μετά την ανείπωτη εκείνη ανθρωπιστική καταστροφή, έχουμε γλιτώσει από παρόμοιες τραγωδίες. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να έχουμε πολλά θύματα μετά την έκρηξη στο στρατόπεδο στην Αγχίαλο ή στην Αλεξανδρούπολη, στον Παλαμά της Καρδίτσας και στο Βόλο.

Αυτό που αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα είναι πως υπάρχει σαφέστατο έλλειμμα στην δασοπροστασία και πως το ενδιαφέρον εστιάζεται αποκλειστικά και μόνο στην προστασία οικισμών, χωριών και πόλεων αλλά και αφετέρου καμία επαγρύπνηση των πολιτών και της Πολιτείας γενικότερα.

Διανύουμε μια εποχή όπου ο καθένας και η καθεμιά είναι αδιάφοροι μέχρι το κακό να χτυπήσει την δική τους πόρτα. Μιλάμε για μια κοινωνία αλλοτρίωσης σε τέτοιο βαθμό, που αυτό που κάποτε έλεγαν για την υπόλοιπη Ευρώπη περί ψυχρότητας και αναισθησίας, τώρα βιώνεται στο έπακρο και στην Ελλάδα.

Όλη αυτή την κατάσταση την πυροδοτούν και οι παχυλοί τίτλοι των ειδησεογραφικών ιστοσελίδων που κάνουν το κάθε τι για να προσελκύσουν αναγνώστες, με τα «αποκλειστικά» βίντεο και τις φωτό βγαλμένες μέσα από ανείπωτες καταστροφές και τραγωδίες.

Με αυτά και με αυτά πορευόμαστε προς το άγνωστο, χωρίς στίγμα και πορεία. Απομένουν μόνο οι θλιβερές εικόνες από τα πύρινα μέτωπα και τις πλημμύρες που αχνοφέγγουν και αυτές μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.

Μια χώρα σε παρατεταμένη κόλαση με κατοίκους που το μέγιστο που κάνουν είναι να φωτογραφίζουν και να βιντεοσκοπούν τις καταστροφές και να σχολιάζουν εκτενώς στα social media. Μια χώρα που έχει χάσει οριστικά το στοίχημα της αναπτυξιακής προόδου και που οι κυβερνήσεις της προσπαθούν να διασώσουν τα στοιχειώδη.

Μια χώρα όπου το αυτονόητο ποτέ δεν ήταν προτεραιότητα για να πει κανείς πως τουλάχιστον τηρούνταν από τις κυβερνήσεις τα προσχήματα, είτε σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, είτε ανθρώπινων τραγωδιών.