Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σε μία εποχή και έναν κόσμο που επισκιάζεται από την εισβολή της Ρωσίας σε ένα ανεξάρτητο κράτος, προκαλώντας χιλιάδες αθώα θύματα, με την σιωπή της αριστεράς και των υποτιθέμενων φιλειρηνικών οργανώσεων που εξακολουθούν να προκαλούν ασύστολα με τις αδιανόητες όσο και ανόητες διακηρύξεις περί τήρησης ίσων αποστάσεων, πορευόμαστε εν τρικυμία προς ένα ακόμη καλοκαίρι, που ναι μεν θα είναι κατά τα φαινόμενα απαλλαγμένο από την πανδημία του κορωνοϊού με την συμβολή της επιστήμης, όμως οι πολίτες της Ουκρανίας θα εξακολουθούν να δέχονται φονικές επιθέσεις και επιδρομές.

Με εικόνες από παιδιά που πηγαίνοντας προς το σχολείο ακούν τις εκρήξεις και σπεύδουν ουρλιάζοντας στα καταφύγια, με εικόνες σαν αυτές από την μαρτυρική Μαριούπολη με τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της ρωσικής βαρβαρότητας, με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που όμοιά τους είχε να ζήσει η υφήλιος από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά, η ενοχική σιωπή της ελληνικής αριστεράς έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία και οι επόμενες γενιές θα εξαγάγουν τα συμπεράσματά τους. 

Προφανώς και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Ρωσίας έχει κάνει καλά την δουλειά του. Σίγουρα το γεγονός ότι οι εικόνες των αμέτρητων ομαδικών τάφων δεν συγκινούν ούτε συγκλονίζουν κανέναν επειδή και μόνο τα θύματα δεν προήλθαν από νατοϊκά πυρά, που θα δικαιολογούσαν αμέτρητες πορείες διαμαρτυρίας στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη από την συστημική αριστερά. Αυτό, όμως, από μόνο του αποτελεί ντροπή, αλλά πάνω απ' όλα απίστευτη πρόκληση σε βάρος του κάθε ανυποψίαστου πολίτη.

Πρόκειται, όμως, για την συνήθη κοροϊδία της κομφορμιστικής αριστεράς, που πάντα παίρνει ηχηρή θέση μόνο σε ότι αφορά την Δύση, τις πρακτικές και τις καταγγελίες για τον δυτικό κόσμο. Δεν μας είπαν, όμως, σε τι περιβάλλον εξαπολύουν τις φραστικές τους επιθέσεις και αν το περιβάλλον αυτό θα το βίωναν στην ρωσική επικράτεια, όπου επικρατεί εδώ και δεκαετίες άκρα του τάφου σιωπή σε ό,τι έχει να κάνει με την αντίθεση στα τυραννικά καθεστώτα, παλαιότερα τα σταλινικά και τώρα τα δεσποτικά δικτατορικά, με την απλόχερη στήριξη στον δικτάτορα Πούτιν του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος.

Η ισχυρή συμμαχία ακροδεξιάς και αριστεράς στην Ρωσία απεικονίστηκε με τις σημαίες στα ρωσικά τανκς της Ρωσίας, αλλά και το σφυροδρέπανο της πρώην ΕΣΣΔ. Νεοναζί, ακροδεξιοί, ορθόδοξοι εθνικιστές και σταλινικά απομεινάρια στηρίζουν τη ρωσική δικτατορία, απόδειξη ότι η ένοχη σιωπή της αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, μόνο τυχαία δεν είναι.

Η δυσοσμία ενός αδίστακτου καθεστώτος όπως το ρωσικό, που φυλακίζει και εξοντώνει κάθε αντίθετη φωνή, που έχει κατορθώσει να βρει πλήθος υποστηρικτών εθνικιστών, ακροδεξιών και σταλινικών στα Βαλκάνια, που απειλεί τον καθένα που εκφράζει την αντίθεσή του σε αυτή την βάρβαρη εισβολή, όλη αυτή η κουστωδία από τους πολεμοχαρείς αλλά παράλληλα ανίκανους διαχειριστικά εκπροσώπους του Κρεμλίνου που δεν υπολογίζουν στο παραμικρό τις απώλειες του ρωσικού στρατού -τα δικά τους παιδιά όλο αυτό μοιάζει απόλυτα με τον πόλεμο στην Τσετσενία, τότε που θυσιάστηκαν και πάλι χιλιάδες νέοι Ρώσοι στρατιώτες για έναν και μόνο δικτάτορα που ακούει στο όνομα Πούτιν.

Και δεν είναι μόνο η σιωπή της αριστεράς απέναντι σε αυτό το παρατεταμένο έγκλημα, αλλά και η ανάδυση όλων αυτών των ακροδεξιών κομμάτων που ξεπήδησαν και ξεπηδούν με απόλυτη στήριξη στη Ρωσία, κόμματα που ως δια μαγείας -αλλά όχι τυχαία- ήταν και κατά των εμβολίων και της επιστήμης. Το ορθόδοξο τόξο φαίνεται πως αποδίδει καρπούς.

Η Ευρώπη θα το τονίσω για μια ακόμη φορά- κινδυνεύει άμεσα από την ρωσική απειλή. Και δεν είναι μόνο η απειλή πυρηνικού πολέμου, την προπαγάνδα του οποίου έχει αναλάβει ο Μεντβέντεφ και ο Λαβρόφ, ούτε καν η φυλάκιση και φυσική εξόντωση κάθε διαφωνούντα και διαφορετικού από το φιλορωσικό τόξο.

Είναι η τραγική οικονομική κατάσταση που έχει προκαλέσει στην Ευρώπη ο πόλεμος του Πούτιν, που όσο αφήνεται ελεύθερος να χτυπά τον ουκρανικό λαό και να αρπάζει με το έτσι θέλω ουκρανικά εδάφη, τόσο ο κίνδυνος για την Ευρώπη και την σταθερότητά της μεγαλώνει. Υπάρχει βέβαια και από την Δύση συνολικά μια σχεδόν αμέτοχη στάση, παρά την όποια στήριξη με στρατιωτικό υλικό. Υπάρχει τρόπον τινά μία εγκατάλειψη του ουκρανικού λαού, που σε άλλη περίπτωση δεν θα συνέβαινε, τρόπον τινά μια υποκρισία.

Αν δεν αντιδράσουν οι λαοί της Ευρώπης συντονισμένα και οργανωμένα, αν η Ρωσία αφεθεί να αλωνίζει σε ουκρανικά εδάφη, σύντομα οι γειτονικές σε αυτήν χώρες θα νοιώσουν την απειλή. Κατά τα άλλα, οι φιλολογίες της συστημικής αριστεράς περί προλεταριάτου και δήθεν λαϊκής κυριαρχίας αλλά στην πραγματικότητα δικτατορίας του κόμματος, που έζησαν στο πετσί τους οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης τα μεταπολεμικά χρόνια, αυτή η ανιστόρητη επιχειρηματολογία που δοκιμάστηκε επί του πρακτέον στα Γκουλάγκ, την Σιβηρία και τα Ουράλια, όλοι αυτοί οι τυραννικοί σεχταριστικοί ισχυρισμοί θα συνεχίζουν να υπάρχουν.

Δεν είναι λοιπόν, περίεργη η εκκωφαντική σιωπή της Αριστεράς απέναντι στο παρατεταμένο ρωσικό έγκλημα. Είναι η ένοχη σιωπή αυτών που στήριξαν σιωπηλά την καταδυνάστευση χιλιάδων πολιτών και φακελώθηκαν, εξαφανίστηκαν και εξοντώθηκαν στο πρώην ανατολικό μπλοκ.

Η σιωπή αυτή μπορεί να σημαίνει και σαγήνη προς την ρωσική δικτατορία, μια προετοιμασία για μια νέα ζωή που θα περιλαμβάνει την εξάλειψη και των τελευταίων προσχηματικών ελευθεριών του δυτικού κόσμου. Την αρχή την έκανε η Ρωσία του Πούτιν. Πιστοί σύμμαχοι, η Βόρειος Κορέα και η Κίνα, που κινείται και δρα από κοινού με την Ρωσία στην Αφρικανική Ήπειρο.

Σφαίρες επιρροής σε έναν άκρως προβληματικό κόσμο, με λιγότερες ελευθερίες και πολλά δεινά, όσο καταγράφεται ολοένα και μεγαλύτερη σιωπή από τους κάθε λογής ψευτοαριστερούς, που με τον τρόπο αυτό πριμοδοτούν ανοιχτά τις δικτατορίες, τον εθνικισμό ή και συμμαχούν ακόμη με τις ακροδεξιές σέχτες.