Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ο σημερινός κόσμος δεν πείθεται από πολιτικάντικες νοοτροπίες, εντούτοις πριμοδοτεί τα κόμματα και τις στοχεύσεις τους στην λογική ότι δεν του μένει να κάνει τίποτε καλύτερο από το να συμβιβαστεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Αυτό που βιώνει, όμως, ο κόσμος, δεν είναι τότε άλλο από μια ανοιχτή αναμέτρηση με τις αντοχές του, καθώς και η ανοχή κάπου έχει τελειώσει και η απομυθοποίηση πολλών πραγμάτων έχει πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή.

Μόνοι τους οι άνθρωποι αποφασίζουν σιωπηρά για την συνέχεια και η μοναξιά αυτή εν πολλοίς δεν αντέχεται. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ήδη αποδεχθεί το μοιραίο και πορεύονται απλά και μόνο μέσα σε μια απόλυτη συνήθεια με το περιορισμένο βεληνεκές της σκέψης. Υπάρχουν, όμως και άλλοι που δεν εμπιστεύονται καν αυτό που ζουν, τουτέστιν αυτό που τους προσφέρεται για να ζήσουν και αντιδρούν σπασμωδικά.

Οι υπόλοιποι απλά εκδηλώνουν τις επιθυμίες τους και γεύονται τους καρπούς μιας καθημερινότητας γεμάτη από αναμενόμενα γεγονότα και προβλέψιμες αντιθέσεις, ρουτίνα που δεν αποκλείεται από το καθημερινό μενού των ιταμών απολαύσεων.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς μα κανείς δεν κάνει την υπέρβαση, να σκεφθεί δηλαδή πως ίσως υπάρχει κάτι άλλο, κάτι πέραν από την σημερινή βιωματική εμπειρία, από τον χρεωκοπημένο και εξαντλημένο κόσμο.

Έτσι ο καθένας εκτελεί το καθήκον του και ρίχνει την ψήφο του σε εκείνο το κόμμα που δεν τον αντιπροσωπεύει, αλλά επειδή με κάποιο τρόπο πρέπει να εκφραστεί ώστε να ικανοποιήσει το εγώ του πως παρεμβαίνει τάχα στα τεκταινόμενα, πριμοδοτεί τον πολιτικαντισμό γνωρίζοντας πολύ καλά πως από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών θα αρχίσει να τον αμφισβητεί ανοιχτά. 

Θεωρητικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα να απαλλαγεί κανείς από όλο αυτό το λαβύρινθο της αντιφατικότητας, βγάζοντας μια και καλή τα πρέπει και τα αναγκαστικά θέλω από την ζωή του, με το να επιθυμήσει πραγματικά να πράξει σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες του. Και αυτό ισχύει τόσο για τον ρόλο που διαδραματίζει στην εκάστοτε εκλογική διαδικασία, όταν δηλαδή τον ρωτούν μια φορά στα τέσσερα χρόνια αν εγκρίνει ή όχι τα προγράμματα και τις πολιτικές, όσο και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις της ζωής και στις ευκαιρίες συμμετοχής και απάντησης που του παρουσιάζονται.

Ο Βολταίρος, αν δεν κάνω λάθος, έλεγε πως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος μια φορά στα τέσσερα χρόνια, όταν ψηφίζει. Στην ουσία η ελευθερία αυτή είναι προσχηματική, προκατασκευασμένη και ψευδεπίγραφη, καθώς η όλη εκλογική διαδικασία είναι προαποφασισμένη μέσα από άνισα συστήματα εκλογικής αντιπροσώπευσης, αδιάφορα ποιο εκλογικό σύστημα η απλή ή ενισχυμένη αναλογική είναι το πιο δίκαιο. Γιατί δίκαιο τελικά τι σημαίνει υπό καθεστώς ανισοτήτων στην πρόσβαση, αλλά πάνω απ' όλα στην συναπόφαση; Και ποιος καθορίζει κάθε φορά το κατά πόσο οι αποφάσεις των κομμάτων εκφράζουν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους που πέραν της μίας φοράς κάθε τέσσερα χρόνια δεν μπορούν ούτε καν να παρέμβουν ως ισχυρή βάση στις εσωκομματικές διαδικασίες;

Συνήθως αυτοί οι ψηφοφόροι που είναι μετακινούμενοι το ίδιο πράττουν και στο επόμενο κόμμα της επιλογής τους. Και η ιστορία συνεχίζεται με τους ίδιους και ίδιους ηθοποιούς και με μια παράσταση επαναλαμβανόμενη και χωρίς ενδιαφέρον.

Μπορεί άραγε, να αλλάξει κάποτε κάτι; Θα αξιοποιήσουν οι άνθρωποι τις δυνατότητες που έχουν και οι οποίες ξεκινούν από την απομυθοποίηση των πραγμάτων και τελειώνουν στην απαξίωση των ανθρώπων εκείνων που έχουν επαγγελματικό συμφέρον από τον πολιτικαντισμό, και που γίνονται τελικά αντιληπτοί από τον καθένα;

Δεν ξέρω αν φτάσουμε κάποτε σε μία κοινωνία ισότιμων ευκαιριών και δημοκρατικών προνομίων. Δεν ξέρω αν υπάρχει πια αυτή η δυνατότητα, αν δηλαδή όλοι αυτοί οι αγώνες του 19ου κυρίως αιώνα αναμοχλευθούν και επαναπροβληθούν. Αυτό που ξέρω, είναι ότι οι άνθρωποι παραπαίουν εδώ και εκεί. Ψάχνουν για καταφύγια και λημέρια, αναζητούν διεξόδους μα στο τέλος πάντα αναπαράγουν το πρόβλημα, λες και δεν θέλουν να το επιλύσουν ή δεν μπορούν.

Γνωρίζω μόνο ότι είναι κάτι σαν μοιραία κατάσταση η όλη διαδικασία,  δηλαδή η αμφισβήτηση και αμέσως μετά η αποδοχή, οι φωνές και μετά η απόλυτη ησυχία. Δεν ξέρω καν αν αυτή η άμεση δημοκρατία που βίωσαν οι Αθηναίοι τον 4ο π.Χ. αιώνα θα μπορούσε και πάλι να εφαρμοστεί και μετά την εφαρμογή της σε μικρές πόλεις κοινότητες, ο κόσμος θα βίωνε μια πραγματικά καινούργια κατάσταση. Προφανέστατα.

Αυτό που γνωρίζω καλά είναι ότι προς το παρόν τα πάντα δείχνουν καθηλωμένα. Και όσο αυτό συμβαίνει, ο στοχαστής πρέπει να σκάψει βαθιά για να βρει την αλήθεια, το τι δηλαδή πήγε στραβά και δεν ζούμε αλλιώς. Σε μια ζωή που πρώτα αμφισβητούμε και έπειτα δοξολογούμε τους εμπνευστές της. Σε μια κωμικοτραγική κατάσταση χωρίς τελειωμό, με την αναζήτηση του μοιραίου κάθε φορά λάθους να καθίσταται αναγκαία.