Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τo γεγονός ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και δεν αφήνουν το παραμικρό ίχνος από την πολυτάραχη ζωή τους δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχουν υποστεί τα πάνδεινα και δεν σκοπεύουν να απολογηθούν για αυτό. Στο τέλος επικρατεί μία βουβή ατμόσφαιρα και υποθέσεις που δεν λύθηκαν, κλείνονται σε ένα ντουλάπι που μέλλεται να γίνει χρονοντούλαπο.

Οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να ομολογήσουν πως έχασαν τη μάχη της αξιοπρέπειας, αλλά πάνω απ' όλα του ίδιου τους του εαυτού. Η ήττα αυτή που είναι ανομολόγητη κρύβεται επιμελώς και καταχωρείται ως ξεπέρασμα μιας εποχής, ως μια περίοδος που χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων και αυτό που απέμεινε είναι μόνο τα στοιχεία του περιβάλλοντος  που τους περιστοίχιζαν, ο κόσμος όλος που παρακολουθούσε και παρακολουθεί επισταμένως τις κινήσεις του διπλανού.

Οι μάχες βέβαια, δεν είναι πάντα για να κερδίζονται, όταν ενίοτε παρουσιάζονται και ως θρίαμβοι, όταν οι πύλες της κολάσεως ανοίγουν, αλλά η ανυπόφορη θερμότητα δεν επαρκεί να εξαλείψει τα πάντα. Οι ήττες λέγεται πως μετατρέπονται σε νίκες, η συντριβή σε πανηγύρια και οι ιαχές σε πικρά δάκρυα, που πάντως καλύπτονται επιμελώς από μία ασήμαντη υπερηφάνεια.

Σαρώνεται με κάθε τρόπο ο τόπος και ο χρόνος της μάχης, οι εποχές που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν καν εξηγήσεις για την αλλαγή πορείας προς τον ποθητό στόχο, για έναν κόσμο χωρίς αξίες, ιδανικά και μυστικά, όταν το μεγαλύτερο μυστικό ήταν και είναι ο τρόπος προσβολής των οραμάτων που έκαναν κάποιοι ως παιδιά και νέοι.

Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δόθηκε σε τελική ανάλυση σύντομη μάχη, αλλά το ότι κανείς από ένα σημείο και μετά δεν γύρισε το κεφάλι να δει την καταστροφή και αποδόμηση της προσωπικότητας που ξέμεινε κάπου ανάμεσα στα ερείπια και τις στάχτες της μεγάλης ιδεολογικής πυρκαγιάς.

Και κανείς από ένα σημείο και μετά, δεν απόρησε που στέγνωσε το μελάνι και οι λέξεις απώλεσαν τα νοήματά τους, λες και τελικά το μόνο που ενδιαφέρει, είναι το ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε χάριν μιας ασύδοτης αλλά πάνω απ' όλα κενής από στόχους και επιτεύγματα πραγματικότητας, του εδώ και τώρα που χάσκει ή χαζεύει τα δευτερόλεπτα να περνούν.

Πέρασαν τα χρόνια και άφησαν πίσω τους μια πικρή γεύση από ανήσυχους διαβάτες που οραματίζονταν άλλους κόσμους, αλλά που έζησαν και ζουν χωρίς την παραμικρή τύψη για την προφανή διστακτικότητά τους. Και αναρωτιέμαι ένεκα αυτού, ποιος είναι αυτός που θα δώσει το τελευταίο χτύπημα στην ενοχή των μαζών εάν αυτή υπάρχει, λόγω του ότι οι τύψεις και η απουσία τους έχουν καταλυτικό χαρακτήρα. 

Για να τα πούμε πιο καθαρά και να ανοιχτούν τα χαρτιά: δεν ψάχνει κανείς να ονοματίσει κατηγορούμενους ούτε να αναζητήσει μάρτυρες για αυτού του είδους το ξεπούλημα των ιδεών. Τουναντίον, η επιδίωξη είναι να καθαρίσει ο ορίζοντας μέσω της ανίχνευσης της μνήμης και της αναμόχλευσης περιστατικών που σημάδεψαν την πορεία του καθενός. 

Μέσα από όλη αυτή την επίπονη διαδικασία, ανακύπτουν αλήθειες και αποκαλύπτονται κρυφά μυστικά. Και αυτό γιατί όσο και να τα κρατήσει κανείς επτασφράγιστα, αυτά κάποια στιγμή θα φανερωθούν.

Ο κόσμος, όμως, συνεχίζει να πορεύεται μέσα σε μια ανώριμη ζωή, μέσα σε πλούτη που ξεμασκάρεψαν αρρωστημένες συνειδήσεις.

Ας είναι αυτή η ενδελεχής αναζήτηση γόνιμου εδάφους μετά τις παρατεταμένες μάχες, η τελευταία προσπάθεια για έστω και μερική απονομή δικαιοσύνης για όσους εξακολουθούν ακόμη να παλεύουν ενάντια στο ρεύμα.

Ας ελπίσουμε ότι μετά και από αυτή την μάχη θα αναλάμψουν οι ιδέες που για άλλους είναι βαρετές και για άλλους καταθλιπτικές.

Οι μάχες πάντα αφήνουν θύματα, αλλά πάνω απ' όλα αιχμαλώτους που δύνανται να μετανιώσουν. Δεν είναι, όμως, εκεί το πρόβλημα, δηλαδή ο απολογισμός, παρά το είδος της τωρινής πόρευσης όλων αυτών των μετανοημένων.

Και το προνόμιο αυτό, του να μετανιώνει κανείς για όσα έζησε, το προσφέρει μονάχα ο άδικος κόσμος, πίσω από τον οποίο κρύβονται οι μάζες.

Ή τουλάχιστον εκείνοι που όντες παραστρατισμένοι κρύφθηκαν μέσα σε αυτές τις μάζες και την επιφανειακή τους προσέγγιση στα πράγματα.