Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ερμηνεύοντας έννοιες και ρητά, προσπαθώντας να δώσουμε κάποια εξήγηση γιατί κάνουμε αυτό και όχι το άλλο, αν πράττουμε σωστά ή λάθος, πέφτουμε ενίοτε σε αντιφάσεις γύρω από τον ρόλο που διαδραματίζουμε στη ζωή και τα πρόσωπα που δείχνουμε την κάθε φορά. Συχνά είτε δεν μπορούμε είτε δεν θέλουμε να βγάλουμε άκρη στα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις πρώτες ενδοσκοπήσεις, ενώ δεν είναι και λίγες οι φορές που αποκρύπτουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό την προχειρότητα με την οποία τα αντιμετωπίζουμε.

Είμαστε βυθισμένοι στα δεδομένα της νέας εποχής, δεν γνωρίζουμε όμως, από ποια προερχόμαστε, καθώς τα χρόνια είναι πολλά που διανύσαμε για να φτάσουμε ως εδώ. Αυτό το χάσμα δεν μπορούμε να το καλύψουμε, καθώς οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές, δεν θυμόμαστε όμως, τον εαυτό μας πολλά χρόνια πριν.

Αμνησία λέγεται αυτό, κούραση, ηθελημένη λήθη ή οριστική απομάκρυνση από τα τεκταινόμενα του παρελθόντος; Δεν υπάρχει σίγουρη απάντηση. Συμβαίνει συχνά σε αυτή τη ζωή να μην θυμόμαστε καίριες στιγμές, που είτε χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, είτε σβήστηκαν από τη μνήμη λόγω υπερβολικής χαράς ή λύπης.

Τα συναισθήματα αυτά είναι έντονα και συχνά βασανίζουν θετικά ή αρνητικά το νου και την ψυχή. Η νέα εποχή όμως, που έχει ανατείλει, δεν αφήνει να ολοκληρωθεί το έργο της μέχρι τώρα συνολικής ενδοσκόπησης, μια σημαντική για τον καθένα διαδικασία.

Πολλές φορές δεν επιτρέπεται ακόμη και ο παραμικρός στοχασμός γι΄ αυτό που ήμασταν και αυτό που έχουμε γίνει. Άλλες φορές η σπατάλη των συλλογισμών δεν οδηγεί παρά σε μία διόγκωση και μεγέθυνση των εμπειριών που λαμβάνουν την μορφή σκεπτικής και συναισθηματικής καταιγίδας εν μέσω συνεχών αναπολήσεων για κάτι που έγινε και δεν υπάρχει, κάτι που έπρεπε να είναι αλλιώς και κάτι που δεν έγινε σωστά.

Αλληλουχία συλλογισμών, τόποι που δεν επισκέφθηκες και άνθρωποι που δεν γνώρισες. Αυτά είναι που σε απασχολούν όσο περνά ο χρόνος, χωρίς καμία διάθεση να ξαναζήσεις το χθες διότι για όλα αυτά που αποτυπώνεις στο χαρτί και κομπάζεις πως είσαι σκεπτόμενος, φταίει η πορεία των λαθών ή των γενναίων πράξεων που μπορείς να τα εκφράσεις μόνο ποιητικά.

Σε τελική ανάλυση, στην προσπάθειά σου να ερμηνεύσεις τα πράγματα, ο τρόπος και το ύφος που τα προσεγγίζεις, σχετίζεται με αυτό που είσαι και που έγινες μέσα στο χρόνο και που αν το άλλαζες, ίσως να βρισκόσουν αλλού και να ήσουν κάποιος άλλος.

Ο πόνος, η χαρά και η όποια αγωνιστικότητα δεν μπορούν να χαθούν, μπορούν όμως, να ξεχαστούν και να αποθηκευτούν εκεί που μόνο ο εγκέφαλος γνωρίζει. Οι περιοχές είναι πολλές όσο και τα εμπόδια, για να ανακαλέσει κανείς την μνήμη του. Σαρώνοντας ολόκληρη τη ζωή και τα περιστατικά μέσα στο χρόνο, μπορείς να ξεχωρίσεις τις γκρίζες από τις φωτεινές στιγμές. Μπορείς να τις ξεδιαλέξεις και να τις ξεχωρίσεις, να ξεκλειδώσεις αυτά που σε πονούν και αυτά που σε κάνουν χαρούμενο.

Η ερμηνεία των πραγμάτων συνεχίζεται, είναι μία επίπονη και πολύπλοκη διαδικασία. Αξίζει, όμως, τον κόπο, γιατί όλα είναι στη ζωή και κατά κάποιο τρόπο είσαι αναπόσπαστο μέρος της. Οι άνθρωποι πάντα ταλαιπωρούσαν την σκέψη τους για να επαναπροσδιοριστούν, να αναστοχαστούν και να εξάγουν τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Οι έννοιες δεν είναι ούτε παραμένουν οι ίδιες στο πέρασμα του χρόνου, οι ιδέες, όμως, παραμένουν σταθερές, παρά το γεγονός ότι εξαφανίζονται ως τέτοιες λόγω της παρατεταμένης σκεπτικής πενίας.

Τελικά μπορούν οι άνθρωποι να ισχυριστούν πως έμαθαν να ζουν; Υπάρχει κάποιος τρόπος για να βεβαιωθεί κανείς ότι από ένα σημείο και μετά βρήκε οριστικά τον εαυτό του; Και αν αυτό συνέβη, ποιο ήταν το μυστικό της  επίλυσης του ζωτικού γρίφου;

Δε νομίζω ότι μπορούμε κάποτε να πούμε πως ανεβήκαμε οριστικά από το βάθος στην επιφάνεια. Χωρίς να θέλω να ισχυριστώ πως ζούμε πάντα βυθισμένοι σε ψευδαισθήσεις και οράματα, αλλά μακριά από την επιφάνεια που μπορούμε να αναπνεύσουμε, δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα και την δυνατότητα να ισχυριστεί ότι με τους εσωτερικούς αναστοχασμούς και την ενδοσκόπηση διανύω εποικοδομητικά το χρόνο που δεν έχει γιατί ούτε επειδή. Μάλλον αναδύομαι που και που και παίρνω βαθιές ανάσες για να καταδυθώ και πάλι στα εσώτερα της ψυχής και του νου.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμη περισσότερους, δεν θα' πρεπε να πιστεύει κανείς πως τάχα έκανε λάθος στο παρελθόν και πως τώρα πράττει το σωστό. Γιατί και πολύ καιρό σπαταλούν οι άνθρωποι με τον εαυτό τους και βαθιές ανάσες παίρνουν σαν ανεβαίνουν στην επιφάνεια που είναι ο θρόνος της αιωνιότητας. Ανάσες που είναι χρήσιμες για όλους στον σκοτεινό ή χαρούμενο ζωτικό στίβο που έχει απροσμέτρητο βάθος και που μέχρι να θρονιαστεί κανείς στην επιφάνεια θα πρέπει να ματώσει και να ξοδευτεί.