Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Για μια ακόμη φορά ακούστηκαν από τις τηλεοπτικές οθόνες άναρθρες και εκκωφαντικές κραυγές, συνθήματα νίκης ή συγχώρεσης για αυτούς που απέτυχαν συνολικά να πείσουν τον μέσο ψηφοφόρο.

Η παράσταση νίκης συνοδεύτηκε άλλοτε από χαμηλούς τόνους γιατί έτσι είθισται να προβάλλεται τεχνηέντως ο θρίαμβος του νικητή και άλλοτε από διθυράμβους για την υποτιθέμενη νίκη λόγω των τεχνητών αρχών ενός ψευδεπίγραφου πολιτικού παιχνιδιού, ενώ η αλήθεια είναι πως οι πολίτες έχουν κουραστεί από ηχηρές υποσχέσεις και ατέρμονες διαβεβαιώσεις και προτίμησαν να εκλέξουν αυτόν που ήταν και ο πιο μετριοπαθής.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει με τίποτε ότι με την μετριοπάθεια ασκείται κάποιου είδους κοινωνικό έργο, απλά οι οδηγίες φιλοτέχνησης ενός φιλολαϊκού προφίλ υποδεικνύουν πως πρέπει ο λαός να μάθει την πραγματική αλήθεια, πως τα περιθώρια προσφοράς ή άσκησης κοινωνικής πολιτικής έχουν στενέψει απελπιστικά ή δεν υπάρχουν καν.

Η ΝΔ δεν πρόκειται να αλλάξει πολλά στην Ελλάδα τα επόμενα 4 χρόνια γιατί ούτε δυνατότητες υπάρχουν ούτε και θέληση παρά τα πομπώδη μότο του τύπου «προχωρούμε μπροστά».

Και τα υπόλοιπα κόμματα, όμως, δεν έχουν δυνατότητες ούτε και η θέληση από τα κοινοβουλευτικά να συμπορευτούν ή να συμπάσχουν με την φτώχεια και την αστεγία. Κοινώς, να δουν την υφιστάμενη  πραγματικότητα.

Κατά τα άλλα, οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί σωσιβίων για τους πλειστηριασμούς και την άμεση εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής ο μέσος πολίτης τα ακούει βερεσέ γιατί και μνήμη έχει και αξιοπρέπεια για να δέχεται έτσι αγόγγυστα τις όποιες γενναίες υποσχέσεις.

Μπροστά μας λοιπόν, μια ακόμη τετραετία της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη και αυτό που συμπεραίνει κανείς από την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής είναι ότι το πολιτικό επίπεδο έχει πιάσει πάτο όχι τόσο λόγω των όποιων ασχημιών του παρελθόντος με τις στημένες φιέστες και τους ξεσηκωμούς στο Σύνταγμα λίγο πριν την κάλπη, αλλά λόγω του ότι σε αυτή την εποχή δεν υφίστανται καν ιδεολογικές γραμμές και διαχωρισμοί, καθώς το ζητούμενο είναι η είσοδος στην Βουλή του κάθε φερέλπιδα βουλευτή, το ατομικό όφελος, και όχι το τι γίνεται στην κοινωνία. Και επειδή εκεί έξω υπάρχει γενικότερη σύγχυση, δεν θα μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο στην ψήφο.

Το ότι η πλειοψηφία πριμοδότησε την Νέα Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι όλα βαίνουν καλώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια και πως η χώρα ορθοπόδησε. Απλά στην προκειμένη περίπτωση επικράτησε αυτός που δεν έταξε τα πιο πολλά όχι λόγω μετριοπάθειας, αλλά επειδή αυτές τις δυνατότητες έχει η χώρα, όπως λίγο πολύ παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός.

Βέβαια, το αν η πλειοψηφία των πολιτών αρκείται στο υφιστάμενο κατάντημα, αν δεν θέλουν να δουν θεαματικές αλλαγές και σαρωτικό πλήγμα στην φτώχεια και την εξαθλίωση, αυτό αφορά αυτόν που έχει αποδεχθεί την όλη κατάσταση και έχει σκύψει το κεφάλι.

Από την άλλη, πάλι, ποιος είναι αυτός που υπόσχεται κατακλυσμιαίες αλλαγές και πώς θα τις υλοποιήσει από την στιγμή που τουλάχιστον τα τρία μεγάλα κόμματα, συνεπικουρούμενα σαφώς από ένα δήθεν αντιστασιακό αλλά πλήρως συστημικό ΚΚΕ, έχουν ψηφίσει τα μνημόνια των μνημονίων;

Όχι, καμία Αντιπολίτευση δεν υπήρχε ούτε και πρόκειται να υπάρξει. Απλά οι ηγετικοί ρόλοι σε αυτήν θα εναλλάσσονται ανάμεσα στον φθαρμένο ΣΥΡΙΖΑ και το φιλόδοξο ΠΑΣΟΚ, ακολουθούμενα από την σταλινική ορθοδοξία και την ακροδεξιά απειλή, η ανοδική πορεία της οποίας δεν λέει να τερματιστεί.

Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον ενός ακόμη πολιτικού αδιεξόδου, και αυτό όσο οι πολίτες δεν παίρνουν τις υποθέσεις στα χέρια τους παρά εναποθέτουν τις τύχες τους σε επαγγελματίες πολιτικάντηδες, ή τουλάχιστον καλούς μάνατζερ.

Δεν βλέπω την παραμικρή αλλαγή στην ελληνική κοινωνία και κάθε πολιτικάντης που σέβεται το επάγγελμά του δεν θα έπρεπε να τάζει λαγούς με πετραχήλια, γιατί πολύ απλά σε αυτό τουλάχιστον ο κόσμος έχει ξυπνήσει. Κατά τα λοιπά, την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών στην δεξιά παράταξη την αφήνω ασχολίαστη, έχοντας την πριν εντάξει στην γενικευμένη παύση των αξιώσεων των πολιτών και την αναγνώριση στο πρόσωπο του Μητσοτάκη ενός πολιτικού που λέει κατά την γνώμη τους τα λιγότερα ψέματα. Και είναι αλήθεια αυτό θα το ξαναπώ για τον απλό λόγο του ότι ούτε μπορούν τα κόμματα να δώσουν περισσότερα στον μέσο πολίτη, ούτε και το θέλουν. Η ανεπάρκεια και η αδυναμία λοιπόν πριμοδοτείται.

Το μήνυμα των εκλογών αυτών ήταν ξεκάθαρο και είχε δύο όψεις: Μην περιμένετε πολλά και ζήστε την μιζέρια σας με ένα καλό κουμάντο, από τη μια. Από την άλλη, εκείνοι που υποσχέθηκαν κοσμογονικές αλλαγές αλλά στο παρά πέντε φανερώθηκαν (βλ. Κατρούγκαλος) με κεντρικό σύνθημα «τα αλλάζουμε όλα αλλά μάλλον θα σας τα πάρουμε πίσω» στερούνται καλών μάνατζερ. Αν δε σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και όλους εκείνους τους συστημικούς αριστερούς που έχει καταδικάσει ρητώς η ιστορία με την δικτατορία του κόμματος αλλά και τους φερέλπιδες ακροδεξιούς που εναρμονίζονται με την γενικότερη αύξηση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τον λατρευτό της ηγέτη Πούτιν, τότε το γενικότερο μήνυμα των εκλογών είναι να τα αφήσουμε όλα πίσω και να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις μέσω της αυτοοργάνωσης.

Η ιστορία κάνει κύκλους για τους δύσπιστους, αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα. Αυτό και μόνο μπορεί να αναδείξει και πάλι την δύναμη και αξία της πολιτικής, βάζοντας μια και καλή στο περιθώριο τον πολιτικαντισμό. Σε αντίθετη περίπτωση, θα εξακολουθούμε να αλιεύουμε στα θολά νερά μιας συνολικά απολιτίκ κοινωνίας με τα αντίστοιχα αποτελέσματα.