Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν ξέρω αν ο κόσμος ξοδεύει τις ευκαιρίες σα να μην είναι οι τελευταίες κάθε φορά, σα να υπάρχει πάντα διαθέσιμος χρόνος για να αλλάξει κανείς τα δεδομένα, λες και όλη η ζωή δεν τερματίζεται  κάποτε με μια στερνή ανάσα όπου σε δέκατα του δευτερολέπτου περνά ο βίος ολάκερος σα ταινία, μια εικόνα σημαντική ή ασήμαντη - ίσως και τίποτε.

Πραγματικά δεν γνωρίζω ούτε έμαθα ποτέ τι σημαίνει να σπρώχνεις στο μέλλον την καθημερινή πάλη με τον συμβιβασμό που σε κατατρέχει σε όλη σου τη ζωή, και αναφέρομαι σε όλους αυτούς που δεν χάρισαν ούτε χαρίζουν στιγμή της ζωής τους σε πάντρεμα του εφικτού με το εδώ και τώρα ξεδόντιασμα των ιδεών, των ιδεολογιών και των εκάστοτε ακολουθούμενων στάσεων ζωής.

Δεν είναι και λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι πως η μάχη που δίδεται εδώ και δεκαετίες δεν είναι η δική σου ατομική μονομαχία με το αδιόρατο αλλά πολλάκις ολοφάνερο πρέπον ζωτικό στάνταρτ, παρά μόνο η ισχυρή εκπομπή ενός ακόμη σήματος αντίστασης στους εγνωσμένους τοίχους του ισχύοντος, ένας ακόμη φάρος που χαροπαλεύει αχνοφέγγοντας στην τρικυμία.

Οι ευκαιρίες πάντως, συνεχίζουν να ξοδεύονται ασύστολα λες και η απώθηση στο μέλλον της τελικής μάχης να φαντάζει το πιο βολικό σενάριο, λες και τα χρόνια που ζυγώνουν, θα εξακολουθούν να προσφέρουν όνειρα και δυνατότητες ανατροπής του συστήματος αναπαραγωγής εξουσίας από τους παλιούς στους καινούριους γονείς που ως εκ θαύματος κάνουν τα ίδια λάθη, με τις ίδιες ευκαιρίες αλλά όχι παροχές.

Η σκέψη και η διερώτηση προχωρά: είναι άραγε αυτή η τελευταία μάχη με το απρόβλεπτο, με το απρόσμενο και το ξαφνικό ή απλά επειδή όλα είναι γνώριμα και αναμενόμενα και αυτού του είδους η μάχη είναι λίγο-πολύ προβλέψιμη;

Οι ευκαιρίες πάντως εξακολουθούν να δαπανώνται ακόμη και όταν οι όψεις των ανθρώπων αλλάζουν, όταν το βλέμμα κατευθύνεται αλλού, σε άλλους στόχους και σκοπούς. Πρόκειται ενίοτε για μπαράζ ευκαιριών που αν δεν τις αρπάξει κάποιος - και δη από την μία μέρα στην επόμενη - μπορεί το αγχωτικό παιχνίδι της ζωής να πάψει, εντούτοις, όμως, με την έλλειψη αυτή δεν θα υπάρχει εφεξής κίνηση και ροή.

Τα βήματα που κάνει κανείς μπορεί να είναι στοχευμένα και ρητά, η ζωή, όμως, ποτέ δεν είναι προβλέψιμη και μόνο στα μάτια των εθισμένων στην τρέχουσα ρουτίνα όλα παραμένουν ως έχουν. Ανακινώντας το μείγμα των εμπειριών και το ημερολόγιο των δράσεων, ανακαλύπτει κανείς με περισσή ευκολία πως και οι ευκαιρίες παρέμειναν ανεκμετάλλευτες και οι περιπέτειες οι κάθε λογής περιπέτειες - ήταν επιφανειακές. Θαρρείς πως είμαστε ανοργάνωτοι και ανυποψίαστοι, θαρρείς πως ο φάρος μας θα εκπέμπει πάντα το ίδιο φως για μια ζωή, αφήνουμε ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες για το άλμα προς τα μπρος, για την αποτροπή του αχνοφεγγίσματος και του φωτεινού τρέμουλου.

Με απλά λόγια, δεν δίνουμε ώθηση στο ίδιο το φως να λάμψει, τον εσωτερικό μας κόσμο να αλλάξει την οπτική του κοσμοειδώλου, τον τρόπο να υπάρξει κανείς το ίδιο δυνατός μετά από κάθε αποτυχία και να σπρώξει την ελπίδα στην επόμενη στιγμή. Ίσως ο κόσμος έχει θολώσει μέσα στην ακαμψία του. Ίσως οι άνθρωποι κακέκτυπα του εαυτού τους, να μην μπορούν να αναδείξουν την άλλη τους πλευρά, μη προσφέροντας στον εαυτό τους την μοναδική ευκαιρία να λάμψουν και πάλι. Ίσως οι ευκαιρίες που δίδονται καθημερινά να φαντάζουν στα μάτια πολλών ως συνειδησιακές ασκήσεις του νοητικού κόσμου και ως εκ τούτου επίπονη διαδικασία. Όμως τις ευκαιρίες, δεν αρμόζει να τις πετούν ακόμη και αν η ζωή προχωρά προς το βιολογικό της τέλος και άλλες γενιές παίρνουν γοργά τα σκήπτρα.

Αν μη τι άλλο, προσβολή κατά του ίδιου μας του εαυτού λέγεται αυτό. Μια προσβολή που διαιωνίζεται παρά τα αντιφατικά και εν πολλοίς οδυνηρά αποτελέσματα των βιωματικών εμπειριών.

Γιατί σε τελική ανάλυση, το να σπαταλάς το χρόνο χωρίς στόχο και σκοπό και πάντα με τους ίδιους ηθοποιούς και κομπάρσους, ωθείς  τον χρόνο να τρέχει βιαστικά και βασανιστικά στο μέλλον και ίσως τότε καμία στερνή εικόνα να μην αφήσει το ολόλαμπρο φως να σβήσει αργά και ειρηνικά. Γιατί κάθε τέλος έχει και το νόημά του σε αυτόν που βιώνει την στερνή ευκαιρία από την δεξαμενή των βιωματικών εμπειριών.