Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τι κατέδειξε το ντιμπέιτ της Τετάρτης και κατά πόσο τα έξι πολιτικά κόμματα εκπλήρωσαν τους στόχους τους στο προεκλογικό πεδίο; Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Με σαφήνεια μπορεί να πει κανείς ότι και οι στόχοι όλων επετεύχθησαν και με τις στείρες απαντήσεις οι ψηφοφόροι του καθενός επιβραβεύτηκαν για τις επιλογές τους.

Όχι το εν λόγω άρθρο δεν είναι ένας κατά τα φαινόμενα διακαούς πόθου ρητός αντικομματισμός. Τα κόμματα, βλέπετε, έχουν από καιρό φροντίσει να σβήσουν τις ιδεολογικές πυρκαγιές, τις στημένες αντιπαραθέσεις και τα επιχειρήματα.

Μιλούν όλοι τους για μία νέα εποχή, για έναν νέο κόσμο. Ποιος είναι άραγε, αυτός ο κόσμος; Μήπως η επιχειρηματολογία του ΚΚΕ που δεν θέλει να απογαλακτιστεί από τον πατερούλη και τις φονικές κραυγές του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος στην Ουκρανία, μήπως η light ακροδεξιά προσέγγιση των πραγμάτων από τον Βελόπουλο γιατί αν του δινόταν η ευκαιρία θα μιλούσε την καθαρή ακροδεξιά γλώσσα ή μήπως η  παρουσία του Βαρουφάκη που με δικανικούς λόγους και υποσχετικές εν είδει προπαρασκευαστικών καταργήσεων -ένα υποτιθέμενο συμβόλαιο με το λαό-  έδωσε το στίγμα της μελλοντικής άσκησης πολιτικής;

Αυτά για τους ρυθμιστές ή μη της επόμενης ημέρας των εκλογών. Οι υπόλοιποι τρεις δεν ανοίγουν πλήρως τα χαρτιά τους για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ φιλοδοξεί να εκμεταλλευτεί  στο έπακρο την παρακολούθηση Ανδρουλάκη, μη προσφέροντας κατά τα άλλα παρά γενικόλογες πολιτικές για το υποτιθέμενο κοινωνικό κράτος που ποτέ δεν έχει δει ο κόσμος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ έχοντας στην φαρέτρα του ουκ ολίγα επιχειρήματα κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά γίνονται για να αποσείσει τις όποιες ευθύνες του για την τραγωδία του 2015, που υποθήκευσε για δεκαετίες το μέλλον της χώρας.

Και καταλήγω στην κυβέρνηση. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα γιατί παρά τις ομολογίες λαθών και κρίσεις ειλικρίνειας (κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι και σκόπιμη) από τον τωρινό πρωθυπουργό ουσιαστικά μετά τα αλλεπάλληλα λάθη στην άσκηση εξουσίας, το ποντάρισμα στην αυτοδυναμία ίσως κοστίσει τελικά στη ΝΔ.

Η κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση και αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της. Η νέα εποχή που ευαγγελιζόταν ο πρωθυπουργός δεν έχει να κάνει ούτε με την πανεπιστημιακή αστυνομία ούτε πολύ περισσότερο με τον υπερεξοπλισμό της χώρας, την πριμοδότηση και ευλογία των όπλων για την πολυπόθητη ισορροπία στο Αιγαίο. Κατά τα άλλα, σωστή και επιβεβλημένη ήταν η στήριξη στην Ουκρανία, ή η προσέγγιση κοινωνικών μειοψηφιών. Καλές κινήσεις, αλλά κανένα κοινωνικό κράτος δεν προέκυψε ούτε η Δημόσια Υγεία διορθώθηκε κατά την πανδημία.

Αφήγημα της κυβέρνησης λοιπόν, η αυτοδυναμία με κάθε κόστος γιατί η εξουσία ευφραίνει καρδίαν, του ΣΥΡΙΖΑ η ηρωική επαναφορά πιθανά ακόμη και με εκ νέου συνεργασία με την εθνικιστική δεξιά (αυτό άραγε το φλερτ σπάει κόκκαλα...) ή το γνώριμο ΠΑΣΟΚ με άλλη πολιτική ενδυμασία, που και αυτό με την σειρά του επιθυμεί διακαώς να συγκυβερνήσει με κάθε τρόπο (επιθετικές πλαγιοκοπήσεις είναι αυτές, τι νομίζετε;) θυμίζοντας πως το παρελθόν διατηρείται επιλεκτικά, και τέλος οι σφήνες σφήκες των άλλων τριών, τα οράματα των οποίων δεν εστιάζονται σε κάποια ιδεολογική αγκιτάτσια, αλλά στα στοχευμένα κέρδη των εδράνων.

Όχι δεν βάλλω κατά όλων. Μάλλον ομφαλοσκοπώ τις παρενέργειες ενός ακόμη αποτυχημένου ντιμπέιτ με επιτιθέμενους και αμυνόμενους, αλλά κανέναν νικητή στα σημεία. Εξάλλου, διαβασμένοι ήταν όλοι το ίδιο, όπως και εμείς για τις προθέσεις και τα λεγόμενά τους.

Κλείνω το άρθρο αυτό με μία ευχή: οι πολίτες να μην ακούσουν τις πατρικές νουθεσίες περί μη αποχής, περί αναφαίρετου δικαιώματος ψήφου και των δια εκλιπαρήσεως εκκλήσεων προς τη νέα γενιά, περί της οποίας όλοι κόπτονται.

Δεν έχω να προτείνω κάτι ούτε κατακεραυνώνω κανέναν. Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα, αυτός είναι ο πολιτικός κόσμος. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.

Κρατήστε απλά στην μνήμη σας τα θετικά βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά μην ξεχάσετε ποτέ τις καταστροφικές δεκαετίες που προηγήθηκαν. Πολύ απλά γιατί η πολυθρύλητη νέα εποχή στην διακυβέρνηση του τόπου, δεν ξημερώνει από εξαιρέσεις και καταδρομικές επιχειρήσεις αποκατάστασης δικαίου.

Ούτε με συγγνώμη και παραδοχή λαθών που νομοτελειακά ποτέ δεν αποκαθιστούν την αδικία απέναντι σε έναν κόσμο που συνεχίζει να υποφέρει.