Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν καταλύεται από τις φωνές και πράξεις του ακροδεξιού φάσματος που σκαρφίζεται το κάθε τι για να την καταργήσει. Είναι οι ίδιοι οι ψευτοδημοκράτες, αριστεροί, κεντρώοι, σοσιαλιστές και δεξιοί, που αποφασίζουν να την υπονομεύσουν, αποκαλύπτοντας τα πραγματικά τους κίνητρα. Η διεκδίκηση της πιο εκκεντρικής άποψης στα κοινοβουλευτικά δρώμενα δεν σημαίνει αυτόματα και προώθηση δημοκρατικών θέσεων, γιατί ακριβώς κάθε τι το εξεζητημένο δεν σημαίνει απαραίτητα και δημοκρατικό βήμα ή εφαλτήριο για περισσότερα δικαιώματα υπό ανελεύθερο καθεστώς.

Το πρόβλημα εστιάζεται πολύ απλά στην φρασεολογία και την επιχειρηματολογία, στις ενέργειες που προβαίνουν και οι οποίες οδηγούν κατευθείαν στην κατάλυση της Δημοκρατίας. Δεν είναι λοιπόν, μόνο η άνοδος της ακροδεξιάς που τροφοδοτείται από λαϊκίστικες υποσχέσεις, γνωστές από την εποχή της χούντας.

Περισσότερο είναι ότι από την Μεταπολίτευση και μετά ούτε δημοκρατία υπήρξε -παρά μόνον σχετική- ούτε κινήσεις για την ανακούφιση των πολιτών έγιναν, ώστε να μπορεί να μιλά κανείς για θεαματικές αλλαγές. Το γεγονός ότι κυκλοφόρησε χρήμα την δεκαετία του ΄80 και ΄90 δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε φτώχεια. Ο άνεργος και τότε δυσκολευόταν να βρει δουλειά και μόνον τα κομματικά γραφεία πωλούσαν μαζικά εκδουλεύσεις.

Από τότε μέχρι σήμερα, βέβαια, έχουν αλλάξει πολλά, η φτώχεια, όμως, επιδεινώνεται, καθώς τα όποια νέα μέτρα και περικοπές βυθίζουν στο χάος τα νοικοκυριά. Μόνο για το θεαθήναι αλλάζει κάτι, στο πώς προβάλλεται δηλαδή ο νέος κομματικός ολοφυρμός επί το δικαιότερον, τουλάχιστον εις ότι αφορά τους διορισμούς των ημέτερων.

Έχει όντως αλλάξει αυτός ο τρόπος, υπάρχει μυστικοπάθεια, τίποτε δεν γίνεται απροκάλυπτα και ο λόγος είναι να μη θεωρούν και πάλι οι πολίτες τα κόμματα του σήμερα - πιστή αντιγραφή των παλαιότερων. Η συνταγή, η μέθοδος έχει λοιπόν αλλάξει, η ουσία όχι. Την ίδια στιγμή που η φορολογία έχει φτάσει στα ύψη, εκείνη ακριβώς την ώρα επιλέγουν να επιχειρηματολογήσουν οι όψιμοι δημοκράτες ότι αυτό δεν θα κρατήσει πολύ καιρό ακόμη.

Συγκαταλέγεται και αυτή η πρακτική στα σχέδια των νέων ανεπεξέργαστων εσωτερικών μνημονίων, που κατατίθενται συνήθως ερήμην των πολιτών.

Την ίδια στιγμή, η ψευδοδημοκρατία δοκιμάζεται πολλαπλώς όταν καταπατούνται δικαιώματα των πολιτών στην εργασία, και κανείς δεν κάνει το παραμικρό για να καλυτερεύσει η κατάσταση. Οι εργαζόμενοι -όσοι έχουν απομείνει ακόμα- δουλεύουν σε μεσαιωνικές συνθήκες, πολλές φορές απλήρωτοι και υπό την σπάθη της απόλυσης.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια λαβωμένη δημοκρατία, σε ένα κράτος που αν μη τι άλλο απομυζά απροκάλυπτα τον κόπο και τις οικονομίες του κάθε πολίτη. Το δε κοινωνικό του πρόσωπο είναι ανύπαρκτο εδώ και δεκαετίες.

Ακόμη και αυτή η ψευδοδημοκρατία δεν κλονίζεται μόνο από την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς. Κοινώς, οι λάτρεις της βγάζουν μόνοι τους τα μάτια τους. Σημασία, όμως, δεν έχει τι κάνουν αυτοί, αλλά τι απαντά ο πολίτης. Από την μεριά του ανέχεται ή συντηρεί την εν λόγω ψευδοδημοκρατία. Δεν αφήνει περιθώρια στον εαυτό του να την αμφισβητήσει. Και όταν το κάνει, απλά ξεσπά, μη πιστεύοντας κατά βάθος πως μπορεί να υπάρξει ποτέ πραγματική δημοκρατία. Κάνοντας την μη πίστη, σταθερό και αέναο τσιτάτο.

Αυτό και άλλα πολλά εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά. Τα ποσοστά της συνολικά βρίσκονται εδώ και χρόνια ψηλά, με τους εκάστοτε  κήρυκες του μίσους να αυτοαποκαλούνται υπερασπιστές της κάθαρσης. Γιατί  αυτό που ζούμε δεν είναι παρά ψευδοδημοκρατία, και εντός της αναπτύσσεται κάθε είδους νοσηρότητα. Ένα σύστημα που ανέχεται και συντηρεί τον ακροδεξιό εξτρεμισμό αφήνοντάς του ελεύθερο πεδίο και υπονομεύοντας την όποια τάση των πολιτών προς την πραγματική ελευθερία.