Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σε πλήρη διάταξη στην Ευρώπη ένας κόσμος που όχι απλά δεν επιθυμεί την διατήρηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, με λίγα λόγια ό,τι διαφύλαξαν οι λαοί της Ευρώπης μετά τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση, αλλά την απόλυτη καταστροφή των όποιων αξιών και πολύ περισσότερο την αποδόμηση κάθε έννοιας Δημοκρατίας που και αυτή βέβαια έχει προ πολλού κακοποιηθεί και αναζητείται η ταυτότητά της στα βάθη των χρόνων.

Δεν είναι περίεργο που πληθαίνουν οι φωνές για κατάργηση δικαιωμάτων που κατοχυρώθηκαν με αγώνες των κοινωνικών μειοψηφιών και ευπαθών ομάδων, όπως οι ομοφυλόφιλοι, οι Ρομά, οι πρόσφυγες ή τα Άτομα με Αναπηρίες, και δεν είναι πρώτη φορά που ο αντισημιτισμός υιοθετείται και από την συστημική Αριστερά, πέρα από την ακροδεξιά που έχει λαμβάνειν από όλη αυτή την διαδικασία σταδιακής συντηρητικοποίησης της Ευρώπης. Ναι μεν υπάρχουν αρκετές ακόμη φωνές που κατοχυρώνουν σημαντικά δικαιώματα, εντούτοις δεν είναι και λίγοι αυτοί που θα ήθελαν να επιστρέψουμε σε άλλες εποχές, όπου οι άνθρωποι χωρίζονταν σε κατηγορίες και με αυτό δεν θέλω να πω βέβαια ότι δεν γίνεται ήδη στην Ευρώπη.

Το περίεργο είναι, όμως, που οι φωνές αυτές ακούγονται μέσα στην Ευρώπη, χωρίς να καταβάλλεται κάποια προσπάθεια από όλους αυτούς που ασκούν δριμεία κριτική να αναζητήσουν καλύτερη ποιότητα ζωής στα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα που συμπαθούν εμμέσως ή αμέσως.

Τα καθεστώτα αυτά που επιβάλλουν την απόλυτη σιωπή και καταπνίγουν την αντίθετη φωνή αποκαλούνται από τους συμπαθούντες στην Ευρώπη ως καθεστώτα που «πιέζονται» από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την δυτική επέλαση. Δεν μας λένε, όμως, ούτε εξηγούν το γιατί, ούτε τους λόγους που οι ΗΠΑ θα ήθελαν πχ. να εισβάλλουν στη Ρωσία ή η Ευρώπη να στραγγαλίσει τον ρωσικό λαό. Και τελικά, τι είναι αυτό το επιχείρημα περί σταδιακής «προσέγγισης» στα ρωσικά σύνορα, όταν οι χώρες που γειτνιάζουν με αυτήν είναι κανονικά κράτη που μπορούν ελεύθερα να αποφασίζουν αν θέλουν, για παράδειγμα, αμερικάνικες βάσεις στο έδαφός τους;  

Η Ρωσία που υπερασπίζονται ενίοτε φανατικά, κάνει βρώμικες δουλειές εδώ και χρόνια με δικτατορικά καθεστώτα της Αφρικής, πουλάει όπλα και διατηρεί εκεί μισθοφορικούς στρατούς και πλήθος πρακτόρων. Το ίδιο κάνει και η Κίνα με αντίστοιχα καθεστώτα στη Νοτιοανατολική Ασία. Οι Αμερικάνοι, που είναι γνωστοί για τις επεμβάσεις τους διεθνώς, δεν ενδιαφέρονται για τη Ρωσία, αλλά έχουν στρέψει στην Ασία αλλά και στη Νότιο Αμερική το ενδιαφέρον τους και προπαντός στη Μέση Ανατολή.

Πρόκειται λοιπόν, όταν κάποιοι μιλούν για «πιέσεις» στη Ρωσία, για επιχειρήματα που αφορούν μικρά παιδιά και προπαγάνδα της φακής. Πέραν του ότι υπάρχει προφανής ανιστορικότητα, διατηρείται και μία φρασεολογία που αθωώνει τα πρωτοφανή εγκλήματα του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, που αποσιωπά την τύχη των κινέζων αντιφρονούντων, που υπεραμύνεται των δικτατοριών τύπου Βορείου Κορέας και Ιράν, μια προπαγάνδα που εδράζεται στην δήθεν απειλή από τη Δύση που ακόμη και αν αυτό ισχύει, δεν μας λένε ακριβώς τι γίνεται με τις αντίθετες φωνές στα καθεστώτα που προανέφερα και για ποιο λόγο θα έπρεπε κανείς να θαυμάσει τον δικτάτορα Πούτιν. 

Σιωπούν απλά, όπως σιωπούν επιδεικτικά στα χιλιάδες γυναικόπαιδα που θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια των βομβαρδισμένων ουκρανικών πόλεων και όχι μόνο αυτό, αλλά εκτοξεύουν και ένα δριμύ κατηγορώ πως η Δύση δεν προασπίζεται τα δικαιώματα των Παλαιστινίων στην ισραηλινή επίθεση. Μα αν δεν κάνω λάθος και αν η εισβολή της Χαμάς δεν ήταν προβοκάτσια, κάποιος εκατοντάδες νέοι άνθρωποι από διάφορες χώρες σφάχτηκαν στο πόδι στη Γάζα και εκτελέστηκαν από κάποιους που μόνο ανθρώπους δεν τους χαρακτηρίζεις. Κανείς στην Δύση και πολύ περισσότερο οι λαοί της Ευρώπης, δεν έκλεισαν ποτέ τα μάτια στην τραγωδία του Παλαιστινιακού λαού. Απόδειξη είναι οι αμέτρητες διαδηλώσεις αλληλεγγύης και τα κύματα συμπαράστασης. Τώρα βέβαια για το απίθανο επιχείρημα ότι οι Ουκρανοί πρόσφυγες έτυχαν καλύτερης αντιμετώπισης από τις ευρωπαϊκές χώρες, εδώ τα φαιδρό του πράγματος ξεπερνά κάθε όριο.

Το πρόβλημα με τους «επιλεκτικά ευαίσθητους», που μάλλον είναι κοινωνική νόσος και αφορά πρωτίστως την ψυχανάλυση, είναι ότι από ένα σημείο και μετά, πέρα από γραφικοί γίνονται και επικίνδυνοι, από την στιγμή που σε ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά την ρωσική επιθετικότητα κατά της Ευρώπης, η συστημική αριστερά περίπου συντάσσεται με την ακροδεξιά.

Οι ηγέτες λοιπόν, των κομμάτων της αντί να προπαγανδίζουν την νέα τους τυφλή επιχειρηματολογία, καλό θα ήταν να συμμαζέψουν τα απομεινάρια τους και να δουν ποια σχέση έχουν σήμερα με τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη των λαών, όταν σπρώχνουν τους ψηφοφόρους τους να ξεστομίζουν τέτοιου είδους ανοησίες που καταβαραθρώνουν το όποιο δημοκρατικό στοιχείο που θέλουν να λανσάρουν τεχνηέντως.

Θα μου πείτε γιατί να το κάνουν, αφού υπάρχει η γνωστή αριστερή «συνταγή των αγώνων», τα τεφτέρια και οι κομματικές εντολές. Θα συμφωνήσω. Μένει, όμως, η προφανής απορία γιατί δεν διαφημίζουν και τα συστήματα διακυβέρνησης των χωρών που συμπαθούν ή για ποιο λόγο εξακολουθούν να στέλνουν τα παιδιά τους για σπουδές στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. 

Απορία που δεν απαντήθηκε ποτέ και που ούτε θα απαντηθεί, γιατί η υποκρισία είναι το συστατικό τους στοιχείο. Γιατί άλλο εργασιακή αγορά και κατάκτηση μιας πολυπόθητης θέσης στον ιεραρχικό εργασιακό ιστό και άλλο οι φωνασκίες στις πλατείες και τους δρόμους για το θεαθήναι και οι οποίες συνήθως παύουν μετά τα παζάρια με την εξουσία.

Εξάλλου, για όλα αυτά υπάρχουν άλλοι που «τρώγονται» από τα αδηφάγα συστήματα εξουσίας και βγάζουν το φίδι από την τρύπα ποικιλοτρόπως και οι οποίοι ποτέ δεν ενέδωσαν σε ντουντούκες και μαντίλες. Αυτοί που διαχρονικά ασπάζονταν τον διεθνισμό, τα δικαιώματα των κοινωνικών μειοψηφιών, και που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Αυτοί που άνοιξαν πρώτοι το δρόμο, για να υπάρχει ακόμη έστω και αυτή η λειψή και κουτσουρεμένη δημοκρατία στην Ευρώπη.