Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σε τι οφείλεται άραγε, αυτή η απολίτικη στάση του κόσμου αν όχι στα ερεθίσματα που δίνονται από τους ίδιους τους πολιτικούς που κάνουν το κάθε τι για να αποθαρρύνουν τον πολίτη να συμμετάσχει στα κοινά, αφού ούτως ή άλλως οι τελικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται από αυτόν;

Γιατί να απορεί κανείς με όλη αυτή την δυσαρέσκεια αλλά και τον αρνητισμό που χαρακτηρίζει συνολικά την κοινωνία, από την στιγμή που τα κόμματα χωρίς να τηρούν καν τα προσχήματα, συνεχίζουν να δονούνται στους πατροπαράδοτους ρυθμούς της υποκρισίας και του ωφελιμισμού;

Δεν είναι τόσο ότι οι απορίες και τα ερωτήματα δεν έχουν απαντήσεις στο συγκεκριμένο θέμα της απολίτικης στάσης, όσο το ότι οι απαντήσεις αυτές επιβαρύνουν το ήδη τεταμένο από δεκαετίες πολιτικό περιβάλλον, με τα αναρίθμητα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα που κάποτε αποκαλύπτονταν επειδή υπήρχε ανταγωνισμός, ενώ τώρα συγκαλύπτονται, καθώς προέχει η οικονομική ανταμοιβή και ικανοποίηση.

Βρισκόμαστε, λέω, σε μία εποχή όπου ο καθένας και η καθεμιά στην προσπάθειά τους να επαναπροσδιοριστούν, υποπίπτουν στα ίδια λάθη με το χθες, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει η ευθύτητα του χαρακτήρα για να γίνει η αντίστοιχη και πάνω απ' όλα γόνιμη παραδοχή των λαθών.

Το να υιοθετήσει δηλαδή κάποιος σήμερα μία πολιτική στάση, δεν σημαίνει ότι ενστερνίζεται απαραίτητα κάποια κομματική θέση, γιατί σε τελευταία ανάλυση τα κόμματα και αυτοί που τα εκπροσωπούν, δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με την ίδια την έννοια της πολιτικής, όπως ήταν στην αρχαία Αθήνα και σχετιζόταν με την άμεση Δημοκρατία ή όπως τέθηκε επί τάπητος στις πρώτες αυτόνομες μεσαιωνικές πόλεις. Μιλάμε δηλαδή για μια ευθεία κοινοβουλευτική στόχευση, απλά για να περνά η τετραετία και κανείς από τους υποτιθέμενους εκπροσώπους του λαού και για οποιονδήποτε λόγο να μην είναι άμεσα ανακλητός, αλλά να κανονίζει το κόμμα για την τύχη του και όχι ο λαός που τον επέλεξε.

Ουσιαστικά λοιπόν, πρόκειται για μια κοροϊδία και τίποτε περισσότερο και ειδικά όταν τα κόμματα ευαγγελίζονται κάποια αόριστη και γεμάτη ασάφειες δημοκρατία. Οι απορίες, όμως, παραμένουν.

Γιατί οι πολίτες δεν προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα και εγκλωβίστηκαν στις κομματικές λογικές και δεν μπήκαν καν στον κόπο να αφοπλίσουν ιδεολογικά την ύπαρξή τους, με δεδομένο ότι και η σοσιαλδημοκρατία και ο κομμουνισμός με την μορφή που εφαρμόστηκε και τα υποτιθέμενα σοσιαλιστικά μοντέλα διακυβέρνησης, οδήγησαν την ανθρωπότητα στον ολοκληρωτισμό, την ψευδεπίγραφη δημοκρατία και το πλήρες κοινωνικο-πολιτικό αδιέξοδο;

Γιατί οι πολίτες δεν διδάχθηκαν από τα εγκλήματα του παρελθόντος και εμφιλοχωρούν και πάλι στα κόμματα, αποστερούμενοι την οποιαδήποτε ανεπηρέαστη πολιτική στάση; Πρέπει να δούμε κάποια στιγμή τα πράγματα κατά πρόσωπο. Πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία, να διαβάσουμε, να πλουτίσουμε τις γνώσεις μας, και ίσως τότε καταλάβουμε λέω ίσως πως διαμείβεται όλο αυτό το στημένο σκηνικό του απολίτικου ανθρώπου.

Όταν όλη η εξουσία δίνεται στα χέρια των κομμάτων, όταν αυτά κάνουν το κάθε τι για να εκπροσωπήσουν όχι τις θέσεις των πολιτών αλλά τα συμφέροντα διακυβέρνησης του τόπου, ο πολίτης έχει κάνει ήδη το επαναλαμβανόμενο λάθος, προσφέροντας ελεύθερο πεδίο στους κομματικούς μηχανισμούς για δράση.

Αν κάνει κάποιος την στοιχειώδη ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσει πόσο συντεταγμένη είναι η στόχευση των κομμάτων που συμβάλλουν τα μάλα στην απολίτικη στάση του κόσμου. Υπό την έννοια ότι «εμείς είμαστε εδώ για εσάς», αναφύεται ο ρόλος του επαγγελματία πολιτικού που μόνο αυτός γνωρίζει τον τρόπο και τις λύσεις για τον κόσμο.

Εν κατακλείδι, η μεγιστοποίηση της αξίας των κομμάτων και η εναπόθεση της ευθύνης για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων σε αυτά, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απολίτικη στάση.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, υποχωρεί μπροστά στην κομματική επιβολή η ατομική στάση και κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική. Αποτέλεσμα, η έλλειψη συμμετοχής και παρέμβασης αλλά πάνω απ' όλα η προσφορά ελευθέρου πεδίου στους κομματικούς μηχανισμούς να προσδιορίζουν κάθε φορά τον τρόπο και την πιθανότητα παρέμβασης των πολιτών.

Μιλάμε για υποχείρια και όχι πολίτες, για καρικατούρες και όχι ενεργές προσωπικότητες. Μόνο με τον απογαλακτισμό από τα κόμματα και την παύση αναγωγής της πολιτικής σε  επαγγελματική υποχρέωση, θα μπορέσουν οι πολίτες να βρουν τα ίχνη προς την πραγματική δημοκρατία. Κάθε τι άλλο δεν είναι παρά ανακύκλωση και αναμόχλευση των λαθών που έγιναν στο παρελθόν και εξακολουθούν να γίνονται. Επειδή οι πολίτες δεν πιστεύουν ποτέ στις δυνατότητές τους.