Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η πολύκροτη υπόθεση των υποκλοπών αποδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι οι μέθοδοι αυτές εξακολουθούν να κρίνονται ως κατάλληλοι για την διαμόρφωση του πολιτικο-κοινωνικού παιχνιδιού, και ας έχουν περάσει δεκαετίες ηχηρού παρελθόντος με αυτή την δυναμική αλλά και πολλές κυβερνήσεις στην Ελλάδα -και όχι μόνο- που μετέρχονται διαχρονικά τέτοιες μεθόδους. Βέβαια, δεν εννοώ κράτη όπως η Ρωσία και η Κίνα που εξοντώνουν με συνοπτικές διαδικασίες ακόμη και αυτόν που ανασαίνει διαφορετικά, ούτε φυσικά τις ΗΠΑ, όπου εξακολουθούν να υφίστανται ανοιχτά σοβαρές διακρίσεις σε βάρος ατόμων διαφορετικού φύλου ή χρώματος.

Μιλώ για την Ελλάδα, και γενικότερα τα Βαλκάνια, όπου η δημοκρατία δοκιμάζεται σε πολλά επίπεδα, όχι τόσο λόγω της τεχνολογικής φρενίτιδας, αλλά κυρίως λόγω των εξακολουθητικών συντηρητικών νοοτροπιών που εκπορεύονται από μεσαιωνικές αντιλήψεις απέναντι στην διαφορετικότητα σκέψης, έκφρασης μέχρι σεξουαλικού προσανατολισμού.

Οι παρακολουθήσεις δεν θα μπορούσαν να μην συμπληρώσουν το παζλ του νεοσυντηρητισμού και μάλιστα ετεροχρονισμένα, καθώς η τεχνολογία έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ που κάνει την κλασική παρακολούθηση ερασιτεχνισμό. Ποιοι πληρώνουν στο τέλος το τίμημα από τις υποκλοπές συνομιλιών και τις παρακολουθήσεις προσώπων; Θα πει κανείς, οι δημοκρατικοί πολίτες. Λάθος, η κοινωνία στο σύνολό της, που καταδικάζεται στην απομόνωση. Από τι; Από τις όποιες προσπάθειες έστω τεχνητής ή προσχηματικής αλλαγής. Που τόσο αγαπά η σύγχρονη ψευδεπίγραφη πολιτική.   

Το να παρακολουθούν οι μυστικές υπηρεσίες μιας χώρας έναν πολιτικό που στοχεύει στην κομματική άνοδο, όπως τον Ανδρουλάκη, αυτό από μόνο του δείχνει την μικρότητα του πράγματος, εξαιρουμένου μόνο του ενδιαφέροντος για ενδεχόμενα πλάνα μετεκλογικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βρίσκω κάτι άλλο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή παρακολούθησης. Και μιας και το σενάριο αυτό «παίζει», κάπου θα ενδιέφεραν οι τηλεφωνικές επαφές του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝ.ΑΛ.

Από μόνη της πάντως, η έννοια της παρακολούθησης ανεβάζει το αξιολογικό κριτήριο για έναν άνθρωπο, καθώς δεν ενδιαφέρει μόνο το προφίλ, αλλά και το παρασκήνιο των επαφών του. Αξιακά λοιπόν, υφίσταται στην συνείδηση του πολίτη μία σαρωτική αλλαγή που προσθέτει πόντους στο άτομο που παρακολουθείται.

Στην περίπτωσή μας δηλαδή, για το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, η τηλεφωνική υποκλοπή του αρχηγού τους αναδεικνύεται ως καθοριστικός παράγοντας αλίευσης ψήφων και μόνο από το γεγονός του ότι αυτός που παρακολουθείται έχει δήθεν να πει ή ξέρει πολλά.

Ο κρυφός αυτός θαυμασμός -και σαφώς όχι λύπηση- ενδεχομένως να αυξήσει τα ποσοστά του εν λόγω κόμματος. Οι πολίτες είναι συνηθισμένοι να ηρωοποιούν τους πολιτικούς εκείνους αλλά και συνολικά τα άτομα αυτά που υφίστανται τηλεφωνική παρακολούθηση.

Επιμένω, όμως, ότι το όλο θέμα δεν αξίζει τέτοιας ειδησεογραφικής κάλυψης για τον λόγο του ότι και γνωστό από παλιά είναι και οι τακτικές αυτές εξακολουθούν να εφαρμόζονται ειδικά στα τριτοκοσμικά κράτη.

Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως στην Γερμανία, όπου έχουν γίνει επανειλημμένως καταγγελίες για παρακολουθήσεις δημοσιογράφων, αλλά και πολιτικών. Όμως, επειδή ακριβώς η τεχνολογία έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει καν η ανάγκη για τηλεφωνικές υποκλοπές.

Με λίγα λόγια, ακόμη και όταν κινείται μέσα στο σπίτι του κανείς, μπορεί να γνωρίζουν οι μυστικές υπηρεσίες το πώς και το πού, από την στιγμή που ένα άτομο στοχοποιηθεί.

Ας τις αφήσουν λοιπόν, αυτές τις χαρωπές ιστοριούλες, καθώς από μόνες τους βρίσκονται ως πρακτικές στο παρελθόν, την στιγμή που στο παρόν υπάρχουν σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί κανείς.

Και θα επαναλάβω πως αυτές οι ξεπερασμένες πρακτικές υιοθετούνται συνήθως από τριτοκοσμικές χώρες, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Τουρκία, το Ιράν και πολλές χώρες των Βαλκανίων, αλλά και σε κάποιες των περιπτώσεων και από ευρωπαϊκά κράτη, για άλλους, όμως, σκοπούς.

Στην Ελλάδα θα επιμείνω οι μέθοδοι είναι ακόμη ερασιτεχνικές, όμως η προβολή ενός τέτοιου θέματος μπορεί να έχει και τους ανάλογους πολιτικούς στόχους.

Αν μη τι άλλο, εκλογές έρχονται και πάντα λίγο πριν από αυτές «έσκαγαν» διαχρονικά όλως περιέργως παρεμφερή σκάνδαλα.

Δεν θέλω να πω με αυτό πως η κυβέρνηση δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη του εν λόγω «καταντήματος». Μάλλον εννοώ ότι κάθε τέσσερα χρόνια μαθαίνει κανείς για τα «έργα και ημέρες» των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και τώρα αυτό συμβαίνει, καθώς μετά τον Ανδρουλάκη, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.