Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι εκλογές όποτε και αν έρθουν δεν θα αποδείξουν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά την αδυναμία του κόσμου να ξεχωρίσει την ατομική από την πολιτική ζωή. Το λέω αυτό γιατί στις πλείστες των περιπτώσεων αυτές οι δύο ζωές είναι συνδεδεμένες από την στιγμή που κάποιος ή κάποια παίρνει την πρωτοβουλία να πέσει στα πόδια του κάθε πολιτικού, προκειμένου είτε το παιδί του να μην υπηρετήσει στα σύνορα, είτε να πιάσει δουλειά εκ του ασφαλούς από νωρίς, ώστε να μην αντιμετωπίσει αργότερα προβλήματα επιβίωσης.

Και εδώ δεν πρόκειται περί σύστασης για την αξία και τα προσόντα ενός παιδιού αλλά για την τοποθέτησή του σε «καλό πόστο», και αυτό γίνεται και από γονείς με υποτιθέμενο παρελθόν αμφισβήτησης που από ένα σημείο και μετά εισήλθαν στο σύστημα και χορεύουν στους ρυθμούς του. Αυτοί οι ψευτο-αμφισβητίες είναι και οι πιο επικίνδυνοι, οι πιο πεινασμένοι, καθώς ό,τι δεν έκαναν στα νιάτα τους το επιθυμούν για το παιδί τους.

Στην Ελλάδα του «ότι δηλώσεις, είσαι», χώρο έχουν και οι αμφισβητίες παντός καιρού, αλλά πάνω απ' όλους οι νομιμόφρονες πολίτες που με την πρώτη ευκαιρία καταστρατηγούν κάθε έννοια νόμου και τάξης. Αυτές είναι γνωστές από παλιά παθογένειες, που δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό και που τουναντίον λανσάρονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εκλογές έρχονται σύντομα καθώς φαίνεται, ο αγώνας, όμως, για την ποθητή θέση στον ήλιο είναι συστηματικός και μεθοδικός. Στις εκλογές δεν πρόκειται να φανεί καμία δυσαρέσκεια. Τα πρόσωπα μόνο έχουν αλλάξει και η ιστορική μνήμη έχει καταργηθεί.

Αν μπορούσε να μιλήσει κάποιος από τα φωτεινά μυαλά του Χθες για την τωρινή Ελλάδα, θα εξέφραζε την αηδία του για την χώρα της υποκρισίας, την χώρα όπου βασιλεύει ένα κατευθυνόμενο από τα κόμματα «χάος», με ό,τι αυτό το συνοδεύει.

Στην Ελλάδα του σήμερα, ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως περίττωμα, ως μια ασήμαντη παρουσία που πρέπει με κάθε τρόπο να αφανιστεί. Οι εκλογές που γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια δεν είναι τίποτε άλλα παρά η επιβεβαίωση αυτής της μιζέριας, και εδώ θα πρέπει να είναι κανείς καλά εφοδιασμένος με ψυχικά αποθέματα για να μπορέσει να  αντιμετωπίσει τον γενικευμένο παραλογισμό.

Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, όμως, έρχονται και επιχειρούν να ξεχωρίσουν ασήμαντες φωνές και καρνάβαλοι του διαδικτύου, όπως αυτοί που μιλούσαν κατά των εμβολίων με παραθρησκευτικά συνθήματα και τσιτάτα ή εκείνοι που εκμεταλλεύθηκαν την παντελή έλλειψη επιστημονικής γνώσης για να λανσάρουν τις αντιεπιστημονικές τους θεωρίες με προφανή στόχο την αλίευση ψήφων. Ο κορωνοϊός και η αντιμετώπισή του θα παίξει σημαντικό ρόλο στις επόμενες εκλογές ως κριτήριο, και αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους άπαντες, καθώς η ακροδεξιά με το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει στενές σχέσεις από καιρό. Και τα ακροδεξιά κόμματα είναι ήδη αρκετά.

Αλλά ας μην πελαγοδρομούμε, αφού το θέμα μας δεν είναι μόνο οι εκλογές αλλά και η συνολική στάση του κόσμου. Για να το ξαναπώ για μια ακόμη φορά, ο κόσμος στην Ελλάδα απέχει παρασάγγας από τον μέσο ευρωπαίο ψηφοφόρο. Τα κριτήρια είναι το ατομικό όφελος και βόλεμα και όλο αυτό δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό και ισχύει πέραν του δημοσίου και στον ιδιωτικό τομέα.

Μιλάμε για κάθε είδους πολίτη εκτός εξαιρέσεων που αδημονεί να προσκυνήσει τον πολιτικό για να εξυπηρετηθεί. Η μεταλαμπάδευση της όλης διαδικασίας είναι αστραπιαία και χωρίς εκπλήξεις, το θέαμα είναι αρκούντως γνωστό. Στο τέλος μένει μόνο η πικρή γεύση και ο κλασικός μορφασμός μετά την υποχρέωση της κάλπης στα πρόσωπα των ψηφοφόρων που κάνουν το καθήκον τους γιατί έχουν λαμβάνειν. Μια Ελλάδα που καλείται να πληρώσει τα δάνεια άλλων εποχών που σκόρπισαν χαμόγελα και ευτυχία στις προηγούμενες γενιές και που τώρα επιστρέφονται στο πολλαπλάσιο. Από γενιές που πρέπει να ματώσουν με τους πενιχρούς μισθούς, αλλά πάνω απ' όλα αδικημένες με την έννοια ότι οι «σοφότερες» παλαιότερες έχουν να θυμούνται μόνο τις σημαίες και τα κομματικά λάβαρα στις ανοιχτές συγκεντρώσεις των λαϊκών κομματικών προσκυνημάτων.