Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

To πρόβλημα με τις κοινωνίες που ζούμε είναι ότι παράγουν ανθρώπους που ψάχνουν εναγωνίως να πιαστούν από αποτυχημένες στην πράξη ιδεολογίες, που οδήγησαν σε ασύλληπτες συμφορές, σε Γκουλάγκ, Γκουαντανάμο, Σιβηρία και πλείστα άλλα σημεία του πλανητικού ορίζοντα, που εξακολουθούν να αναδύουν εκμεταλλευτικά δεξιά, αριστερά, κεντροδεξιά, σταλινικά, ακροδεξιά και σοσιαλδημοκρατικά καθεστώτα που παρέσυραν και συνεχίζουν να παρασύρουν με κάθε τρόπο και μέσον υγιώς σκεπτόμενους πολίτες και να τους μεταμορφώνουν σε κινούμενες σκιές.

Αυτή ακριβώς η κοινωνία των μεταλλάξεων και των τεχνητών remake επανορθώσεων, που παράγει άκρως ενοχλητικούς κομματικούς ήχους, που δήθεν δίνουν το σύνθημα για την οριστική επίλυση των προβλημάτων των πολιτών, η κοινωνία που παράγει παραληρηματικούς φασίστες εκ δεξιών και αριστερών, μηδέ των υποτιθέμενων δημοκρατών εξαιρουμένων, αυτή η κοινωνία όπως είναι, το καλύτερο που έχει να κάνει, είναι να αυτοκαταστραφεί. 

Είναι θλιβερές οι εικόνες κάποιων ισχνών συντεχνιακών διαμαρτυριών, είναι τραγικές οι διεκδικήσεις κάποιων τρισάθλιων συνδικάτων, του όχι και τόσο πλέον αιματηρού αλλά «δοτού» μεροκάματου (γιατί την βρώμικη δουλεία/δουλειά την κάνουν οι «ξένοι») αρκεί να μας το προσφέρουν δηλαδή και να πάψουμε τη φασαρία είναι τουλάχιστον αλλοπρόσαλλες οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα που δεν στοχεύουν σε μια πραγματικά διαφορετική κοινωνία (γιατί δεν ξέρουν ποια ακριβώς) παρά αναπαράγουν στερεοτυπικά παρελθοντικά τσιτάτα, που απλώς ευφραίνουν την καρδίαν από τον καθημερινό χαμό, αλλά γεμίζουν θλίψη για το περιορισμένο βεληνεκές των πολιτών.

Οι κοινωνίες που ζούμε δεν χρήζουν βελτίωσης παρά συνολικής εκρίζωσης, για να μην βγουν στην φόρα άλλα χάλια της καθημερινότητας.

Θέλει δηλαδή εκ βαθέων ξερίζωμα, ο μικροαστισμός, η φιλαυτία και η τεχνητή ευδαιμονία, τα στερεότυπα, το ίδιο όπως και ο σκουριασμένος αγωνιστικός παλμός. Πολύ απλά διότι με λίγα ψίχουλα, παύουν και οι τελευταίες φωνές διαμαρτυρίας.    

Πόσοι δεν ξεπουλήθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί; Πόσοι δεν μάζεψαν με προσοχή το σωτήριο παντεσπάνι των κάθε λογής κυβερνήσεων και εξουσιών στο βωμό της ατομικής επιβίωσης, λες και η ζωή είναι απλά και μόνο να μην χρωστάς στα ασφαλιστικά ταμεία, τις εφορίες και τις τράπεζες;

Και τελικά, λέτε, είναι λίγοι αυτοί που μεταλλάχθηκαν και συμφιλιώθηκαν με τους μέχρι χθες ορκισμένους εχθρούς τους χάριν μιας επίπλαστης ευημερίας, αίροντας τις όποιες ενστάσεις αλλά κρατώντας πάντα τον αναγκαίο για την ταυτότητά τους τίτλο του συνταξιούχου επαναστάτη;

Δεν έχουν πεθάνει σήμερα μόνο οι ιδεολογίες, δεν είναι ότι αν σου προσφερθεί η δυνατότητα να αναρριχηθείς σε αξιώματα και βαθμούς εξουσίας ξεχνάς το ότι κάποτε μισούσες το κάθε τι, είναι ότι και πάλι ως κακομαθημένο παιδί θέλεις ολοένα και περισσότερα για να κάνεις την ζωή που επιθυμείς.

Ως συνταξιούχος επαναστάτης λοιπόν, αλλά έμπειρος, αυτοαποκαλείσαι ευκόλως «θύμα των συνθηκών», ενώ στην πραγματικότητα είσαι έρμαιο και φτερό στον άνεμο. Δεν σου θυμίζει τίποτε η Ισπανία του 36, δεν σου λένε κάτι οι κολεκτίβες της Αραγωνίας και είναι σαφές, δεν σε απασχολεί πια.

Η κοινωνία των μεταλλάξεων έχει ανάγκη να μην θυμάσαι. Έχει ανάγκη, όμως και να σε σκανδαλίζει με το να ερωτοτροπείς με το υπαρξιακό ερώτημα του τι τελικά είναι ο άνθρωπος, ειδικά όταν προσκυνά τύπους σαν τον Πούτιν, τον Τραμπ, τον Ορμπάν, τη Λεπέν και πολλούς άλλους που δήθεν λέει τώρα μας προβληματίζει η παρουσία τους στα πολιτικά δρώμενα.

Όλοι αυτοί είναι τα τραγικά επακόλουθα της κοινωνίας των μεταλλάξεων, των ανθρώπων που έκαναν ειρήνη με το σύστημα παραγωγής στρατοπέδων συγκέντρωσης των πολιτών, αλλά πάνω απ' όλα της σκέψης τους.

Δεν εκπλήσσει λοιπόν, το γεγονός ότι, για παράδειγμα, η ακροδεξιά ταυτίζεται σε πολλά με την συστημική Αριστερά.

Δεν μας αφήνει άναυδους το γεγονός που υποτιθέμενοι δημοκράτες και αγωνιστές της πλάκας έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να στηρίξουν τα γελοία δημοψηφίσματα των ρωσόφωνων, ούτε το γεγονός ότι κάποιοι αριστεροί κατ' όνομα σήκωσαν τα λάβαρα του σταλινισμού, έχοντας προφανώς μπερδέψει το είδος φασισμού του Στάλιν και του Πούτιν, πέφτοντας για μια ακόμη φορά σε λεκτικούς βιασμούς και οδηγούμενοι εν τάχει  σε ιδεολογικές αυτοκτονίες.

Αυτό που προξενεί εντύπωση γιατί όλα τα προηγούμενα τα έχει καταγράψει η ιστορία με τον μαζικό αφανισμό των επαναστατικών συνειδήσεων είναι αυτή η κοινωνία όχι μόνο παθητικότητας αλλά επαναλαμβανόμενης βλακείας και χωρατών σε βάρος της παιδειακής συγκρότησης που δημιουργεί αυτόνομα σκεπτόμενους πολίτες.

Αυτή η απουσία αυτονομίας της σκέψης είναι που πονά τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη, αυτό και ο καθημερινός δεκάλογος της ντροπής που απαγγέλλεται από την ώρα που ξυπνά κανείς μέχρι την ώρα που κοιμάται, ως προσευχή και επίκληση στον μεγαλοδύναμο της μαζικής αποβλάκωσης και αποχαύνωσης.

Σε τελική ανάλυση, δεν ενδιαφέρει καθόλου αν κάποιος ή κάποια έγινε με τα χρόνια αυτό που έγινε, αν επέλεξε να μεταμορφωθεί σε σκιά του εαυτού του/της.

Ενδιαφέρει μόνο το πού πήγε όλη αυτή η δυναμική των κοινωνιών. Ο λόγος που κάποιοι θεωρούν πως το να κάνεις κάθε μέρα τις ίδιες κινήσεις και να αγαλλιάζεις με τα ψίχουλα που σου ρίχνουν, είναι και ο λόγος ύπαρξης. Γιατί όλα τα άλλα είναι δήθεν ανέφικτα.