Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τo έχουμε δει το έργο της Ιταλίας παλαιότερα, αρκετές δεκαετίες πριν με τις τρομοκρατικές ενέργειες Ιταλών φασιστών στις αρχές δεκαετίας 80, επί Μπερλουσκόνι, και ακόμη πολύ πιο παλιά επί Μουσολίνι. Ιταλία και Ελλάδα το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν πολλά κοινά. Την γέννηση και ανάδυση ακροδεξιών κομμάτων που φτάνουν μέχρι την κατάκτηση της κορυφής, όπως στην Ιταλία.

Όλες αυτές οι ακροδεξιές τάσεις, δήθεν πατριωτικές συμμαχίες, εθνικιστικά κινήματα με ασαφή όρια και νεοφασιστικά κόμματα που εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο το μεταναστευτικό πρόβλημα, αυτό το τόξο του ρατσισμού ξενοφοβίας, εθνικισμού και εν πολλοίς νοσταλγίας του ναζισμού, έχει αιτίες και πηγές.

Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή έφτασε σχεδόν το 10% πριν μερικά χρόνια και φλερτάριζε και με μεγαλύτερα ποσοστά, μηδέ αποκλειομένης πιθανής συμμετοχής της σε κυβερνητικό σχήμα αν δεν καταδικαζόταν ως εγκληματική οργάνωση και αν οι δικαστικές αρχές -από τις λίγες φορές στα χρονικά- δεν στέκονταν στο ύψος τους.

Και τώρα στην Ιταλία; Αποφεύγω ακόμη και να φανταστώ τι σημαίνει αυτό συνολικά για την Ευρώπη. Οι ευθύνες, όμως, ανήκουν στην ανοχή της δεξιάς, αλλά πάνω απ' όλα στην ανυπαρξία της Αριστεράς, που έχει εξελιχθεί σε παθητικό θεατή και σε πολλές των περιπτώσεων φλερτάρει και με ακροδεξιές θέσεις, όπως για παράδειγμα η προκλητική της στάση απέναντι στην ρωσική εισβολή.

Την ίδια στιγμή που η ακροδεξιά θριαμβεύει στην Ιταλία, το ακροδεξιό τόξο μεγαλώνει και το σχέδιο Πούτιν λαμβάνει σάρκα και οστά.

Να μην μας ξεφύγει από αυτό η στάση του Ουγγαρίας δια του Ορμπάν, δριμύ επικριτή των κυρώσεων της ΕΕ εις βάρος της Μόσχας λόγω της εισβολής της στην Ουκρανία, αλλά και η πρόσφατη συνάντηση και συμφωνία των υπουργών Εξωτερικών Σερβίας και Ρωσίας, την περασμένη Παρασκευή, στο περιθώριο των εργασιών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που υπέγραψαν πρωτόκολλο έναρξης των διαδικασιών διευθέτησης των διακρατικών σχέσεων για την διετία 2023-2024.

Σημειολογικά το λέω αυτό, γιατί η Ευρώπη αρχίζει πραγματικά να έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα με την ακροδεξιά.

Η Ιταλία, όμως, στην πραγματικότητα δεν αποτελεί έκπληξη. Χρόνια τώρα με την αντιμεταναστευτική πολιτική των κυβερνήσεών της έδινε συνεχώς πόντους στην ακροδεξιά και τα νεοφασιστικά κόμματα.

Φτάσαμε λοιπόν, στο σήμερα και η Τζόρτζια Μελόνι που είχε ενταχθεί από τα 15 της χρόνια στη νεολαία του νεοφασιστικού MSI σε ένδειξη αντίδρασης για την «αριστερή τρομοκρατία» των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που προσχώρησε στη φοιτητική οργάνωση της «Εθνικής Συμμαχίας», που το 2006 εξελέγη βουλευτής και το 2008 έγινε η νεότερη υπουργός στην ιστορία της Ιταλίας, πατάει πόδι.

«Οι Ιταλοί παρέδωσαν μάθημα ταπεινότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, με τη φωνή της κυρίας φον ντερ Λάιεν, προσπάθησε να τους υπαγορεύσει τι θα ψήφιζαν», σχολίασε γάλλος ευρωβουλευτής του Εθνικού Συναγερμού (RN) της Μαρί Λεπέν.

Σειρά στις ευχαριστίες και τα συγχαρητήρια προς την Μελόνι παίρνουν τα ακροδεξιά, ξενοφοβικά και εθνικιστικά κόμματα «Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), Εθνικός Συναγερμός (RN) στη Γαλλία και το Κόμμα του Νόμου και της Δικαιοσύνης (PiS) της Πολωνίας, επιδοκιμάζοντας με κάθε τρόπο τη νίκη της στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν την Κυριακή στην Ιταλία.

Και αναρωτιέμαι: τι θα γίνει στις επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για να βρεθεί σε πιθανό κυβερνητικό σχήμα η εθνικιστική παράταξη με σαφείς ακροδεξιές καταβολές «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου μετά την μεγάλη πάσα του ΣΥΡΙΖΑ στον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ στις προηγούμενες εκλογές;

Και αν τα άλλα ακροδεξιά κομματίδια μπουν στη Βουλή; Πόσες και ποιες πιθανότητες έχει η Ελλάδα να μιμηθεί την Ιταλία; Και εν κατακλείδι, προς τα πού βαδίζει αυτή η Ευρώπη μετά τις σαφείς εντολές για διάλυσή της επί του πρακτέον από τον Ρώσο δικτάτορα;

Ζούμε κρίσιμες στιγμές. Κατ' ουσίαν, όμως, αναμενόμενες μετά την αποδοχή μεγάλου τμήματος των Ευρωπαίων των ακροδεξιών θέσεων, αλλά την ευθεία υιοθέτηση ρατσιστικών και ξενοφοβικών ρητορειών. Ας μην ξεχνάμε τι γίνεται εδώ και χρόνια με το μεταναστευτικό στην χώρα μας.

Η Ιταλία οδεύει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Την ίδια τύχη θα έχουν και άλλες χώρες αν οι λαοί τους δεν τεθούν σε εγρήγορση.

Αν μη τι άλλο, η ιστορία κάνει κύκλους. Και γύρω από τον δικτάτορα Πούτιν συσπειρώνονται ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι ακροδεξιοί, νεοφασίστες και εθνικιστές. Το σχέδιο προχωρά αργά και σταθερά. Και  το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί.